"ท่านหญิงรับประทานอะไรบ้างเถอะเจ้าค่ะ"
ลัลนากลับมานั่งซึม เอาแต่จ้องไปที่หน้าต่างสายตาทอดมองออกไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่
ไม่รู้เป็นเพราะตั้งใจหรือว่าอย่างไรห้องนอนของเธอถึงได้ตรงกับห้องนอนของเขา แม้จะมองไม่เห็นคนที่อยากเห็นแค่ได้เห็นเพียงหน้าต่างก็พอให้ลดความกังวลลงได้บ้าง ลัลนาอาจจะดูเข้มแข็งในหลายๆ เรื่อง
ทว่าเรื่องนี้เธอกลับอ่อนไหวเหลือเกิน
"เขาฟื้นหรือยัง?"
ได้แต่พร่ำถามอามีนาวนซ้ำเรื่อยไป
"อย่าเป็นห่วงเลยเจ้าค่ะ นายท่านไม่ได้โดนยิงตรงจุดสำคัญ"
"มีนา...ฉัน ฉันขอโทษ ขอโทษที่ทำให้ลำบากกันไปหมด ถ้าเพราะเขาไม่พาฉันไปชมพระอาทิตย์ขึ้นยามเช้า และถ้าเพราะว่าเมื่อคืนฉันไม่ดื้อที่จะออกไป เขาก็คงจะไม่โดนยิง"
น้ำตาหยดลงมาอาบแก้มนวล ลัลนารู้สึกเสียใจจริงๆ
"โธ่ อย่าโทษตัวเองเลยเจ้าค่ะ ท่านหญิงไม่ได้ทำอะไรผิด สิ่งที่ท่านหญิงพบเจอมา นายท่านล้วนพบเจอมาทั้งชีวิตแล้วเจ้าค่ะ เพียงแต่ไม่เคยพลาดพลั้งเพร
