เงินซื้อ(ไม่)ได้

6. รอยเปื้อน

สัญญาซื้อขาย(ให้ความยินยอม)

1. ผู้ขายขอให้สัญญาว่าจะไม่บอกเล่า เผยแพร่ ข้อความ รูปภาพหรือข้อมูลใดๆ เกี่ยวกับผู้ซื้อไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อม

2. ผู้ขายขอให้สัญญาว่าจะไม่ปฏิเสธคำสั่งใดๆ ต่อผู้ขายทั้งสิ้น

2.1 ทุกคำสั่งเพียงเพื่อสนองความพึงพอใจเท่านั้น

2.2 ทุกคำสั่งจะไม่มีอันตรายต่อชีวิตและทรัพย์สิน

2.3 ทุกคำสั่งจะถือเป็นความลับระหว่างผู้ซื้อต่อผู้ขายเท่านั้น

3. หากผู้ซื้อไม่มีคำอนุญาต ผู้ขายไม่มีสิทธิ์กระทำการสิ่งใดตามอำเภอใจทั้งสิ้น

4. เอกสารระบุความยินยอมชุดนี้มีผลตลอดชีวิตของผู้ขายและไม่มีวันหมดอายุ

(...................................)

นางสาว เบญฤดี สุขวัฒนา

“นี้มัน...”

“ก็แค่สัญญาทั่วๆ ไปแหละครับ อย่าไปสนใจมันเลย รีบเซ็นทุกอย่างจะได้จบสักที” ล็อบบี้ยีสต์ทำหน้าระอาเกินทน บัสเบื่อกับงานพวกนี้เหลือเกินแต่ถ้าไม่ทำ ต้องมีคนเสียประโยชน์เขาจึงต้องยื่นมือเข้ามาเกี่ยวข้องทั้งที่รังเกียจเสียเต็มประดา

“แล้วเอกสารใบแรกที่โบว์เซ็นไปแล้วล่ะคะคุณบัส”

“ก็ไม่มีผลอะไรครับ”

“แต่ถ้าโบว์...”

“หมายความว่า...นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เซ็นสัญญา ใช่มั้ย”

บัสเห็นหญิงสาวฝั่งตรงข้ามนั่งเนื้อตัวสั่นเทา

เธอดูไม่ตกใจกับเนื้อหาของสัญญาแต่ตกใจที่มันเป็นชุดเดิมกับในอดีตที่เคยเซ็น

“เมื่อไร อย่าบอกว่ากับผมเหรอ”

“สามปีที่แล้วค่ะ ตอนนั้น โบว์ไม่แน่ใจว่าใช่คุณบัสหรือเปล่า” หยดน้ำใสหล่นเผาะจากดวงตากลม เรื่องแบบนี้ติดอยู่ในใจราวกับรอยเปื้อนที่ไม่มีวิธีลบล้างมันออกจากชีวิต

หญิงสาวอายุปีสี่ ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งต้องการเงินมาใช้จ่าย และทางออกเดียวในตอนนั้นของเธอก็คือ ขายเรือนร่างและความบริสุทธิ์ให้กับเศรษฐีที่ต้องการมันสักคน

“ถ้าอย่างนั้นโบว์คงรู้ดีว่าต้องทำยังไง เอกสารนี้ไม่จำเป็นแล้วแหละผมว่า” คนพูดสอดเอกสารใบเดิมกลับเข้าแฟ้มประจำตัวของเบญฤดี ในเมื่อเธอเคยมีประวัติและทำตามมาตลอดสามปี เอกสารนี่ก็ไม่จำเป็นต้องเซ็นซ้ำ

แต่ทว่า...

“แต่ถ้าโบว์ต้องการงาน...” หญิงสาวกระดากอายที่จะพูดเรื่องนั้น แต่ถ้าความจำเป็นมันไม่บังคับ เรื่องน่าอายแบบนี้เธอคงไม่มีวันเอ่ยพูดถึง

“โบว์! คุณไม่สด ไม่ซิงแล้วนะครับ”

“ขอโทษค่ะ” เธอทั้งโกรธทั้งอับอายกับการกระทำของตัวเอง สติสตางค์กระเจิดกระเจิงจนไม่สามารถหยุดน้ำตาได้ พนักงานเกรดซีห้าจึงหลบไปร้องไห้เป็นเผาเต่าในห้องน้ำร่วมสิบนาที

เหมี้ยว...

เจ้าแมวหน้าย่นเนื้อตัวไร้ขนมุดเข้ามาจากทางใดที่หญิงสาวไม่ทันมอง ดวงตาสีเหลืองและฟ้าอย่างละข้าง นัยย์สีดำรียาวดูน่ากลัวจ้องมาที่เธอ

เหมี้ยววว...

เมื่อเธอยื่นมือไปหาเพื่อพยายามลูบหนังย่นๆ ของมัน เจ้าแมวไร้ขนตัวสีขาวเผือกก็ขู่ฟ่อ

เขี้ยวแหลมสองข้างรับกับสีหน้าไร้ความปรานี เจ้าแมวทำท่าจะกัดถ้ามือนั้นหมายจะสัมผัสเนื้อตัวของมัน

“หลงทางมาเหรอ เจ้าเหมียว” เหมือนว่าเจ้าแมวไร้ขนไม่มีปลอกคอ ไม่มีใครแสดงความเป็นเจ้าของตัวนั้นจะเข้ามาเตือนสติเบญฤดี เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้มลวกๆ และพยายามที่จะทำความรู้จักเจ้าสี่ขาไร้ขนอีกครั้ง

ฟุด...ฟิด...

คราวนี้มันค่อยๆ ยื่นหน้าเข้ามาดมมือที่เลอะน้ำตาของโบว์โดยไร้การขู่แยกเขี้ยวแบบทีแรก ปฏิกิริยาของแมวเมื่อไว้ใจแล้วมันก็ยอมให้เธอลูบไล้เนื้อตัวได้

โบว์มีนิสัยอ่อนโยนและชอบแมวเพราะตอนเด็ก คุณป้าของบ้านรับแมวจรมาเลี้ยงร่วมร้อยตัวเธอจึงคุ้นชินกับพวกมัน เพียงแต่แมวสฟิงซ์ชั้นสูงราคาแพงแบบเจ้าตัวนี้หายากมากในชีวิตของเธอ สัตว์เลี้ยงหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวในความคิดของบางคนแบบนี้แต่มันก็ยังมูลค่าสูงเกินกว่าที่คนทั่วไปจะหาซื้อมาเลี้ยงดู

“ว๊าย..!! ไปเจอที่ไหนคะคุณ”

“ในห้องน้ำค่ะ” โบว์อุ้มเจ้าตัวไร้ขนพาดบ่า

สองขาหน้าของมันห้อยไปด้านหลังคล้ายเด็กเล็กๆ อีกมือก็ลูบไล้ตามลำตัวเพราะแมวทุกตัวชอบให้เกาหลัง

“ฝากอุ้มไว้ก่อนเดี๋ยวพี่ไปเอากรงมาใส่นะ ห้ามปล่อยให้เขาหนีไปได้อีกนะ ไม่งั้นพี่ถูกไล่ออกแน่ๆ”

“แมวพี่เหรอคะ” โบว์เห็นท่าทีลนลานของพนักงานทำความสะอาดเธอจึงเข้าใจได้ว่าเจ้าของอาจจะกลัวที่นพสัตว์เลี้ยงมาที่ทำงานด้วย

ก็แน่นอนว่าที่นี่ไม่อนุญาตให้เอาอะไรแบบนี้เข้ามาด้วย

เหมี้ยวว

ทันทีที่กรงอันใหญ่ถูกยกเข้ามาใกล้ เจ้าแมวไร้ขนก็ขู่ฟ่อ มันไม่อยากเข้าไปอยู่ในกรงและไม่ยอมปล่อยคนอุ้มจึงกางเล็บจิกเสื้อของโบส์ไว้แน่น

ชู่ว....

“ไม่ต้องกลัวนะเจ้าเหมียว”

เหมี้ยววว

ยื้อกันอยู่นานจนเจ้าแมวตัวร้ายนั้นงับนิ้วพนักงานทำความสะอาดไปให้หนึ่งที เต้าตัวร้องลั่น กรี๊ดดด!!

“เกิดอะไรขึ้นห้ะ” ชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้มเดินตามเสียงโวยวาย

คุณเรวัตร เลขาท่านประทานที่น้อยครั้งจะเดินมาในส่วนของพนักงานทั่วไป

“โดนกัดเหรอ”

“ค คุณเรย์”

“ไปทำแผลซะ เดี๋ยวผมจัดการเอง”

“ดิฉันขอโทษนะคะ ได้โปรดอย่าไล่ดิฉันออกเลย” เลือดสีสดอาบนิ้วมือแต่พนักงานคนนั้นกลับกังวลแต่เรื่องงาน เธอพนมมือไหว้แทบจะก้มกราบเอาแต่พูดประโยคเดิมๆ

“เรื่องนั้นไม่ใช่ผมที่สามารถตัดสินใจว่าได้หรือไม่ได้ รีบไปล้างแผลซะ”

“แต่ว่าคุณเรย์...”

“ค่ะ!”

พอพนักงานคนนั้นเดินจากไปอีกทาง สายตาดุดันมองเบญฤดีผ่านกรอบแว่นเต็มไปด้วยความสงสัยมากมาย

“คุณอุ้มเขาได้ยังไง”

“เขา..!? เขาเข้าไปหาโบว์ในห้องน้ำคะ”

“เข้าไปหางั้นเหรอ”

ใบหน้าของทั้งคู่เต็มไปด้วยความสงสัยและต้องการคำอธิบายจากคู่สนทนา

เรวัตรมองพนักงานที่เขาไม่รู้จัก เธอกำลังเกาหลังเจ้าแมวของเจ้านาย ทั้งๆ ที่เจ้าของยังแตะตัวมันไม่ได้ด้วยซ้ำ

ดวงตาสีเหลืองและฟ้าอย่างละข้างปรือปรอยเคลิ้มจะหลับบนบ่า แต่เมื่อเรวัตรพยายามจะเข้าใกล้ เจ้าแมวไร้ขนกลับขู่ฟ่อ

“โบว์เคยเจอแบบนี้ตัวหนึ่งค่ะ ชื่อว่าคุณสะอาด ทีแรกเหมือนจะดุนะคะแต่จริงๆ แล้วค่อนข้างขี้อ้อนมากๆ เลย”