9. อะไรก็ทำ
1100 Words
16.00 น.
พนักงานในห้องค่อยๆ ลุกออกไปทีละคนสองคน ทั้งจัสกับปิ่นมีสีหน้าดีด้าปิดไม่มิด แต่ก่อนจะเดินออกประตูยังชูมือสองนิ้วบอกให้เบญฤดีสู้ตาย
เธอยอมสู้จนตัวตาย แต่กลัวว่าตายเข้าจริงๆ ในสักวัน
เวลาผ่านไปเนิ่นนานมากจนถึงเวลา16.50 น.
เธอรู้ว่าไม่มีหวังและตำแหน่งที่ว่างคงไม่มีให้สำหรับเธอ เกรดซีห้าจะเอาอะไรไปแข่งกับคนที่มีความพร้อมและความสามารถมากกว่าโบว์อีกตั้งสิบสามคน
เหมี้ยวว
“คุณสะอาด” เจ้าแมวไร้ขนโผล่มาอย่างไม่รู้ทิศทาง มันเดินวนพันแข้งพันขาพยายามอ้อนและล้มตัวลงนอนกลิ้งไปมาขอให้เกาหลังอย่างที่ชอบใจ
“ไอ้สะอาด”
เหมี้ยว!!
ทันทีที่น้ำเสียงดุดันเรียกชื่อเจ้าตัวไร้ขนด้วยความโมโหมันก็ผุดตัวกระเด้งขึ้น
หางชี้เป็นเส้นตรง ขู่ฟ่อแยกเขี้ยวน่ากลัวราวกับจะข่มศัตรู
“เธออีกแล้ว”
“ท่านประธาน...”
“ขอโทษค่ะท่านประธาน ดิฉันจะไปจับคุณสะอาดเอง”
เหมี้ยว!!!
เจ้าสฟิงซ์ไร้ขนกระโจนเข้าใส่พนักงานทำความสะอาดและฝากรอยเขี้ยวไว้ที่แขนของเธอ ด้วยสัญชาตญาณการป้องกันตัว หญิงสาวคนนั้นยกขาหวดเต็มแรงแต่ความว่องไวของแมว เธอจึงเตะได้แต่ลม
แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้น...
ประธานบริษัทหนุ่มหน้านิ่วบอกบุญไม่รับจ้องกลับไปที่ต้นตอราวกับจะฆ่า
แม้เขาจะไม่ได้รักเจ้าสะอาดนักแต่มันคือตัวแทนจากคนรักเก่า ซึ่งแน่นอนว่าแมวไร้ขนนี้ย่อมมีค่ามากกว่าพนักงานคนนั้นแน่
“ออกไป”
“ท่านประธาน ดิฉันขอโทษค่ะ ดิฉันตกใจก็เลย...”
“จะเตะแมวกู”
“แต่ก็ไม่โดนนะคะ ดิฉันตกใจเลยเหวี่ยงขาเพื่อไล่มันเท่านั้นไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายคุณสะอาดเลย”
พนักงานคนนั้นทั้งคุกเข่าทั้งยกมือพนมก้มกราบอ้อนวอน
“ออกไป!”
“ท่านประธาน! ดิฉันไม่มีเจตนาจริงๆ ท่านประธานได้โปรดอย่าไล่ดิฉันออกเลย”
“อย่าไล่เขาออกเลยนะคะ คุณสะอาดก็ปลอดภัยแล้ว ได้โปรดอย่าไล่เขาออกเลย...นะคะ” แมวไร้ขนตัวเหลวไปกับบ่าของเบญฤดีเหมือนอย่างเคย มือเล็กเกาหลังไปด้วย ลูบไล้แผ่วเบาแล้วมันก็ทำหน้าเคลิ้มเหมือนจะหลับบนไหล่ของทาสผู้รู้ใจ
“หึ!”
คนหน้าดุเดินเข้าใส่แล้วดึงหนังย่นๆ หลังคอของเจ้าแมวตัวดี ประธานหนุ่มยื่นมันใส่กรงในขณะที่เลขาหนุ่มเปิดฝารออยู่แล้วทันใดนั้นเจ้าสะอาดก็แยกเขี้ยวยิงฟันเช่นเดิม
“ตามมาสิ”
“ดิฉัน...” เจ้าตัวไม่ทันได้เอ่ยพูดอะไรต่อเพราะคนสั่งหันหลังเดินจากไปแล้ว เลขาเรวัตรผายมือให้พนักงานสาวเดินตามประธานบริษัทไปท่ามกลางสายตาพนักงานที่จับจ้องมองเป็นตาเดียว
“นั่งสิ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ท่านประธานเรียกดิฉันมาพบ เชิญพูดธุระมาได้เลย” หญิงสาวพยายามอย่างมากเพื่อกดน้ำเสียงตัวเองให้ปกติขณะสนทนา
รังสีความดุร้ายแรงกล้าที่เธอได้รับทำเอาประหม่าจนสั่นไปทั้งน้ำเสียงและร่างกาย
“ธุระ? หมายถึงเรื่องนั้นใช่ไหม”
“คะ!?”
“จงใจมาที่นี่เพราะอะไร เพราะเอกสารใบนั้นสินะ”
คนถูกถามเงียบไปสักพักก่อนจะตอบว่า “ถ้าใช่ล่ะคะ”
เธอรู้ดีว่ามันน่าอาย เพราะจนป่านนี้เธอก็ยังไม่ได้ข้อความว่าผ่านการทดสอบรอบแรก และจะบอกใครได้ว่าที่ลงลายเซ็นไปทั้งหมดไม่ได้อ่านสักบรรทัดหนึ่งเลยด้วยซ้ำ
กระดาษกว่าสิบใบ ลงลายมือกว่าสิบครั้ง
สัญญาจ้างก็เหมือนๆ กันทุกบริษัทใครจะคิดว่ามันจะสอดไส้สัญญาขายบริการในนั้นด้วย
ถ้าถามว่าตอนนี้เธอเต็มใจทำตามสัญญาที่เซ็นไปแล้วรึเปล่า
คำตอบก็คือถ้าเลือกได้คงไม่ทำอะไรแบบนั้น
“ดิฉันต้องการเงินค่ะ”
“เท่าไร”
“เท่าที่จะ...มากได้” ร่างกายเธอไม่ตรงกับสเปคที่คนซื้อต้องการ โบว์ไม่คาดหวังราคาเดิมเหมือนเมื่อสามปีก่อนนั้นแต่ก็น่าจะพอให้เลี้ยงปากท้องในช่วงหางานใหม่ไปได้
“เรย์! ไปจัดการต่อที”
“ครับ! คุณรัน”
20.00 น.
“โบว์ได้รับเมล์แล้วค่ะคุณเรวัตร แล้วโบว์ต้องทำอะไรบ้างคะ”
“ทำตามรายละเอียดในเมล์ที่ผมส่งให้ ให้ครบทุกขั้นตอนนะครับ เมื่อผมตรวจสอบทุกอย่างแล้วจะแจ้งกลับไปอีกทีว่าวันไหนที่ไหน”
“ค่ะ”
หนึ่งสัปดาห์ต่อจากนี้โบว์จะต้องเก็บตัวเงียบไม่ไปทำงานหรือติดต่อใคร แต่มันคงยากหน่อยเพราะเจ้าของห้องเช่าคือจัส และคนโกหกไม่เก่งก็ได้แต่อ้ำอึ้งไม่รู้จะพูดยังไงให้เนียน
“แกไม่ได้บอกว่าเกี่ยวข้องอะไรกับฉันนะโบว์”
“ไม่เลย เราจะพูดทำไม”
“แล้วแกจะเอายังไงต่อ”
“โบว์ของเวลาไม่เกินสิบวันนะจัส เรื่องค่าเช่ากับค่าเนอร์เซอร์รี่ไม่ต้องห่วง เราไม่ติดเงินคนที่ให้ความช่วยเหลือแน่นอน”
“นี้แกไม่ผ่านจริงๆ เหรอโบว์”
“อืม...แต่โบว์ไม่เป็นไรหรอกจัส เราโอเค”
หนึ่งสัปดาห์แรกสถานที่เดียวที่โบว์เข้าออกคือโรงพยาบาลในเครือที่ศิขรินดีล
หญิงสาวถูกตรวจร่างกายอย่างละเอียดทุกจุดซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อค้นหาข้อบกพร่องผิดปกติทั้งภายนอกและภายใน
ผลเลือดออกมาแบบเดิมทุกครั้งตามเดิม
ผลของเสมหะ ปัสสาวะ และช่องลับใต้ร่มผ้าก็ตรวจซ้ำจนแน่ใจว่าไร้โรคติดต่อล้านเปอร์เซ็นต์
เจ้าตัวยิ้มเยาะให้กับสินค้านั้น นั่นคือร่างกายของตัวเอง คนรวยๆ มักหมกมุ่นกับเรื่องไร้สาระพวกนี้สินะ
ถ้าของใช้ที่เพื่อระบายอารมณ์ชั่วครั้งชั่วคราวต้องผ่านการเฝ้าระวังและตรวจสอบซ้ำซากขนาดนี้ คงเป็นเพราะเนื้อตัวเธอมันสกปรกจนต้องตรวจอย่างละเอียดว่าเธอสะอาด ปลอดภัยและไร้โรคร้ายแรงจริงๆ
แล้วไอ้คราบที่เขาเคยทิ้งไว้
ใครเล่า! ต้องชำระล้างมัน
“แน่ใจนะว่าที่นี่จะปลอดภัย”
“โบว์อยู่ที่นี่มาเป็นเดือนก็ยังปลอดภัยดี พี่บาสก็หลบอยู่แต่ในห้อง อย่าไปสร้างเรื่องที่ไหนจนกว่าโบว์จะกลับมา”
“บริษัทเรามีสัมมนาอะไรตั้งสามวันห้ะ ติดต่อก็ไม่ได้ ทำอย่างกับถูกบังคับจับไปขังอย่างนั้นแหละ”
“เปล่า! ครั้งนี้โบว์ไม่ได้ถูกบังคับ ครั้งนี้โบว์ตั้งใจทำมันด้วยตัวเอง”
- Writer
