ศาสตร์รักนอกตำรา

ตอนที่ 17 ค่ำคืนแห่งความเหงา

ภายในหมู่บ้านสายหมอกแห่งนี้นั้นเป็นหมู่บ้านที่ทรุดโทรมเป็นอย่างมาก บ้านเรือนแต่ล่ะหลังถูกสร้างออกมาอย่างเรียบง่ายมันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อไว้ใช้กันแดดกันฝนเท่านั้น หลังจากที่คุณเหลียงก้าวเท้าเข้ามาภายในหมู่บ้านแห่งนี้นั้นทำให้ผู้คนสนใจในตัวเขาอยู่ไม่น้อย ถึงแม้ว่าตัวของเขานั้นจะสวมใส่เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายที่สุดแสนจะธรรมดาอย่างถึงที่สุดแต่มันก็ดูใหม่เป็นอย่างมากสำหรับผู้คนภายในหมู่บ้านแห่งนี้ คุณเหลียงเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่าถึงแม้ว่าตนเองนั้นจะเกิดและโตในฐานะทาสแต่ก็เชื่อเป็นอย่างยิ่งว่าชีวิตความเป็นอยู่ของเขาดีกว่าผู้คนภายในหมู่บ้านแห่งนี้มากนัก

“ถึงหมู่บ้านของพวกเรานั้นจะทรุดโทรมไปบ้าง แต่ผู้คนภายในหมู่บ้านแห่งนี้นั้นก็ล้วนช่วยเหลือกันเป็นอย่างดี” ตาเฒ่ากล่าวออกมาด้วยความยิ้มแย้มหลังพบเห็นสายตาของคุณเหลียงจ้องมองสำรวจหมู่บ้านแห่งนี้จนทั่ว

“อืมข้าก็แค่ไม่เคยพบเห็นสถานที่เช่นนี้มาก่อน อย่างน้อยผู้คนที่นี่ก็สามารถที่จะเลือกใช้ชีวิตของตนเองได้อย่างอิสระ” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างตามตรงว่าตัวของเขานั้นไม่เคยพบเจอกับสถานที่แร้นแค้นเท่าเช่นนี้มาก่อน

“ฮ่า ฮ่า ในเมื่อเจ้าคิดเช่นนั้นสนใจที่จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เลยไหมล่ะ” ตาเฒ่ากล่าวชักชวนคุณเหลียงให้เลือกใช้ชีวิตอยู่ภายในสถานที่แห่งนี้ เพราะถึงอย่างไรหมู่บ้านแห่งนี้ก็ยังขาดแรงงานอีกเป็นจำนวนมากนัก

“ขอข้าคิดดูก่อน” ชายหนุ่มยังไม่ได้ตอบรับคำในทันทีว่าตัวของเขานั้นจะเลือกใช้ชีวิตอยู่ภายในสถานที่แห่งนี้หรือไม่ สถานที่ยากลำบากเช่นนี้เขาเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่ามันจะทำให้ตัวเขานั้นก้าวข้ามสู่ความประสบความสำเร็จได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

คนทั้งสองใช้เวลาเดินเข้ามาภายในหมู่บ้านไม่นานนักในที่สุดพวกเขาก็เดินมาถึงบ้านของตาเฒ่า บ้านของเขานั้นเป็นเพียงแค่บ้านไม้หลังเก่าเท่านั้นมีสภาพที่ผุพังไม่ต่างอะไรไปจากบ้านของคนอื่นๆเลย

“ตาเฒ่าเจ้ากลับมาแล้วอย่างงั้นเหรอ” ยังไม่ทันที่จะเปิดประตูบ้านด้วยซ้ำก็มีเสียงของหญิงสาววัยกลางคนดังขึ้นนางค่อยๆเปิดประตูออกมาอย่างช้าๆ

“นี่เจ้าหนุ่มข้าจะแนะนำเมียของข้าให้เจ้ารู้จัก นางมีชื่อว่า ไฉฉือ” หญิงสาววัยกลางคนผู้นี้นั้นอายุประมาณ 62 ปี ถึงแม้ว่าอายุของนางนั้นจะมากแล้วแต่ก็ยังฉายแววความสาวความสวยเมื่อครั้งยังเยาว์ผิวพรรณของนางนั้นขาวสะอาดสะดุดตาคล้ายคลึงกับหญิงสาวที่สูงศักดิ์แต่ตัวของนางนั้นเป็นเพียงแค่ชาวบ้านธรรมดา ที่มุมปากของนางมีขี้แมลงวันเล็กน้อยรูปร่างของนางนั้นอวบอิ่ม ถึงแม้ว่ารูปร่างของนางนั้นจะคับคล้ายสตรีที่สูงศักดิ์แต่เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายของนางนั้นกับสวมใส่เสื้อผ้าขาดๆสกปรก จนเปิดเผยเรือนร่างของนางเล็กน้อย คุณเหลียงจ้องมองน่าอกของนางอย่างไม่วางตาเสื้อผ้าที่สุดแสนจะเบาบางใกล้ขาดเต็มทีปกปิดลูกมะพร้าวลูกใหญ่ของนางไม่มิด ดูเหมือนว่ามันผู้นี้นั้นจะนิยมชมชอบหญิงสาวที่มีอายุเป็นพิเศษ

“ตาเฒ่านี่เจ้าพาหนุ่มน้อยที่ไหนมากัน” นางกล่าวถามผู้เป็นสามีของนางด้วยความแปลกใจหนุ่มน้อยผู้มาใหม่ผู้นี้นั้นมีร่างกายสูงใหญ่สมชายชาตรีบุคลิกท่าทางเป็นคนเหนียมอายไม่มีพิษไม่มีภัย ทำให้หญิงสาวที่มีอายุผู้นี้เริ่มที่อยากจะทำความรู้จักชายหนุ่มตรงหน้าไม่น้อย

“ท่านป้า ไฉฉือ ตัวข้านั้นมีนามว่า คุณเหลียงเป็นอดีตทหารอาสาตัวข้านั้นต้องการที่จะเดินทางมาที่หมู่บ้านแห่งนี้เพื่อที่จะมาเยี่ยมเยียนครอบครัวของสหายข้าที่สิ้นชีวิตไปแล้ว แต่ในระหว่างเดินทางนั้นพบเข้ากับท่านลุงตงชิวโดยบังเอิญพวกเราทั้งสองจึงเดินทางร่วมกัน” คุณเหลียงกล่าวแนะนำตัวเองเล็กน้อยเพื่อที่จะไม่ให้เป็นการเสียมารยาท

“เจ้าเป็นทหารผ่านศึกอย่างงั้นหรือช่างเป็นบุคคลที่กล้าหารนักสมเป็นชายชาตรีอย่างถึงที่สุด” ท่านป้าไฉฉือจ้องมองเรือนร่างของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่วางตา

“ฮ่า ฮ่า ที่รักเจ้าคงไม่ว่าอะไรนะที่ข้าคิดจะให้เจ้าหนุ่มนี่อยู่กับพวกเราไปสักพัก” ตาเฒ่ากล่าวขออนุญาตผู้เป็นเมียของตนเกรงว่าตัวของนางนั้นจะไม่อนุญาตหรือไม่พึงพอใจ เพราะนี่นับว่าเป็นครั้งแลกที่ตนเองนั้นได้นำคนแปลกหน้าเข้ามาภายในบ้าน

“อืมท่าทางพ่อหนุ่มคนนี้ก็ไม่ใช่เป็นคนอันตรายอะไร จะให้เขาพักที่นี่สักกี่วันก็ได้ตามแต่ใจเจ้าเถอะ” นางตอบรับคำของสามีนางอย่างว่าง่ายดูเหมือนว่าภายในจิตใจลึกๆนั้นตัวของนางจะรู้สึกถูกใจเจ้าหนุ่มนี่อยู่ไม่น้อย

ภายในบ้านหลังนี้นั้นนับได้ว่ามีขนาดที่เล็กเป็นอย่างมากมันถูกสร้างขึ้นมาด้วยแผ่นไม้เก่าๆที่ถูกประกอบเข้าด้วยกันเท่านั้นทำให้ภายในบ้านแห่งนี้นั้นมีเพียงแค่ห้องโถงห้องเดียวเท่านั้นนั่นจึงหมายความว่าห้องโถงแห่งนี้นั้นเป็นห้องที่สารพัดประโยชน์เป็นทั้งห้องต้อนรับและเป็นห้องนอนไปในตัว

“หวังว่าเจ้านั้นคงจะไม่รังเกียจบ้านของเราอาจจะคับแคบไปบ้าง” ท่านป้าไฉฉือกล่าวต่อชายหนุ่มตรงหน้า

“ไม่เป็นไรขอรับ ขอเพียงพวกท่านให้ที่พักพิงต่อข้าเพียงแค่นี้ก็ถือได้ว่าเป็นพระคุณมากแล้ว ข้าไหนเลยที่จะไปกล้าเรียกร้องอะไรต่อพวกท่าน” คุณเหลียงกล่าวออกมาด้วยความนอบน้อม

แน่นอนว่าภายในค่ำคืนนี้มีแขกทั้งทีไหนเลยที่ทางเจ้าบ้านนั้นจะนิ่งเฉย ตาเฒ่าผู้ชราหาสุราชั้นดีเท่าที่จะหาได้ภายในหมู่บ้านมาเลี้ยงคุณเหลียงส่วนในเรื่องของอาหารนั้น ท่านป้าไฉฉือนั้นจะเป็นผู้ลงมือทำ ปกติผู้คนที่พักอาศัยอยู่ภายในหมู่บ้านแห่งนี้นั้นจะไม่ค่อยฟุ่มเฟือยกันมากนักถ้าหากไม่ใช่โอกาสสำคัญ ทางด้านตัวของคุณเหลียงเองก็ไม่ค่อยชอบดื่มอะไรมากนักเพราะตัวเขาเองก็ไม่ชอบดื่มแต่ไหนแต่ไรแล้วเขาเพียงแค่ดื่มพอเป็นพิธีเท่านั้น ผู้ที่ดื่มกินหนักที่สุดภายในสถานที่แห่งนี้นั้นคงเห็นมีแต่ตาเฒ่าผู้นี้เท่านั้น

หลังจากที่ดื่มกินกันพอสมควรแล้ว นี่ก็ได้เวลาพอสมควรสำหรับการพักผ่อน ทางด้านตัวของคุณเหลียงเองก็ร่วมหลับนอนอยู่ภายในห้องพักแห่งนี้ด้วยเพราะภายในบ้านที่สุดแสนจะคับแคบเช่นนี้มีเพียงแค่ห้องโถงเพียงห้องเดียวเท่านั้นและบ้านของผู้คนอื่นๆภายในหมู่บ้านนั้นก็จะเป็นลักษณะเช่นนี้เช่นเดียวกัน ตัวของคุณเหลียงเองในยามนี้นั้นถึงกับหลับสนิทเพราะตัวของเขานั้นรู้สึกหนักหัวเป็นอย่างมาก ราวกับว่าสุราที่ตัวของเขาดื่มเข้าไปนั้นเป็นยานอนหลับชั้นดี

ท้องฟ้ายามค่ำคืนในยามนี้เต็มไปด้วยแสงสว่างไสวของหมู่ดาวบนท้องฟ้า ทุกคนต่างอยู่ในสภาวะแห่งการหลับใหลผู้ที่ยังคงลืมตาตื่นไม่ยอมหลับอยู่นั้นก็คือ ท่านป้าไฉฉือ ตัวของนางนั้นดื่มสุราไปเป็นจำนวนไม่มากนัก นางดื่มแต่พอดีพอเพียงให้มันเป็นยา แต่เป็นเรื่องที่น่าแปลกค่ำคืนนี้นั้นตัวของนางกับไม่ยอมนอนหลับ

“นี่ตาเฒ่าช่วยข้าหน่อยซิ ข้าอยาก เจ้าไม่อยู่ตั้งหลายวันตัวข้าเปลี่ยวเหงานัก” นางกระซิบที่ข้างหูผู้เป็นสามี จริงอยู่ที่ว่าตัวของนางในยามนี้ถึงแม้ว่าจะมีอายุได้ 62 ปีแล้วแต่ตัวของนางนั้นก็ยังมีความต้องการอยู่

“อ่า…เจ้าพูดอะไรข้าจะนอน….” ตาเฒ่ากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสะลึมสะลือตัวเขาในยามนี้นั้นรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างถึงที่สุด ตัวเขาในยามนี้นั้นไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเมียรักของตนนั้นกำลังต้องการความช่วยเหลืออยู่ตัวของนางในช่วงเวลานี้นั้นมีความอยากกระเสียจนนอนไม่หลับ