“ที่รัก คุณออกอาการหึงหวงผมขนาดนี้ยังจะปฏิเสธอีกเหรอ” เจษฏาพูดอย่างมั่นใจ น้ำเสียงโอหังฟังดูน่าหมันไส้
“ใครหึงคุณ อย่ามาโมเมนะ” ยังไม่อยากยอมรับแม้ว่าเธอเพิ่งแสดงท่าทีเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขาหมาดๆ
“ฉันก็แค่…” หัวสมองที่ใครๆ ต่างชมว่าปราดเปรื่องบัดนี้ตีบตันคิดอะไรไม่ออก
แค่จะหาข้ออ้างดีๆ สักข้อกลายเป็นเรื่องยากไปเสียนี่
“ก็แค่อะไรครับ” เจษฏารู้สึกสนุกกับการต้อนกวางน้อยให้ติดกับ แก้มแดงๆ ของแพรพลอยทำให้เขาอดใจไม่ไหวหอมเต็มฟอด
“คะ คุณ” หล่อนเบิกตากว้าง คิดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้ในที่สาธารณะ
“บ้าจริง ถ้าใครมาเห็นเข้าจะทำยังไง” ยกมือปิดแก้มข้างที่ถูกขโมยหอม ทั้งเขินทั้งอายในเวลาเดียวกัน
“ช่วยไม่ได้ ก็คุณอยากน่ารักทำไมล่ะ”
คนทำไม่ทุกข์ร้อน ยังคงยิ้มละไมมีความสุข แพรพลอยพยายามกลั้นรอยยิ้มสุดฤทธิ์แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้กับความหล่อละลายของเขา ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อคลี่รอยยิ้มออกมาทีละน
