“แม่ยกมึงมาแหละ” ณรงศักดิ์หัวเราะ โบกมือทักทายพระเจ้าที่นำเม็ดเงินมหาศาลมาประเคนให้เขาถึงที่
“พี่…”
“ว่า”
“ผมอยากลาออก”
ความเงียบปกคลุมชายหนุ่มทั้งสอง ต่างคนต่างมองหน้ากันโดยไม่พูดอะไรนานหลายนาที
“เอาสิ” ณรงศักดิ์ไหวไหล่ เต๊าะบุหรี่มวนที่สองออกมาจุดสูบอย่างสบายอารมณ์ ท่าทางไม่ทุกข์ร้อนทำให้เจษฏาแปลกใจ
“จะไม่ถามสักนิดเลยเหรอว่าออกไปทำอะไร”
“ถามทำไม โตๆ กันแล้ว” คนมีวุฒิภาวะไม่เก็บมาใส่ใจ เชื่อเสมอว่าคนเราต่างมีสิทธิ์เลือกทางเดินชีวิตของตัวเอง
“มึงเองก็ทำงานกับกูมาสามปีแล้ว กำไรที่ได้จากมึงกูก็เอาไปต่อยอดเปิดสาขาสองจนสำเร็จแล้ว มึงแม่งหมดประโยชน์ละ อยากไสหัวไปไหนก็ไป”
“โห เอางี้เลยเหรอวะ”
เจษฏาหัวเราะ หันหลังพิงสะโพกแนบราวกำแพงชั้นสองของร้านมองหน้าคนที่เขาเคารพรักเหมือนพี่ชายแท้ๆ
“เอางี้แหละ ขาดมึงไปสักคนร้านกูแม่งไม่เจ๊งหรอก เด็กหนุ่มหน้าตาดีๆ สมัยนี้หาง่ายจะตายไป ว่าแต่มึง
