เช้าตรู่ของอีกวันคืบคลานเข้ามา โบว์นอนตาลอยมองเพดานขาวๆ ตรงหน้าเพราะสองของเธอกำลังตื้อและมึน
ควรจะทำอย่างไรต่อชีวิต
การงาน อาชีพกำลังไปด้วยดีแต่ต่อจากนี้ควรจะมองหางานใหม่สำรองไว้
ศิขรินคอมพานีใช่ว่าจะไม่มั่นคงแต่เป็นเพราะเจ้าของบริษัทพยายามจะลิดรอนชีวิตจนๆ อย่างโบว์ ผู้หญิงขายเรือนร่างไม่มีค่าอะไรที่เขาจะต้องให้เกียรติ เธอเป็นแค่ที่รองรับความต้องการ เมื่อหายอยากก็จ่ายตังค์และถูกโยนทิ้ง
เบญฤดีกำลังเลือกระหว่างความเป็นคนที่มีศักดิ์ศรีกับปากท้อง
Rrrrrr
“พี่บาส! หายหัวไปไหนมา ห่วงโบว์กับลูกบ้างมั้ย” หญิงสาวตะโกนใส่คนปลายทาง
ในวันเวลาที่ฝ่ายชายไม่อยู่รู้ไหมว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ สองคนต้องเผชิญกับอะไรตั้งเท่าไร
'เออน่ะ! ออกไปทำงานหรือยัง'
“ยัง! โบว์กำลังคิดว่า...”
'รีบอาบน้ำแต่งตัวสิ เดี๋ยวพี่มารับไปส่งที่บริษัท'
“ห้ะ”
'ใบบัวต้องดีใจแน่ๆ ต่อไปนี้โบว์กับบัวไม่ต้องนั่งรถเมล์อีกต่อไปแล้วน
