4. ไม่จางหาย
850 Words
“พี่บาส!”
“ว่าไงจ๊ะน้องโบว์คนสวยของพี่”
“เมากลับมาทุกที ใบบัวโตพอจำความได้แล้วนะ”
“คนเพิ่งกลับจากทำงานมาเหนื่อยๆ ก็บ่นอยู่นั่นแหละ บ่นเหมือนเป็นแม่”
“พี่บาส!!”
คุณแม่ยังสาวกระเตงพาเด็กหญิงวัยสามขวบขึ้นรถเมล์กันกลับจนมาถึงที่พัก โบว์เองก็ทำงานเหนื่อยไม่ต่างกัน หญิงสาวเป็นเสาหลักให้กับครอบครัวด้วยซ้ำไป เธอทำงานนอกบ้านด้วยตำแหน่งหน้าที่ที่แสนกดดันและตึงเครียด ซ้ำแล้วหน้าที่ในบ้านก็ไม่เคยขาดตกบกพร่องรับผิดชอบทุกอย่าง อย่างดีเยี่ยมเมื่อเทียบกับชายหนุ่มที่ไม่เป็นโล้เป็นพาย
บาสมักวนเวียนอยู่ในสถานที่อโคจร ไม่พ้นอาชีพเด็กทำไพ่ก็เขย่า Hi-lo ในบ่อนก็เป็นเด็กวิ่ง(โพย)บอลตามโต๊ะและส่งหวย ชีวิตส่วนใหญ่ไม่เคยห่างเหินจากอบายมุขเพราะความเคยชินกับมัน ตั้งแต่เด็กๆ แล้วที่บาสหาเงินง่ายๆ ได้เยอะจากวงการนี้ จะให้มาเปลี่ยนเอาตอนอายุสามสิบปี วุฒิการศึกษาก็ไม่มี อะไรๆ ก็คงจะยาก
นี่แหละที่เขาว่า 'ไม้แก่ดัดยาก'
“พ่อ...”
“อืม...”
“พ่อจ๋า...”
“พี่บาสสนใจลูกหน่อยสิ เห็นไหมว่าใบบัวเรียกพ่อ”
“จ๋าลูกสาวพ่อ” คนเมายกหัวหนักๆ ขึ้นมองหน้าลูกสาวตามคำบ่นของโบว์ สิ่งมีชีวิตขนาดเล็กที่ชื่อว่าใบบัวนี่แหละที่เป็นดั่งแรงผลักดันให้ทั้งคู่พยายามสร้างหาเงินเยอะๆ เพื่ออนาคตที่ดี
“ช่วงนี้โบว์ไม่ค่อยมีเวลานะ ต้องเร่งสร้างผลงาน พี่บาสคอยรับส่งใบบัวได้ไหม”
“ก็บอกแล้วว่าไอ้บริษัทนั้นมันไม่มั่นคง เราไปทำที่นั่นเขาเอาคนออกเป็นว่าเล่น ระวังทำงานฟรีไว้เถอะ เดี๋ยวก็ไม่ได้เงินเดือน”
“พี่บาสนี้! คนยิ่งเครียดๆ อยู่” เจ้าตัวยอมรับว่าไม่ศึกษาข้อมูลบริษัทที่ตนไปทำงานให้ดีก่อนตัดสินใจเซ็นสัญญายอมรับข้อตกลง
อัตราค่าจ้างที่มากกว่าเดิมหนึ่งเท่าตัวแน่นอนแหละว่าความรับผิดชอบ ความกดดันต้องมีมากขึ้นตามไปเช่นกัน แต่ในเมื่อก้าวขาเข้าไปอยู่ภายใต้ศิขรินคอมพานีแล้ว เธอต้องคว้าที่ว่างหนึ่งในห้านั้นอย่างสุดความสามารถเพื่อให้ได้มา
“พ่อจ๋า...”
“พี่บาสตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ มันใช่ที่นอนมั้ย!!”
คนตัวใหญ่เหยียดกายกลางบ้านทั้งเสื้อผ้าชุดเดิมที่ใส่มาทั้งสัปดาห์ หน้าตาแดงก่ำ กลิ่นลมหายใจมีแต่แอลกอฮอล์เหม็นคลุ้ง
สุดท้ายแล้วก็กลายเป็นโบว์ที่ต้องลากคนตัวใหญ่เข้าในเขตห้องนอน
คุณแม่ยังสาวใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำพอหมาดเช็ดตามเนื้อตัว เผื่อว่าคนเมาจะพอได้สติและสบายตัวขึ้นมานิดหนึ่ง
มันอดใจไม่ได้ที่จะหวนคิดถึงอดีตที่เป็นดั่งรอยเปื้อนในใจ ไม่ว่าจะชำระล้างด้วยอะไรก็ไม่จางลงบ้างแม้แต่นิดเดียว
กลิ่นลมหายใจแบบนี้ชวนเวียนหัวและสะอิดสะเอียนจากชายร่างใหญ่ที่ไม่สามารถเลี่ยงได้ สิ่งที่ทำได้คือบอกกับหัวใจตัวเองว่าให้อดทน เพราะอีกไม่นานเดี๋ยวมันก็ผ่านพ้นไป
“หน้าที่ของเธอมีแค่ข้อเดียว นั่นก็คือทำทุกอย่างตามที่ฉันสั่ง”
“ดิฉันขอโทษค่ะ คุณอยากให้ดิฉันทำอะไรหรือคะ”
“ดื่ม”
“แต่ดิฉันไม่เคย...”
“งั้นก็ขึ้นไปรอบนเตียง”
น้ำเสียงนิ่งไร้อารมณ์เปล่งวาจามาแต่ละครั้งบาดใจคนฟังเฉือนความรู้สึกและเย็นยะเยือกไปทั้งกาย หญิงสาวอายุน้อยไม่เคยแตะต้องเครื่องดื่มมึนเมาสักครั้งแต่ก็ยอมนั่งดื่มน้ำรสขมๆ นั่นแก้วแล้วแก้วเล่าเพราะไม่อยากขึ้นเตียงกับชายที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก
เวลาผ่านไปและนานเข้าสาวเจ้าเริ่มประคองสติและร่างกายไม่ไหว คนตัวใหญ่เป็นฝ่ายประคองกอดเอวบางๆ นั้นไว้พาเธอไปยังจุดหมายที่เธอพยายามเลี่ยงมาตลอดค่อนคืนนั้น
ลมหายใจอุ่นร้อนพร้อมสายตาปรือปรอยมองร่างหนากำลังปลดเปลื้องผ้าบริเวณปลายเตียง เขากำลังจ้องเธอด้วยสายตาราวเพชฌฆาตผู้ดุร้ายที่หมายจะเอาทั้งชีวิตและวิญญาณของเธอนอกจากความสาว ความบริสุทธิ์ ความซิง
ร่างนั้นคลานขึ้นเตียงมาอยากย่ามใจ
ชายหนุ่มคุกเข่าคร่อมใบหน้าของเธอไว้และกดปลายคางให้ริมฝีปากเล็กอ้าออกจากกัน
ความเป็นชายชาตรีผงาดเต็มลำคับคอหอยและหยั่งลงลึกของคนด้อยประสบการณ์
หลักฐานชิ้นสำคัญที่บ่งบอกได้ว่าความสุขสมนั้นหลั่งไหลออกมาล้นมุมปากของหญิงสาวขายบริการ เธอเอาความบริสุทธิ์มาแลกกับเศษเงินของมหาเศรษฐีท่านหนึ่งที่มีรสนิยมไม่ชอบกินของเหลือต่อจากชายใด
“เจ็บ...”
เมื่อฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ยังมิอาจช่วยให้เธอหลุดพ้นจากความเป็นปวดนั้นได้ หญิงสาวหลุดเสียงคร่ำครวญออกมาเพราะประสบการณ์นั้นสุดจะกลั้น
“อย่าทำให้ฉันรำคาญ”
“ดิฉันขอโทษค่ะ เชิญทำตามที่คุณต้องการต่อได้เลย”
- Writer
