ร่างบางระหงนอนคว่ำหน้ากับหมอนหนานุ่ม กายไร้อาภรณ์มีผ้าห่มคลุม แสงแดดยามเช้าสาดส่องตกกระทบหัวไหล่มนนวลขาวสะอาด มันขยับขึ้นลงตามระบบหายใจอย่างสม่ำเสมอ
‘เธอต้องทำขนาดนี้เลยหรือเบญฤดี’
อืม...
“เบญฤดี!”
ปังงง
วันตัดสินอนาคตทางอาชีพการงาน เป็นวันคัดห้าคนสุดท้าย ผู้ที่จะได้ไปต่อในตำแหน่ง Area manager ภายใต้ศิขรินคอมพานี
หญิงสาวเจ้าของชื่อวิ่งรอกดูแลเด็กหญิงที่ป่วยและมาทำงาน ทั้งงานประจำและงานเสริมรายได้งาม แต่มันก็สูบพลังและวิญญาณของโบว์ไปจนหมดสิ้น
อดีตพนักงานเกรดซีห้าผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัวระหว่างการเทสรอบสุดท้าย
“อะไรของเธอเนี้ยห้ะ”
“ขอโทษค่ะพี่จิก”
“หมดเวลาแล้ว”
“แต่ว่าโบว์...”
“ทำไม! จะเอาอะไรมาอ้างอีกห้ะ”
ที่ผ่านมาพนักงานตัวเล็กๆ คนนี้ก็ถูกมองว่าใช้เส้นสายบ้าง เป็นเด็กของเลขาท่านประธานบ้าง และถ้าหากครั้งนี้โบว์ไม่ได้ทำข้อสอบเลยเพราะเผลอหลับยังผ่านเข้ารอบสุดท้ายได้ คำครหาคงจะยิ
