“ฉันไม่ได้มาหาคุณ กรุณาปล่อย”
แพรพลอยเสียงแข็งแม้ส่วนลึกจะดีใจที่พบหน้าเขา แต่ความดีใจนั้นมันไปไม่สุดเพราะรู้อยู่เต็มอกว่าก่อนหน้านั้นเขาออกไปกับลูกค้าผู้หญิง รอยลิปสติกที่กระจายทั่วปกเสื้อสีขาวบ่งบอกว่าเขาได้เสร็จภารกิจจากการทำงานอย่างว่ามาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
บ้าจริง! ทำไมต้องรู้สึกจี๊ดๆ ที่หัวใจด้วยนะ
“คุณมาหาผม” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความมั่นใจ ฟังแล้วชวนน่าหมันไส้ แพรพลอยเชิดหน้าไม่ยอมรับ
“ฉันไม่ได้มาหาคุณ”
“แต่คุณถามหาผม ถ้าไม่ได้มาหาผมแล้วจะถามหาผมทำไมครับ” รอยยิ้มเขาเจ้าเล่ห์นักเชียว แพรพลอยต้องหักห้ามใจไม่ให้หลงใหลไปกับรอยยิ้มขี้เล่นบนมุมปากสวย
“ฉันมาหาเด็กออกไปข้างนอกแก้เหงา แล้วที่ถามหาคุณก็แค่ถามไปอย่างนั้น ตามประสาคนเคย… รู้จัก” หล่อนเบือนหน้าหนีไม่กล้าสบตา เจษฏาหัวเราะในลำคอ
“แล้วได้ไหมครับ”
“ได้อะไร”
“เด็กไงครับ ได้เด็กกลับไปด้วยหรือเปล่า”
สายตาคู่นั้นล้อเลียนอยู
