8. อะไรก็ยอม
1065 Words
“รู้ใช่มั้ยว่าตัวเองกำลังอยู่ในช่วงทดลองงาน”
“รู้คะ แต่โบว์จำเป็นจริงๆ”
“แบบนี้มันไม่ได้นะโบว์ ใครเขาเอาลูกมาทำงานด้วยห้ะ”
...
หญิงสาวมาพบหัวหน้างานในเวลาช่วงตรู่ของวันเพราะทราบดีว่าพี่จิกมาทำงานเช้าก่อนใคร
คุณแม่ยังสาวแทบไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืนยันตอนเช้าเพราะเธอนั้นต้องเก็บข้าวของที่จำเป็นให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้และหอยหิวกระเตงเจ้าตัวน้อยแก้มใสนี้มาที่ทำงานด้วย
“เอางี้! พี่ให้ลางานไปจัดการธุระของตัวเองก่อน หนึ่งวันพอมั้ย”
“คือโบว์...”
“สามวัน ถ้าไม่ได้งั้นก็พิจารณาตัวเอง”
“เดี๋ยวก่อนสิครับพี่จิก //โบว์! แกมีเรื่องอะไรหึ่ม”
“จัส...” คนที่ไม่คิดว่าจะโผล่มาเวลานี้รีบตรงเข้ามาไถเรื่องราว หนุ่มหน้าสวยผิวขาวกระจ่างยิ่งกว่าผู้หญิงแท้ๆ รีบเข้ามาดูเพื่อนร่วมงานกับเด็กหญิงตัวเล็กและกระเป๋าเดินทางใบโต
“แกนะแก! เรื่องแค่นี้ต้องเอาเด็กมาลำบากลำบน”
“โบว์ไม่รู้ว่าคนพวกนั้นมันจะทำอะไรบ้าง ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับใบบัวขึ้นมา...”
“แล้วมันเกิดรึยังล่ะห้ะ ฮัลโหล!”
“จัส! โบว์จะเอาชีวิตใบบัวมาเสี่ยงได้ยังไง”
“พ่อมันยังไม่ห่วงเลย...ฉันขอโทษ ฉันปากเสีย อย่าถือสาเลย ใบบัวครับ! อาจัสไม่ตั้งใจว่าพ่อหนูนะครับ อาจัสขอโทษนะ”
“อืม!” เด็กหญิงคาบจุกนมในปากพยักหน้ารับ
เวลาก่อนเจ็ดโมงเช้าพอให้ทั้งสองได้เดินทางไปอีกที่หนึ่งก่อนกลับมาทำงานทันก่อนเก้าโมงเช้า
“โบว์ขอบคุณมากนะจัส”
“ฉันไม่ได้ให้อยู่ฟรีๆ ค่าเช่าห้อง ค่าเนอสเซอร์รี่แกต้องจ่ายด้วยนะ สิ้นเดือน!!”
“นั่นแหละ! ขอบคุณมากจริงๆ”
ด้วยความช่วยเหลือแบบไม่ตั้งใจภูมิหลังของจัสจึงเผยความลับให้โบว์ได้เห็นจะๆ ตา
อดีตเซลล์อสังหาฯ หรือนายหน้าซื้อขายที่ดินที่ดันเปิดธุรกิจอพาร์ทเม้นท์มีห้องให้เช่าเล็กๆ และมีพี่สาวเปิดเนอสเซอร์รี่รับเลี้ยงเล็กก่อนเกณฑ์ในอาคารเดียวกัน
“แต่ใบบัวจะปลอดภัยใช่มั้ยจัส”
“ที่นั่นมี CCTV Online ให้พ่อแม่เปิดดูได้ตลอดเวลาที่เด็กๆ อยู่ที่นั่น”
“โบว์หมายถึง จะไม่มีใครเข้าไปได้ใช่มั้ยจัส โบว์กลัวคนของเสี่ยโจจะ...”
“แม่นางเอกละครน้ำเน่า พวกแกติดหนี้เขาเท่าไรห้ะ เขาถึงได้จะมาตามฆ่ายกครัวแบบนี้”
โบว์รู้ตัวดีว่าเธออาจจะทำตัวน่ารำคาญในบางคราว แต่ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับใบบัว คุณแม่ยังสาวจะไม่ยอมเสี่ยงไม่ว่าจะน้อยนิดแค่ไหนก็ตาม
“เก้าโมงแหละได้เวลาทำงาน แกดึงสติกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าประเมินรอบแรกไม่ผ่านแล้วตกงาน ฉันคงอดค่าเช่าห้อง ไม่เคยภาวนาให้ใครผ่านเท่าแกมาก่อนเลยรู้มั้ย”
เป็นครั้งแรกที่หนุ่มหน้าสวยนั้นพูดออกมา
ค่าเช่าอพาร์ทเม้นท์เป็นหนึ่งรายได้ที่จัสทำ เพราะบ้านปลายจะได้ไม่ต้องมาทนทำงานให้คนอื่นรวย
Ping!
P'Bas : โบว์
พี่อยู่ไหน : Bow
P'Bas : สบายดีกันใช่ไหม
อืม แล้วพี่บาสละ : Bow
P'Bas : โอนเงินให้พี่หน่อย
เงินเดือนยังไม่ออก โบว์จะเอาที่ไหนมาโอนให้ล่ะ : Bow
P'Bas : เท่าไรก็ได้
นะโบว์ พี่หิวจะตายอยู่แล้ว
Read
ข้อความบีบหัวใจที่ไม่ว่าเมื่อไรคนอ่านก็ไม่อาจปล่อยเฉยได้สักคราว มีหลายครั้งที่พยายามจะปล่อยให้คนไม่รู้จักโตหัดรับผิดชอบอะไรให้เป็นชิ้นเป็นบ้าง แต่สุดท้าย
เจ้าตัวนี้แหละที่ไม่ยอมปล่อยให้บาสโตสักที
ยอดเงินคงเหลือในบัญชี 2,000.00 บาท
เงินในจำนวนเท่ากันถูกโอนไปยังอีกบัญชี
หนึ่งคนที่โบว์ไม่รู้ว่าเขาไปตกระกำลำบากอยู่ที่ไหน กับตัวเองและเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่อย่างน้อยๆ เธอและใบบัวก็ยังมีที่ซุกหัวนอนที่ปลอดภัย
Pre Test
“ผลประกาศจะส่งให้ทุกคนภายในวันนี้ก่อนเลิกงานนะคะ ครั้งนี้เราปรับเปลี่ยนระเบียบการคัดคนเล็กน้อย” แบบทดสอบของวันนี้ที่พนักงานตั้งแต่เกรดเอหนึ่งถึงซีห้าประเมินรอบแรกจบสิ้นลง มีหลายคนมั่นใจว่าผ่านฉลุยแต่ก็มีไม่น้อยที่เตรียมตัวเตรียมใจหางานใหม่ได้เลย
หนึ่งในนั้นคือเบญฤดีพนักงานเกรดซีห้า เธอนั่งกุมขมับลุ้นกับผลการพรีเทสรอบแรก
เงินเดือนสี่หมื่นห้าที่จะได้จากศิขรินคอมพานีไม่เพียงสำหรับการเลี้ยงดูสองชีวิตหากโบว์ตกงานไม่ผ่านการทดสอบรอบแรก
หนี้บัตรเครดิต ค่างวดค่าปรับผ่อนคอนโด ค่าน้ำไฟและค่าเนอร์เซอร์รี่และค่าอพาร์ทเม้นของจัส
แน่นอนว่ารายนั้นไม่ยอมให้อยู่ฟรีรอจนเธอหางานใหม่ได้แน่ๆ
“อันดับของตัวเองจะถูกส่งไปยังผู้ที่ผ่านการทดสอบเท่านั้น หากจนถึงเวลา17.00 น. ถ้ายังไม่มีข้อความแจ้งเตือนนั้นหมายความว่าคุณ ไม่ได้ไปต่อภายใต้ศิขรินอีกแล้ว และเพื่อความเท่าเทียมยุติธรรมต่อทุกท่าน ทางบริษัทขอสงวนให้เก็บอันดับของตัวเองไว้เป็นความลับห้ามบอกใคร เพราะอันดับของท่านในครั้งนี้คือตัวชี้วัดว่าคุณอยู่ที่เท่าไรภายใต้มาตรฐานของศิขริน เกรดเอหนึ่งที่จัดตอนแรก อาจจะเทียบซีห้าไม่ได้ด้วยซ้ำ มาตรฐานของที่นี่ไม่ได้วัดกันที่ยอดขายเท่านั้นแต่รวมทุกอย่างแม้แต่การร่วมงานกับแผนกอื่นๆ การเข้าออกเวลางาน ความรู้พื้นฐานและเจาะลึกเกี่ยวกับตัวสินค้า ซึ่งหนึ่งในพวกคุณมีคนหนึ่งที่ได้เปรียบเพราะมาจากสายธุรกิจเดียวกัน แล้วถ้าดิฉันเป็นคุณ ดิฉันจะพูดเรื่องของตัวเองให้น้อยที่สุดและตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีเพื่อตำแหน่ง Area Manager หนึ่งในห้าของศิขริน” สายตาสาวใหญ่หน้าเวทีกวาดมองไปทั่วๆ ต่อพนักงานทั้งสิบสี่คน แล้วในประโยคท้ายสุดพี่จิกหยุดมองที่โบว์และเน้นหนักราวกับกำลังพูดกับเธอ
- Writer
