14
ไม่เหลืออะไรเลย
(เหตุการณ์ เกิดขึ้นเมื่อ ห้าปีก่อนหน้า)
ลิลิธยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงกอดหมอนที่ยังมีกลิ่นกายของคนรักเอาไว้แน่น มือเล็กกำผ้าห่มดึงขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตายังคงไหลออกมาไม่ยอมหยุด
เสียงโทรศัพท์มือถือยังคงสั่นอยู่ข้างเตียงอย่างต่อเนื่อง ไม่ยอมหยุด มันยังคง
ครืด...ครืด ...ครืด สั่นแล้วสั่นเล่า จนท้ายที่สุดเธอก็จำต้องลุกขึ้นมาเพื่อรับสายนั้น
และทันทีที่กดรับเสียงปลายสายก็ตะโกนสวนกลับมาในทันที
บทสนทนาทางโทรศัพท์
(คิดจะหนีหนี้ที่พ่อมึงก่อเอาไว้ใช่ไหมฮะ...ถึงไม่รับสายโทรศัพท์ของกูน่ะ) เสียงตวาดจากชายแก่ทำให้ลิลิธชะงักไปเล็กน้อย
“แต่…หนี้ของพ่อตามจริงแล้วลิลิธก็ขายบ้านขายรถ ขายที่ดินทุกอย่างที่มีใช้ให้กับเจ้าหนี้ทุกคนไปหมดแล้วนะคะ”
“คือมันอาจจะใช้ได้ไม่ทั้งหมดแต่ตอนนี้มันไม่เหลือทรัพย์สินอะไรให้ขายแล้วจริง ๆ ค่ะ” เธอพยายามควบคุมลมหายใจเพื่อจะตอบโต้ แต่เสียงของเธอกลับแผ่วเบาเหม
