“พี่โนครับ ตื่นมากินข้าวก่อนครับ”
ยามเย็นอาร์ตสะกิดปลุกเราที่หลับเพราะฤทธิ์ยาเพื่อไปกินข้าวกับครอบครัวของอาร์ต เราตื่นขึ้นมาด้วยความเบลอ เรารู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ อาจจะเป็นเพราะเรานอนเยอะไปเลยไม่ค่อยสดชื่น เราเข้าไปล้างหน้าล้างตาเมื่อก้มล้างหน้าเสร็จ เรารู้สึกภาพตรงหน้าบิดเบี้ยวจนแทบเดินไม่ได้
ดูท่าจะอาการหนักแล้ว
แต่เราต้องกินข้าว เราออกไปหาโต๊ะอาหารพร้อมกับอาร์ต ที่โซนจัดงานอริธ และเนมนั่งรออยู่พร้อมป๊ากับม๊า ทุกคนแยกย้ายกันไปตักสิ่งที่อยากกิน และมันมีเยอะจนล้นโต๊ะ ทำให้เราไม่ต้องเดินไปมา ถือเป็นเรื่องที่ดี
เมื่อคนมาครบทุกคนก็เริ่มมื้ออาหารยามเย็น เรานั่งฟังคนในโต๊ะคุยเล่นกัน และพยายามกินข้าวเข้าไปในปริมาณที่สมควรได้รับในมื้อนี้ถึงแม้จะไม่ค่อยอยากก็ตาม
“โนเป็นอะไรหรือเปล่า” ม๊าถามขึ้นเมื่อเห็นว่าท่าทางของเราดูไม่ค่อยดี
“พึ่งตื่นน่ะค่ะ เลยเบลอ ๆ” เราตอบพร้อมรอยยิ้ม ม๊ามองสำรวจเราก่อน
