46
เจ็บกว่านี้..ก็ไม่เห็นตาย
เช้าวันต่อมา
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเหมือนเช่นทุกวัน ลิลิธลืมตาขึ้นมาด้วยความอ่อนล้าเธอต้องรีบไปเยี่ยมลูกชายที่โรงพยาบาลตามเวลา ซึ่งทำให้เธอต้องรักษาเวลามากที่สุดในการที่จะตื่นมาเตรียมตัวและเตรียมพร้อมที่จะไปเยี่ยมลูกชายเพียงคนเดียว
แม้ว่าความเจ็บปวดจากบาดแผลที่หน้าท้องยังคงเล่นงานเธอทุกครั้งที่ขยับตัว แต่เธอก็ฝืนลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัว ซึ่งในตอนเช้าตรู่ที่เธอคิดว่าอาการบาดเจ็บที่หน้าท้องมันจะทุเลาเบาลง แต่ผิดถนัด เพราะอาการระบมปวดร้าวมันเหมือนจะทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ
"เดี๋ยวก็หาย ๆ ..ยังไงก็ต้องไปเยี่ยมลูกก่อน..." เธอพึมพำกับตัวเองพลางกัดฟันลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำ
เธอใช้เวลาอาบน้ำและแต่งตัวนานกว่าปกติ ลิลิธก้มมองดูหน้าท้องของเธอที่เป็นรอยช้ำอย่างเห็นได้ชัด ยอมรับว่าเธอก็แอบตกใจอยู่ไม่น้อยเลย แต่พอเงยหน้าขึ้นส่องกระจกพบว่าใบหน้าของตัวเองบ
