Yavaşça arkamı döndüm. Göz göze geldiğimiz an içimde bir şey düğümlendi. Gözleri kararlıydı. Ama içinde bastırdığı bir telaş da vardı. Kollarını iki yana salmış, adımlarını kararlı ama temkinli atıyordu. Sessizdi. Ama suskunluğu çığlık gibiydi.
“Yaren,” dedi. Sesi sakin ama keskin bir buğuyla çıkmıştı. “Biraz konuşabilir miyiz?”
Kapının kolunu bıraktım. Gözlerimi kısmadan yüzüne baktım. Yanıma geldiğinde aramızda birkaç karış kalmıştı. O kadar yakındı ki nefesini duyabiliyordum artık. Sokaktaki rüzgâr bile bizi ayırmaya yetmiyordu.
“Seni dinliyorum,” dedim. Sesimi olabildiğince düz tuttum.
“Ben sana bir şey soracağım,” dedi. Cümlesindeki ton, beklenmedik bir yöne çekeceğini hissettirdi.
İçimden, belki… belki bir özür gelir, diye geçirdim fakat sanki bakışlarında farklı şeyler vardı.
