23
ความรักคือการให้อภัย
(เหตุการณ์ในอดีตช่วงมหา’ลัย)
“ฉันขอโทษ” ดราก้อนเอ่ยขอโทษเธอ พร้อมกับบีบมือเล็ก ๆ ของเธอแน่น
“ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง”
“...เมื่อคืนฉันเมามาก.....เมาจนจำอะไรไม่ได้เลย” ดราก้อนพยายามอธิบายทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันคงฟังไม่ขึ้นอีกแล้ว
“เมาเหรอ?” ลิลิธเลียริมฝีปากและกัดปากตัวเองแน่นเพื่อระบายความเจ็บที่อยู่ที่กลางใจของเธอ
“นี่คือเหตุผลนอกใจที่ดีที่สุดแล้วใช่ไหม?” ลิลิธฟังคำอธิบายของดราก้อนทั้งน้ำตาคลอ ๆ เธอพยายามเบือนสายตาไปมองหน้าต่าง แต่น้ำตามันก็ไหลไม่หยุด เสียงเครื่องวัดชีพจรยังคงดังเป็นจังหวะ เป็นเสียงเดียวที่ได้ยินในห้องที่เงียบสนิท…
ก๊อก ๆ ๆ... เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำลายความเงียบที่อึดอัดในห้องพักผู้ป่วย คุณหมอเดินเข้ามาพร้อมพยาบาลอีกคน ใบหน้าใจดีของเขาส่งยิ้มบาง ๆ ให้ลิลิธ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“สวัสดีครับ คุณลิลิธรู้สึกยังไงบ้างตอนนี้ เจ็บตรงไห
