คนางค์ไปพบบารมีที่ห้องทำงานตามเวลานัด เธอหยิบขวดไวน์และแก้วทรงสูงไปด้วยสองใบ
คนางค์รินไวน์ยื่นให้บารมี ดื่มไปคุยไปจนหมดไวน์ไปครึ่งขวด คนางค์ก็เริ่มเข้าเรื่อง
“ฉันมีเรื่องอยากถามคุณ”
“อืม ว่ามาสิ”
“เมื่อยี่สิบสี่ปีที่แล้ว คุณรู้สึกยังไงกับฉัน” คนางค์ถามตรงๆ ไม่อ้อมค้อม
บารมีสบตาคนางค์ หัวใจสั่นไหวเมื่อนึกถึงความรู้สึกตอนนั้น
“ผมรักคุณ” บารมีบอก มองตาเธอเคลิบเคลิ้ม
คนางค์ยิ้ม แล้วถามต่อ
“แล้วทำไมไม่เคยมาสารภาพรักกับฉัน”
“ผมรู้ว่าทวีรักคุณ เขามาบอกผมตรงๆ ขอให้ผมถอยให้เขา ผมเลยไม่อยากทำร้ายจิตใจเพื่อน” บารมีบอก
“แล้วที่คุณโสดมาจนถึงทุกวันนี้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะฉันรึเปล่า” คนางค์ถาม แววตายั่วยวน
“ผมยอมรับว่าใช่ ผมยังลืมคุณไม่ได้ แต่...” บารมีชะงัก นึกถึงหน้ารวิ พยายามตั้งสติ
“แต่อะไรคะ”
“แต่ตอนนี้ผมมีคนที่ผมรักแล้ว” บารมีบอกตรงๆ คนางค์อึ้งไปสักพัก ดีที่เธอยังไม่ถลำขอคบกับเขาไปตรงๆ แ
