“พี่พอร์ชแน่ใจนะคะว่าไม่ต้องไปหาหมอ ให้หมอตรวจดูสักหน่อย”
“แน่ใจสิ แค่กระแทกนิดเดียวเองตอนชน อีกไม่กี่วันก็หายแล้ว”
“ก็ได้ค่ะ งั้นกลับดีๆนะคะ”
“แล้วตอนนี้พี่ติดต่อเราทางไหนได้บ้าง”
“ผ่านกู แต่ถ้าให้ดีไม่ต้องคิดติดต่อ ไม่ต้องคิดอยากคุย” คุยเหี้ยไรกันนักหนาเป็นชั่วโมงๆ คนจะนอนก็นอนไม่ได้ ต้องมานั่งฟังทั้งสองคนคุยกัน หนวกหูฉิบหาย
“มึงไม่ให้เพชรใช้โทรศัพท์เลยหรือไง”
“ไม่จำเป็น” ไม่มีเรื่องให้ต้องติดต่อใครอยู่แล้ว
น้ำเพชรเหลือบมองคนบนเตียงด้วยหางตา ก่อนจะถอนหายใจเสียงดังอย่างเหนื่อย
“กลับดีๆนะคะ” หันกลับไปส่งยิ้มให้คนตรงหน้าพร้อมกับโบกมือลา
แอบเสียดายลึกๆที่คนชนะไม่ใช่ภาริศ เพราะไม่อย่างนั้นวันนี้เธอคงมีอิสระไปแล้ว ทว่ากลับไม่ได้เสียใจที่คนชนะในวันนี้เป็นรามิล เพราะสิ่งที่เธอกำลังรอมันกำลังคืบคลานเข้ามาทีละนิด
ร่างบางเดินกลับเข้ามานั่งบนโซฟาเหมือนเดิม สบตากับคนที่จ้องเธออยู่ก่อนแล้วทุ
