9 คนเดิมที่เดิม

898 Words

9 คนเดิมที่เดิม ณ คอนโดฯ แห่งหนึ่ง ลิลิธขับรถวนเข้ามาจอดในลานจอดรถส่วนตัวของคอนโดฯ หรูใจกลางเมือง แสงไฟสลัวจากโคมไฟเหนือเพดานกระทบเงาสีเมทัลลิกของรถ ด้วยราคาห้องที่สูงเกือบสิบล้าน ทำให้มีการรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวด ทุกมุมของคอนโดฯ สะท้อนถึงความหรูหรา เธอหยิบคีย์การ์ดขึ้นมาสแกนบริเวณล็อบบี้ที่ออกแบบอย่างทันสมัย ผนังหินอ่อนสีขาวขลับจับกับแสงไฟทำให้บรรยากาศภายในดูสวยสง่าและเงียบสงบ เมื่อลิฟต์เปิดถึงชั้นที่เธอพัก ลิลิธเดินไปยังประตูห้อง เธอสแกนคีย์การ์ดเพื่อปลดล็อก ก่อนจะผลักประตูเข้าไปภายในห้องที่เย็นฉ่ำด้วยอุณหภูมิแอร์ ซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่ได้เป็นคนเปิดทิ้งเอาไว้แน่ ๆ “เฮ่อ...” คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาและเพียงเธอก้าวเข้าไปไม่กี่ก้าว เธอก็พบว่ามีแขกที่ไม่ได้รับเชิญกำลังนั่งรอเธออยู่ที่โซฟาใจกลางห้องโถงรับแขก แผ่รัศมีของความเย่อหยิ่งและเย็นชา แววตาคมกริบของเขาจับจ้องมาที่เธอ ราวกับรอเธออยู่นานแล้ว “ไง” ดราก้อนเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันเจือความเย็นชา ขณะนั่งเอนกายด้วยท่าทีที่เหมือนเป็นเจ้าของห้อง ลิลิธมองเขาด้วยสายตาเรียบเฉยและเธอไม่ได้มีท่าทีตกใจใด ๆ กับการมาเยือนของแขกที่ไม่ได้รับเชิญเลยแม้แต่นิด “ฉันคิดว่าเธอขายคอนโดฯ นี้ไปแล้วซะอีกนะ” ดราก้อนพูดขณะเอียงตัวไปด้านข้างเล็กน้อย พยายามสังเกตท่าทางของเธอ แต่ลิลิธก็ยังคงรักษาท่าทีไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา “ทำไม...หรือว่านายตั้งใจจะมาทวงคอนโดฯ คืนจากฉัน?” “ฮ่า ๆ ๆ” ดราก้อนหัวเราะออกมาลั่นก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงไปหยุดตรงหน้าของอดีตคู่หมั้นอีกครั้ง “อะไรที่ฉันเคยให้เธอไป...ฉันไม่เคยคิดจะทวงคืนหรอกนะ” ดราก้อนกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะใช้สายตาเจ้าเล่ห์ของเขาเหลือบมองลิลิธแบบหัวจรดเท้าซ้ำ ๆ ลิลิธไม่ได้ปล่อยให้เขายืนมองเธอเพียงฝ่ายเดียว เพราะเธอก็ใช้สายตาแบบนั้นมองดราก้อนแบบหัวจรดเท้าเช่นกัน ดราก้อนหัวเราะในลำคอเบา ๆ ราวกับกำลังสนุกกับการเห็นเธอพยายามเก็บอารมณ์ เขาเดินเข้าไปใกล้เธออีกก้าว แผ่นหลังกว้างและร่างสูงใหญ่ของเขาทำให้ลิลิธรู้สึกเหมือนถูกกดดันอย่างไม่ทันตั้งตัว “หยุดพล่ามแล้วพูดมาตรง ๆ ว่ามาที่นี่เพื่ออะไร?” ลิลิธถามเสียงเย็น แต่คำพูดของเธอกลับไม่ทำให้ชายตรงหน้าหยุดยิ้ม ดราก้อนยกมือขึ้นลูบปลายคางเบา ๆ สายตาคมกริบไล่มองเธอช้า ๆ ตั้งแต่ใบหน้าเรียวลงไปจนถึงปลายเท้า ก่อนจะวกกลับมาสบตากับเธออีกครั้ง เขายิ้มมุมปาก รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์และแฝงแง่ความนัย “คิดถึงไง...ก็เลยแวะมาหา” เขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ เจือแววเย้ยหยันในน้ำเสียง “หึ!” ลิลิธเบะปากแทนความรู้สึกทั้งหมดที่มีแทนคำตอบ “โอเค...งั้นเข้าเรื่องเลยก็ได้” ดราก้อนกระตุกยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้จนเธอสามารถสัมผัสถึงลมหายใจของเขาได้ “คืนนั้น...เธอท้องได้ยังไง?” คำถามนั้นทำให้ลิลิธนิ่งงันไปชั่วขณะ ร่างสูงเดินวนรอบตัวเธอราวกับนักล่าที่กำลังไล่ต้อนเหยื่อ “ฉันจำได้ว่าฉันใส่ถุง...และฉันก็ไม่ได้แตกใน ไม่ใช่เหรอ?” เขากระซิบใกล้ ๆ ราวกับจงใจจะยั่วให้เธอโมโห “ถุงมันแตก” ลิลิธสูดลมหายใจลึก รวบรวมสติทุกอย่าง เธอยืนนิ่งเผชิญหน้ากับเขา ดวงตาเย็นชาแต่เต็มไปด้วยความมั่นคง “ก็ถ้ารู้ว่าถุงมันแตก ทำไมไม่กิน... (ดราก้อน)/ฉันกินยาคุมแล้ว แต่มันคุมไม่อยู่ไง (ลิลิธ)” คนตัวเล็กตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูรำคาญอีกฝ่ายเต็มทน “แล้วทำไมพอรู้ว่าท้องแล้ว ไม่รีบมาบอกฉันล่ะ” ดราก้อนเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าพร้อมกับเอื้อมมือไปบีบไหล่ทั้งสองข้างของเธอเบา ๆ “บอกเหรอ?” ลิลิธทำหน้าเหมือนจะหัวเราะออกมา ทั้งที่นัยน์ตาของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ในตอนนั้นน่ะแค่หน้าฉันนายยังไม่อยากจะมองเลยด้วยซ้ำไป” ลิลิธสูดหายใจลึก พยายามเก็บความเจ็บปวดที่เอ่อล้นในหัวใจ สายตาเธอยังคงนิ่งและเยือกเย็น แต่ลึก ๆ ในดวงตานั้นกลับเต็มไปด้วยความปวดร้าวที่ซ่อนอยู่ “นายเป็นคนไล่ฉันออกไปจากชีวิตของนายเอง จำไม่ได้เหรอ?” “นายบอกว่า...ไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงก็อย่ากลับมาให้เห็นอีก” “แต่สุดท้าย...เธอก็กลับมา?” ดราก้อนเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าพร้อมกับโน้มใบหน้าเข้ามาหาเธอ ลมหายใจของทั้งคู่รดใบหน้าของกันและกันอยู่พักใหญ่ 🧝🏻‍♀️________🐉 สามารถเพิ่มเติมความฟิน ความอิน และอ่านรีวิวเรื่องนี้ได้ที่พื้นที่ในเน็ต รวมถึงฟังเพลงได้ที่ TT #อยู่ในตะเกียงแก้ว #lilithsdragonพันธะสวาทมังกร #พันธะสวาทมังกร #เพลงลิลิธถึงดราก้อน #ลิลิธดราก้อน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more