“ทานต่อเถอะค่ะ เดี๋ยวเย็นแล้วจะไม่อร่อย” หล่อนพยายามกลบเกลื่อนความเศร้าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“คุณแพรครับ” เขาจับมือที่สั่นเทากุมไว้ รอยยิ้มอุบอุ่นแต้มบนริมฝีปาก “ผมพร้อมเสมอครับ”
กำแพงในใจพังทลายลงเมื่อได้ฟังประโยคนั้น แพรพลอยน้ำตารื้นมองใบหน้าคร้ามคมของแฟนหนุ่ม
“ที่ผมนิ่งไปไม่ใช่ว่าผมบ่ายเบี่ยงหรืออะไร ผมเพียงแต่ตื่นเต้นและคิดไม่ถึงว่าคุณจะพาผมไปพบพ่อกับแม่ของคุณ ผมตื่นเต้นทั้งๆ ที่ยังนั่งอยู่ตรงนี้ คุณรู้ไหมว่าตอนนี้สมองของผมมันเออเร่อไปหมดแล้ว ผมลองจินตนาการภาพที่เดินจูงมือคุณเข้าไปหาพวกท่าน มันแบบ… ผมพูดไม่ออก” อีกหนึ่งความรู้สึกที่เจษฏาไม่กล้าพูดให้แพรพลอยรับรู้คือเขา กลัว
กลัวว่าผู้ให้กำเนิดของหญิงสาวจะรับไม่ได้ที่เขาเคยทำอาชีพแบบนั้นมาก่อน กลัวถูกมองด้วยสายตาหยามเหยียด กลัวถูกตราหน้าว่าไม่คู่ควรกับบุตรสาวของท่าน
“เมื่อกี้คุณก็ทำฉันพูดไม่ออกเหมือนกัน คิดว่าจะหน้าแตกซะแล้ว
