“ใบบัว!”
...
“คนเก่ง! ตื่นก่อนนะ”
...
“ใบบัวจ๋า! เดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้ว ตื่นก่อนนะลูก” นั่งรถนานๆ พร้อมแอร์เย็นๆ เป่าหน้า หนังท้องของเด็กสามขวบอัดแน่นไปด้วยขนมและอาหารใบบัวจึงผล็อยหลับโดยง่าย
เมื่อถึงจุดหมายก็ยังไม่ลืมตาตื่นเหมือนจงใจแกล้งให้แม่ต้องเหนื่อยเล่นๆ
“ใบบัว! โอ๊ย!” เด็กหญิงตัวนอนไร้กระดูกดวงตาปิดสนิทกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่โบว์ต้องแบกทั้งคู่ด้วยร่างกายที่เหนื่อยอ่อน
อุ้มลูกข้างหนึ่งลากกระเป๋าข้างหนึ่งอย่างทุลักทุเลพยายามมุ่งหน้ากลับไปยังคอนโดที่พัก
“ใบบัวคะ! แม่โบว์อุ้มหนูไม่ไหวแล้ว ตื่นก่อนได้ไหมลูก”
แง้~~~ เมื่อโดนกวน ยัยหนูตัวเล็กก็ทำท่าจะร้องไห้
“นี้ไงลูก! ถึงบ้านเราแล้ว ใบบัวเดินเองก่อนนะคะ แม่โบว์...ว๊าย!!”
“เด็กตัวแค่นี้กับกระเป๋าหนึ่งใบมันจะอะไรนักนะ” ใบหน้านิ่งพ่นวาจาดูถูกมองกลับมายังคนอ่อนกำลัง
ศรันย์คว้าร่างเด็กสามขวบไปอุ้มพาดบ่าและแย่งกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ไ
