❤️🔥เรื่องที่20 #1 พ่อบุญธรรมและลูกชายของเขาชอบผลัดกันมาดุ
1256 Words
“ผมอยากมีลูก”
“นี่ไงคะ ลูกของเรา”
“ลูกที่เกิดจากผมและคุณสิ ถึงจะเรียกว่าลูก ไม่ใช่เด็กกำพร้า ลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้”
เบเนดิกหัวเสีย เขาพูดเช่นนี้ซ้ำๆ ตั้งแต่เลล่ามาอยู่ที่นี่ และเลล่าก็มักหลบอยู่หลังหญิง
“พวกเราก็มีพอร์ชด้วยกันแล้วไงคะ”
แม่บุญธรรมซึ่งเป็นคุณหมอประจำตัวของเลล่าก็เอ่ยเช่นนี้ประจำ
เลล่าเป็นเด็กกำพร้า ไม่เคยเจอพ่อแม่แท้ๆ หน้าใจของเธอมีความผิดปกติผลิตน้ำนมคล้ายคุณแม่หลังคลอด แม้มันจะไม่เป็นอันตราย
แต่สิ่งนี้ทำให้เธอทรมาน รู้สึกปวดเพราะนมคัดตึงบ่อยๆ จึงต้องหาหมอ และด้วยความที่เลล่าเป็นเด็กน่ารัก ผิวพรรณดี ฉลาด
หมอประจำตัวจึงเอ็นดู รับเป็นลูกบุญธรรม แต่สามีของแม่บุญธรรมดันไม่ชอบขี้หน้าเลล่า
..
.
“เห็นไหม พอโตแล้วก็เลี้ยงไม่เชื่อง กลับดึกทุกวัน ทำไมเรียนเสร็จแล้วมีรายงานให้ทำเหรอ หืม มึงถึงได้กลับดึกๆ น่ะ”
“เลล่าไปพักผ่อนเถอะลูก”
“ค่ะแม่” เลล่าไม่มีรายงานหรืออะไรให้ทำที่มหา'ลัย แต่ที่กลับดึก เพราะเบื่อพ่อบุญธรรม
และพี่ชายที่ชื่อว่าพอร์ช ก็ไม่ได้สนิทอะไรด้วย เพราะเขาก็อยู่ส่วนเขา และที่สำคัญพอร์ช มีใบหน้าเคร่งขรึม ดูเย็นชาตลอดเวลา
ถอดแบบกันมาเป๊ะๆ กับเบเนดิก นั่นแหละ ดึกๆ พี่ชายชอบมาขอให้คัดนมจากเต้าให้ดื่ม
เลล่าจึงนั่งอ่านหนังสือที่ห้องสมุดมหา'ลัยจนถึงสองทุ่ม บวกนั่งรถกลับบ้านอีกหนึ่งชั่วโมง ครึ่งเพราะมหา'ลัยไกลบ้าน แต่เบเนดิกไม่ให้อยู่หอ ด้วยเหตุผลสิ้นเปลือง ก็นะ ไม่ใช่ลูกแท้ๆ นี่
ทว่าแม้จะทำให้เวลาการกลับบ้านยืดออกไป แต่สำหรับเลล่าแล้วเธอรู้สึกว่าเร็วไปด้วยซ้ำ
เพราะเธอไม่อยากกลับบ้าน ติดตรงห่วงแม่บุญธรรมเนี่ยแหละ แม่หญิงไม่เคยปล่อยให้เลล่าอดๆ ยากๆ เลี้ยงเลล่าราวกับลูกในไส้
บุญคุณนี้เลล่าไม่รู้จะทดแทนยังไงหมด
เลล่ามีความฝันอยากเป็นนักแสดง ถ้าเธอทำตามฝันสำเร็จ เธอจะดูแลแม่ให้เป็นอย่างดี
หมับ!
เลล่าโดนพ่อบุญธรรมกระชากแขน ทำให้ร่างเล็กๆ ถลาเข้าไปกระทบแผ่นอกแกร่ง
“มึงจะไปไหน ยังไม่ตอบคำถามกูเลย”
“เบปล่อยลูกเดี๋ยวนี้”
“คุณมีเคสด่วนไม่ใช่เหรอ ไปทำงานเถอะครับ” เบเนดิกพูดเสียงเรียบ ใบหน้าหล่อเหลาดูไม่ออกว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ไหน
แต่การกระชากเลล่ามาเช่นนี้ ต้องกำลังหัวร้อนอยู่แน่ๆ ถ้าแม่ไป เธอจะโดนเขาตีไหมนะ?
แต่ช่างเถอะ แค่โดนตีเอง เลล่าทนได้ ทว่าแม้คิดเช่นนี้กลับตัวสั่นเทิ้ม มือกำกระโปรงแน่น
“เลล่าไปกับแม่”
“แม่ไปเถอะค่ะ” เลล่าแสร้งยิ้มเพื่อให้แม่ไม่เป็นห่วง แม้จะโดนเบเนดิกบีบจนเจ็บแขน
“ลูกรายงานฉันตลอด ว่าอยู่ที่ไหนทำอะไร เพราะงั้นคุณอย่าดุหรือตีลูกเด็ดขาด ฉันไปล่ะ”
.
.
“ป๊า หนูเจ็บ”
“เวลาเอา**ไปให้คนอื่นเย็ดไม่เจ็บรึไง”
เลล่าขมวดคิ้วมุ่น “เรื่องของหนู”
“กี่คนแล้ววะ...บานหมดแล้วมั้ง”
“ค่ะ บานหมดแล้ว แต่ป๊าไม่ต้องกลัวว่าหนูจะท้องก่อนวัยอันควรนะคะเพราะว่าหนูป้องกันตลอด” เลล่าบอกตามจริง
ปีนี้เธอยี่สิบเอ็ด อยู่ปีสี่ อีกไม่นานก็เรียนจบแล้ว แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้เธอปล่อยเนื้อปล่อยตัว เธอมีปัญหากับเบเนดิกได้ทุกวัน
จึงหาที่พิงหาจิตใจ แต่ผู้ชายส่วนใหญ่ก็หวังแค่เรื่องนี้จากเธอ ทำให้หลงกับคำพูดหวานหูไปสองสามครั้ง แต่เธอให้อีกฝ่ายใส่ถุงตลอด
น่าเศร้าก็แค่ พอเขาได้เธอก็ทิ้งเธอทุกราย ทั้งที่บอกว่าได้เธอแล้ว จะให้พ่อแม่มาสู่ขอ
“ถึงใส่ถุง แต่ไปนอนให้มันเอาทุกวัน สักวันต้องหลุดท้องออกมาแน่ๆ แหละ”
“ถ้าท้อง แฟนหนูจะให้พ่อแม่มาขอค่ะ”
เลล่าว่าไปงั้น ตอนนี้เธอไม่มีใครแล้ว โสดแต่ไม่ซิง...ช่างแม่งเถอะ ชีวิตมันเฮงซวย
“แล้วเรื่องนี้ได้รายงานแม่มึงด้วยรึเปล่า”
“ไม่ค่ะ”
“งั้นก็แสดงว่ามึงหลอกว่าตั้งใจเรียนสินะ”
“น่ะ หนูตั้งใจเรียนจริงๆ ค่ะ หนูไม่เคยโดดเรียนเลยสักครั้ง” เลล่าหน้าซีด ไม่น่าพูดเลย
“หลังเลิกเรียนมึงบอกแม่ว่าไปไหน?”
เลล่ากลืนน้ำลาย “ห้อง...”
“ห้องสมุด แต่จริงๆ แล้วไปห้องผู้ชาย?”
เลล่าส่ายหน้า “หนูไม่ได้ไปหาเขาแล้ว วันนี้หนูกลับช้าเพราะอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุด”
“กลัวกูจะฟ้องแม่มึงสินะ” เบเนดิกมองหน้าหวานอย่างคนที่เหนือกว่า เลล่าสั่นหน้าอีกครั้ง
“แม่รู้แล้วว่าหนูเลิกกับแฟน” เลล่าบอกแม่แทบทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องที่เธอเสียตัวแล้ว
“แต่เธอคงไม่ได้บอกทั้งหมด เพราะถ้าเธอบอก แม่เธอได้เป็นนางยักษ์แน่” เบเนดิกปล่อยแขนเล็กเป็นอิสระ นั่งลงบนโซฟาที่อยู่ไม่ไกล
“มานี่”
“...” เลล่าไปนั่งบนพื้นข้างขาพ่อบุญธรรม เนื่องจากไม่กล้านั่งเทียบข้างเขาหรอก
โดนด่าตาย เพราะเขานะ เกลียดเธอ
“ป๊า...” เลล่าจะเอ่ยต่อ ทว่าสิ่งที่เบเนดิกทำอยู่ ทำเธออึ้งตาค้าง รีบเบือนหน้าไปทางอื่น
“มึงทำให้กูไม่ได้นอนกับเมียกู มาสิบกว่าปีแล้ว...ในเมื่อโตเป็นสาวแล้วก็ทำให้หน่อย”
“หนูทำไม่ได้”
“ทำไมล่ะ คิดว่ามันเป็นของผัวมึงก็ได้”
“ไม่ได้จริงๆ ค่ะ”
“คนที่มีบุญคุณกับมึง ไม่ใช่แค่แม่มึงหรอกนะ กูเนี่ยเป็นคนส่งเสียให้มึงได้เรียนนานาชาติ”
“ป๊าหนูจะคืนค่าเทอมให้ป๊าทุกบาทเลย แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ รอหนูทำงานก่อนนะคะ”
“เลล่า ดึกๆ แอบทำไรกับไอ้พอร์ชคิดว่ากูไม่รู้หรือไงวะ...มึงจะให้ใครเย็ดหี กูไม่ยุ่งหรอกนะ แต่ต้องไม่ใช่ลูกกู อย่าได้ยั่วยวนมันอีก”
“...” เลล่าพูดไม่ออก
เธอไม่เคยยั่วยวน พอร์ชมารังแกเธอถึงในห้องด้วยตัวเอง แต่พูดไปเบเนดิกมีหรือจะเชื่อ
“ได้เป็นลูกบุญธรรมบ้านนี้ก็ดีแค่ไหน อย่าได้คิดจะมาเป็นลูกสะใภ้กูด้วยเด็ดขาด”
“ขย่มมันแลกกับหนูไปอยู่ที่อื่นได้ไหม”
เลล่าสบตาพ่อบุญธรรม เขาไม่ดูแก่เลยแม้แต่นิดเดียว หล่อเหลาราวกับเทพบุตร เวลาเดียวกันก็ซาตาน ใจร้ายเกินมนุษย์มนา
“คิดว่าฉันอยากให้เธออยู่ที่นี่รึไง”
“ตกลงไหมคะ?”
“ขึ้นมาสิ” เบเนดิกจ้องเธอกลับนิ่งๆ
เธอมองซ้ายขวา แม่ไปโรงพยาบาลกลางดึก จบเคสด่วน เธอคงพักที่นั่น ส่วนพอร์ชตอนนี้คงดื่มเหล้าอยู่กับพวกเพื่อนที่ไหนสักแห่ง
“ถกกระโปรงให้ฉันเห็นมันด้วย”
“ใส่ถุงด้วยค่ะ”
“ฉันจะปล่อยนอก ไม่สิ ฉันจะปล่อยในปากเธอ ได้คุ้มค่ากับเงินที่เสียไปหน่อย”
.
.
“ดูดมันแรงๆ สิคะ เอาให้หมดเต้าเลย” เลล่าหงุดหงิด เบเนดิกเอาแต่แหย่หัวนูนๆ เล่นจนน้ำนมไหลออกมาสองสามหยดซึ่งเธอไม่ชอบ
- Writer
