Zaman, sessizce akıyordu.
Aylin, son haftalarda Ankara'daki İstihbarat Merkezi'nde yazılımı yeniden yüklemekle meşguldü. Günleri kod satırları, güvenlik protokolleri, test işlemleriyle geçiyordu. Akşamları eve döndüğünde yorgun oluyordu ama mutluydu. Kaan, ekiple rutin görevlere çıkıyor, akşamları Aylin'le birlikte vakit geçiriyordu.
O akşam, Aylin ve Kaan kanepede oturmuş, televizyonda bir belgesel izliyorlardı. Aylin Kaan'ın göğsüne yaslanmış, gözleri yarı kapalıydı.
"Belki Esin artık huzur bulmuştur," dedi Aylin, sesi alçaktı.
Kaan elini Aylin'in saçlarına götürdü, okşadı. "Umarım. Ama sen huzur bulabildin mi? Artık önemli olanın kendi duyguların olduğunu anlamalısın, Sevgilim."
Aylin başını kaldırdı, Kaan'ın gözlerine baktı. "Seninle bulabildim. Sen varsan mutluyum."
Kaan gülümse
