Odanın sessizliği kulağımı çınlatıyordu. Yatağın ucunda oturmuş, yere düşen saç telimi parmaklarımın ucuyla oynuyordum. Düşüncelere dalmıştım. Yarım saat bile geçmeden kapı aralandı. Başımı kaldırdığımda karşımdaki yüz bana her şeyi unutturdu.
“Atahan…” dedim şaşkınlıkla.
O da hafif gülümseyerek bana doğru yaklaştı. “Nasılsın Yaren?” dedi.
Başımı eğip, ellerimi kucağımda birleştirdim. “Babanla seni yalnız bırakmak istedim. Kızmadın değil mi?” diye sordum biraz tedirgin bir sesle.
Kaşlarını hafif kaldırdı, sonra gözlerimin içine baktı. “Yok, sana niye kızayım Yaren. Senin gibi birine kızılır mı?” dedi ve birden yanımda yatağa uzanıverdi. Onun bu rahat tavrına içimden hem gülmek hem de şaşırmak geçti.
Gözlerimi ona çevirdim. “Baban da annen gibi sanırım… Pek sevilmeyeceğim ailende. Öyle
