“แม่โบว์...พ่อจ๋า!!”
“ใบบัว! อย่าทำแบบนี้สิลูก”
T^T
เด็กหญิงคว่ำปากเพราะโดนดุเข้าให้ผสมกับความเหนื่อยอ่อนมาทั้งวัน พอได้ร้องก็ส่งเสียงสะอื้นไห้จ้าละหวั่น คนเป็นแม่ไม่อยากให้เพื่อนร่วมงานเสียบรรยากาศ โบว์เลยอุ้มเด็กหญิงกลับมาที่ห้องพัก
แง้....
“โอ๋..คนเก่ง! ไม่ร้องนะคะ”
“พ่อจ๋า...”
“ทำอะไรอยู่นะ จิ๊!!”
แง้~~~
ความหงุดหงิดของผู้ใหญ่ทำให้ใบบัวร้องโยเย โบว์ทั้งกอด ทั้งลูบและโอ๋ มืออีกข้างกดมือถือรัวๆ หาพ่อบังเกิดเกล้าที่ไม่รู้ทำอะไรนักถึงไม่ยอมรับสายซะที
“ไม่ร้องนะคะคนเก่ง เดี๋ยวพี่ปิ่นกลับมาดุเอานะคะ”
“พ่อจ๋า แง้~” อีกครั้งที่ใบบัวร้องหาพ่อบาส
น่าแปลกที่ตอนกลางวันเล่นกับคนอื่นได้หมดไม่ร้องสักคำ ปกติก็ไม่ติดพี่บาสแต่วันนี้เอาแต่เรียกหาพ่อ
“โอ๋ๆๆ คนเก่ง! ไม่ร้องนะคะ”
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“เด็กดี! พี่ปิ่นมาแล้ว หยุดร้องนะคะ” สาวรุ่นอย่างปิ่นที่เก่งรอบตัวคงไม่ชอบเสียงเด็กร้องไห้แน่นอน
