7. คุณสะอาด
1160 Words
“เมื่อกี้คุณบอกว่า คุณสะอาดอย่างนั้นเหรอ”
“คะ! สฟิงซ์ตาสีฟ้าเหลืองแบบนี้เลย”
เหมี้ยวว!!
เจ้าแมวไร้ขนกระโดดลงจากบ่าของเบญฤดีแล้วยกหางขู่ฟ่อเมื่อมีบุคคลใหม่เดินเข้ามา
มันทำท่าเหมือนเจอศัตรูคู่อาฆาตที่เคยมีความแค้นต่อการมานาน
ร่างสูงโปร่งเดินล้วงกระเป๋ามาจากด้านหลัง
ถัดออกไปเป็นล็อบบี้ยีสต์หนุ่มคนเดิมที่พบเบญฤดีเมื่อสักครู่
“จะไปได้รึยัง”
น้ำเสียงนิ่งและเย็นราวกับน้ำแข็งเอ่ยพูดกับเลขาประจำตัว
“เจอตัวคุณสะอาดแล้วครับ”
“ห้ะ!?”
จากที่ยื่นกุมมือก้มศีรษะในท่าสุภาพ แต่พอโบว์ได้ยินชื่อนั้นเธอรีบแหงนหน้ามองประธานหนุ่มคนนั้นทันที
ใช่!
เศรษฐีคนเดิมที่เคยจ่ายเงินซื้อความบริสุทธิ์ของเธอไปเมื่อสามปีก่อน และเขาก็กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธออีกครั้งตอนนี้
เบญฤดีทรุดตัวอย่างหมดกำลังราวกับแขนขาไร้กระดูก และทันใดนั้นเจ้าแมวไร้ขนก็รีบกระโดดขึ้นนั่งตัก
“นี้ใช่คุณสะอาดตัวเดิมรึเปล่าครับเนี้ย ผมไม่เคยเห็นมันยอมให้ใครจับแม้แต่พี่รัน”
“ใคร?” ประธานหนุ่มตวัดตาเป็นคำถามกับเลขาของตน เรวัตรเสียอาการทั้งๆ ที่ตัวเองก็ได้ฉายามนุษย์น้ำแข็งไร้ใจรองจากท่านประธาน
“ไม่ทราบครับ แต่เธอรู้จักคุณสะอาด”
...
สายตาดุๆ ก้มมองลงมาที่เบญฤดี
เจ้าตัวแทบจะแทรกแผ่นดินหนี เธอไม่คิดไม่ฝันว่าปีศาจที่ตามหลอกหลอนมากว่าสามปีจะมายืนอยู่ตรงหน้าเธออีกคราว
ปีศาจทรงพลังที่ในตอนนั้นเธอรู้ดีกว่าเหมือนกับตกนรกแต่ก็ยังจะกระโดดเข้าไปหาด้วยตัวเอง
“พี่รันจำเธอมั้ยครับ”
“มีอะไรพิเศษให้ต้องจดจำ”
ประธานหนุ่มย่อตัวลงมองร่างสั่นสะท้านระบายน้ำตา ใบหน้านี้ต่างไปจากความทรงจำเมื่อสามปีก่อนอยู่มาก แต่ที่ไม่เคยลืมเลือนก็เพราะเธอนี้แหละคือคนแรกที่เจ้าสัตว์ไร้ขนของอดีตคนรักยอมให้จับตัว
สถานอนุบาล
“แม่โบว์...ร้องไห้เหรอ”
“เปล่าซะหน่อย แม่โบว์ไม่ค่อยสบายเท่านั้นเองค่ะใบบัว”
“ถึงว่าละ! วันนี้มาเร็วเลย”
ปกติโบว์จะใช้เวลาเกือบชั่วโมงจากที่ทำงานมารับลูกสาวที่สถานอนุบาลแต่วันนี้สภาพจิตใจที่ไม่อาจไปต่อไป เธอจึงขอลางานทันที
ผู้จัดการและเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ดูเหมือนจะพอรู้อะไรบางอย่าง ทั้งจัสและปิ่นยังไม่เข้ามาพูดคุยด้วย พวกนั้นคงจะมองออกว่าอดีตของโบว์เป็นยังไงมาก่อน ก็ไม่แปลกที่คนเหล่านั้นจะพาลรังเกียจผู้หญิงขายบริการเช่นนี้
แม้จะเป็นความลับระหว่างเธอกับเศรษฐีหนุ่มคนนั้น แต่ความลับไม่เคยมีบนโลกใบนี้
อย่างน้อยๆ ก็มีไม่ต่ำกว่าห้าคนที่รู้เรื่องราวในตอนนั้น แม้เธอจะไม่ปริปากพูด
แต่อีกสี่คนนั้นล่ะ...ใครจะรู้
“ทำไมวันนี้เลิกเร็วอะ”
“โบว์เหนื่อย”
“ก็บอกแล้วว่าบริษัทนั่นมันหลอกลวง สร้างภาพ มันกะใช้งานเราฟรีๆ แล้วก็หาเรื่องไล่ออก”
“พี่บาส! ช่วยเงียบหน่อยเถอะนะ ขอร้อง” หญิงสาวเดินหายเข้าไปในห้องนอนแล้วปิดประตู
เธอหยุดน้ำตาตัวเองไม่ได้อีกครั้ง ภาพความทรงจำที่พยายามกดมันเอาไว้ผุดขึ้นมาในหัวเหมือนมันกำลังเกิดขึ้นอีกในตอนนี้
“หยุด...”
“สั่งฉันเหรอ”
“ขอโทษค่ะคุณ”
ดวงใจแตกละเอียดไม่ต่างกับเรือนร่างที่สะบักสะบอม สามวันสามคืนกับกลายเป็นเครื่องบำเรอกามรมณ์ คอยรับทุกคำสั่งและสนองกลับให้พึงใจ
หลายครั้งที่สติตัดไปกลางคันและตื่นมาทุกครั้งบนเตียงกว้างในห้องนอนสถานที่ปรนเปรอเศรษฐีมีเงิน
ชุดบางเบาน้อยชิ้นใส่เพื่อกระตุ้นอารมณ์ถูกถอดโยนทิ้งข้างๆ เตียง
ยาคุมกำเนิดชนิดฉุกเฉินพร้อมด้วยอาหารสามมื้อวางไว้คู่กันถูกจัดเตรียมไว้ให้ตลอดระยะเวลาที่สัญญาซื้อขายของเธอระบุในนั้น
คุณค่าของคนค้าประเวณีอยู่ที่ตรงไหน
ทำบุญเท่าไรก็ไม่สบายใจ
ยานอนหลับจะแรงเพียงใดก็ไม่เคยทำให้หลับสนิทได้ทั้งคืน
อาบน้ำกี่ครั้ง คราบนั้นก็ยังคงติดตัว
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“ดึกแล้วโบว์ ลุกมากินข้าวอาบน้ำแล้วค่อยนอน” ผู้ชายร่วมบ้านอีกคนจัดเตรียมของโปรดเท่าที่นึกออกได้ของโบว์
ส่วนเด็กน้อยแก้มใส่ถือขวดนมยิ้มรับให้คุณแม่ของเธอจนตาหยี
“กินข้าวก่อนนะโบว์ แล้วค่อยไปอาบน้ำให้สบายตัว เราจะได้พักผ่อนนะ”
“พี่บาส...”
“ว่า...”
“โบว์หาเงินไม่ได้แล้วนะ”
“อ้าว! ก็เมื่อวานโบว์ว่ามีทางไง ทำไมวันนี้พูดงี้”
“ก็ใช่! แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว”
“งั้นพี่คงต้องหลบไปสักพัก คอนโดนี้เดี๋ยวก็คงถูกยึด”
“แล้วโบว์กับใบบัวล่ะพี่”
“โบว์! พี่ต้องหนีหนี้นะไม่ได้ไปเที่ยวเล่น พี่จะเอาโบว์กับลูกไปด้วยได้ยังไง”
“พี่จะทิ้งโบว์ โบว์ไม่ว่านะ แต่กับใบบัว พี่บาสทิ้งแกลงเหรอ”
“แล้วจะเอายังไง จะให้พี่กระเตงลูกหนีลูกกระสุนหัวซุกหัวซุน ค่ำไหนนอนนั่นอย่างนั้นเหรอ”
อีกครั้งที่ปัญหาเรื่องเดิมๆ วนมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า หนี้สินจากการพนันและการใช้ชีวิตผิดๆ ของบาสเบียดเบียนชีวิตของโบว์และใบบัว
และครั้งนี้มันก็รุนแรงไม่ต่างไปจากเมื่อสามปีก่อน ที่ต่างกันก็จะมีเพียงแค่หญิงสาวไม่มีอะไรให้ขายอีกแล้ว
ที่เหลืออยู่ก็คงมีแค่อวัยวะและลมหายใจ หากขายไปแล้วใครจะดูแลเด็กหญิงตาใสๆ คนนี้ต่อจากโบว์
“พี่บาสจะไปไหน”
“เงินตั้งเป็นแสนคิดว่าไอ้เสี่ยโจมันรอให้พี่หาเงินไปคืนเหรอ”
“แล้วโบว์กับบัวล่ะ พี่เป็นพ่อแท้ๆ นะ”
“โบว์! พอจะมีสักหมื่นให้พี่พกติดตัวมั้ย”
“พี่บาส!”
“ห้าพันก็ได้...สามพันล่ะ มีมั้ยห้ะ!”
กรี๊ดดด!
เด็กหญิงตัวน้อยร้องจ้าเมื่อผู้ใหญ่ในบ้านเสียงดัง ใบบัวยกมือปิดหูทั้งสองข้าง ระบายน้ำตาออกมาจนหน้าดำหน้าแดง
“ฝากดูแลบัวด้วยนะโบว์”
คนตัวใหญ่จูบศีรษะกลมลาลูกสาวตัวน้อยครั้งสุดท้ายและเดินออกจากประตูพร้อมกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่เก็บเสื้อผ้าเตรียมไว้ก่อนหน้าแล้ว
“ไม่ต้องร้องนะคนเก่ง”
กรี๊ดดด
สองแม่ลูกนั่งร้องไห้ระงมปลอบใจกันและกัน
โบว์พยายามโอ๋ใบบัวทั้งๆ ที่เธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้องไห้ได้เลย
- Writer
