“ทำไม...ทำไมงานต้องมาตอนนี้!” ในห้องพักอาจารย์ ฉันโวยวายออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร หน้าฉันจมอยู่กับโปรแกรมออกแบบโมเดลเพื่อการผลิต
ทำไมอาจารย์ต้องมาใช้งานตอนนี้ด้วย รู้แหละว่าติดลูก ฉันก็ติดเที่ยวเหมือนกัน
แผนการที่วางไว้ทั้งหมดพังไม่เป็นท่าเลย
“ทำไปเถอะ รับปากแล้วก็อย่ามาเสียใจทีหลัง” เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างกันพูดอย่างตัดรำคาญ
“รับปากว่าช่วยก็จริง แต่ไม่ได้รับปากว่าจะช่วยเมื่อไหร่ก็ได้นะ อุตส่าห์เคลียร์งานที่ต้องทำเสร็จแล้ว แทนที่จะได้พักอย่างที่วางแผนไว้” ฉันบ่นอุบ และก็บ่นต่อไป ท่ามกลางสีหน้าเหนื่อยหน่ายของเพื่อนร่วมงาน เพื่อนมันยอมแพ้ที่จะหยุดฉันแล้วละ
ฉันนั่งหน้าคอมไปเรื่อย ๆ จนเวลาล่วงไปถึงเที่ยง โทรศัพท์มือถือดังขึ้น เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักโทรมาฉันก็กดรับสายอย่างไม่อิดออด
“โนมีอะไร”
‘ไปหาอะไรกินกัน’ นานทีปีหนโนจะเป็นคนชวน ฉันตอบรับทันที และตัดสินใจเลิกงานที่นี่ในวันนี้
“ฉันกลับก
