“คุณ! คุณค่ะ”
...
“นี้คุณ! ตื่นได้แล้ว”
“ค่ะๆ”
นางพยาบาลหน้าใหม่สะกิดเรียกเบญฤดีให้ตื่นจากนิทรา หญิงสาวสะดุ้งโหยงและมึนงงแต่ก็ไม่ได้หลงลืมว่าตัวเองมาอยู่ในสถานพยาบาลได้อย่างไร
“ใบบัว! ลูกสาวดิฉันอยู่ไหนคะ”
“คุณหมอกำลังล้างแผลให้นะคะ มีญาติมาแสดงตัวและแจ้งสิทธิ์ให้แล้ว”
“ญาติ?”
“ค่ะ! ก็ผู้หญิงคนนั้น อ้าว...ไปไหนนะ”
“ไหนคะ” คงต้องเป็นเจ๊นายจ้างและเจ้าของเพจดัง เพราะมีแค่เธอคนนั้นที่กำชับให้โบว์พาใบบัวมาหาหมอ และจะด้วยความเอ็นดูหรือซวยก็ตาม เจ๊แกคงตกกระไดพลอยโจนอย่างช่วยไม่ได้
“ใบบัว! เจ็บมั้ยลูก”
“แม่โบว์”
“คนเก่ง!!” คุณแม่ยังสาวถลาเข้าสวมกอดราวกับว่าไม่เจอหน้าลูกสาวมาเป็นเดือนทั้งที่เป็นลมสลบไปไม่ถึงชั่วโมง
คุณหมอหนุ่มที่ดูเก้ๆ กังๆ เพิ่งลงประจำแผนกฉุกเฉินกำลังโป๊ะสำลีไว้เสียใหญ่โตเหมือนแผลถูกตัดนิ้ว เด็กหญิงมีน้ำใสคลอหน่วยตาแต่ก็ไม่ได้ร้องไห้ ในช่วงที่แม่โบว์เป็นลมสลบไปใบบัวเข
