“ใบบัว! กลับบ้านกันเถอะลูก กลับบ้านของเรา”
“แม่โบว์! พ่อเรย์” เด็กหญิงกระโดดกระเด้งบนเตียงที่คล้ายกับเตียงคนไข้ แต่ดูหนาหนุ่มน่านอนสบายเสียกว่า เพราะใบบัวเองก็ถูกย้ายมายังห้องวีไอพีโดยประธานหนุ่มรูปหล่อแต่เย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็ง
ข้างเตียงมีหนุ่มอีกท่านยืนในท่าสุภาพรออยู่ก่อนแล้ว
“กลับบ้านเราเถอะลูก”
“ไอ้ห้องรูหนูนั่นอะนะ”
“แล้วยังไงคะ”
“เธอปฏิเสธฉันเพื่อพาลูกมาใช้ชีวิตแบบนั้น อย่าบอกนะว่าดีกว่าที่ฉันให้”
“ให้!? คุณกล้าพูดว่าให้เหรอคะ” หญิงสาวมีดวงตาที่แข็งกร้าวอย่างที่ศรันย์ไม่เคยเห็น ต้องยอมรับว่าเขานับถือที่เธอไม่เลือกความสบายแต่มันก็โง่ไปหน่อยกับทางที่เธอเลือก
“โอเค! ฉันได้เธอได้ ผลประโยชน์ร่วมกัน แต่ที่แน่ๆ ไม่มีใครให้ราคาเธอมากกว่าฉันแน่นอน”
“ใช่ค่ะ! แต่ศักดิ์ศรีฉันไม่ได้มีไว้ขาย ถ้ามันซื้อคนอื่นได้ก็เอาไปจ่ายให้คนที่ต้องการเถอะค่ะ...//กลับบ้านใบบัว”
“เก่ง!”
“ใบ..อ๊ะ!!” เ
