“อื้อ...”
“ส่งเสียงหน่อยสิหึ่ม ฉันอยากได้ยิน”
“อย่านะคะท่านประธานค่ะ!”
“จะขัดใจฉันเหรอ ไม่อยากได้พิเศษแล้วหรือไง”
“อะ อื้ออ!!”
ชายหนุ่มเท้าแขนสองข้างลงกับเตียงหนา กักตัวคนตัวเล็กกว่าไว้ใต้ล่างของตน สายตาคมกริบจ้องมองใบหน้าเล็กแดงซ่านดูทรมาน มือน้อยๆ ของเบญฤดีพยายามปิดปากตัวเองไม่พอ ยังจะเม้มแน่น
เธอช่างดูไม่ประสาซะเหลือเกิน หารู้เลยไม่ว่ายิ่งโบว์กัดริมฝีปากกระจับได้รูปตัวเองเท่าไร มันยิ่งเป็นภาพที่ชวนให้ได้อารมณ์แบบสุดๆ
“อื้อ! เบาได้มั้ยคะ”
“อย่าทำเหมือนเธอไม่ชอบ”
“ทะ ท่าาน ประ ธาาน ค...ค่ะ!!” น้ำเสียงขาดช่วงตามแรงอัดกระแทกหนักๆ จนร่างเล็กแทบจมไปกับเตียง อกอิ่มเด้งกระเพื่อมส่ายดึงดูดสายตาคนด้านบน
“อย่า เงียบ!”
“อื้ออ!!” ยิ่งโบว์พยายามสะกดเสียงร้องน่าอายของตัวเองเท่าไร ชายหนุ่มก็ยิ่งหมายจะทำให้เธอขาดใจตายมากเท่าไร เอวสอบตอกตรึงจุดอ่อนไหวซ้ำๆ ย้ำแล้วย้ำอีกอย่างลงทัณฑ์เพื่อสั่งสอน
