บทที่ 4 เริ่มรู้สึก....
2020 Words
ณ.ห้องประชุมหัวหน้า
พีช
วันนี้ผมกับไอ้ลมมาเป็นสองคนแรกขององค์กร นั้นเลยทำให้ทั้งห้องมีเพียงผมกับมัน นี้เป็นอาทิตย์ที่ 2 แล้วที่ไอ้ลมมันมาอยู่กับผม ผมกับมันเริ่มสนิทกันมากขึ้น รวมถึงอาการแปลก ๆ ของผมที่มันก็เริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ด้วย ผมกำลังมองไอ้ลมที่ตอนนี้กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างเคร่งเครียด
“ทำอะไรวะไอ้ลม”
เนื่องจากภายในห้องนี้เงียบเกินไปเลยทำให้ผมต้องหาเรื่องคุยกับมัน ไอ้ลมวางหนังสือลงแล้วมองมาที่ผมอย่างเครียด ๆ
“อ่านหนังสือ ไม่เห็นหรือไง”
“เออ!! มึงจะพูดตรงไปไหนวะ พูดดี ๆ กับกูสักครั้งมันจะตายหรือไง”
ผมพูดออกไป ใช่ถึงจะดูสนิทกันแต่ไม่เคยมีสักครั้งที่มันจะพูดดี ๆ กับผมเลย
“หึ รุ่นพี่ไม่มีทางได้รับสิทธิ์นั้นจากผมหรอก”
“อ้าวไอ้น้องเวร!!! พูดแบบนี้กูน้อยใจนะโว๊ย!!!”
มันทำท่าไม่สนใจผม มันหยิบหนังสือมาอ่านต่อทำเหมือนกับว่าผมไม่มีตัวตนซะงั้น เฮ้ย!! มันจะเมินผมไม่ได้นะ ผมไม่ยอมหรอก!!!
“นี้ไอ้ลม”
“มีอะไรหรอ”
“ไปกินข้าวกันไหม”
“อิ่มแล้ว”
จบการสนทนา ดูสิมันเมินผมอีกแล้ว เฮ้ย!! นี้ใคร!!! ผมพีช ไรท์เตอร์นะ!!!
“ไอ้ลม”
“ว่าไงรุ่นพี่”
“ฉันอยากไปกินข้าว ไปเป็นเพื่อนกันหน่อยสิ”
“สาว ๆ รุ่นพี่ก็มีเยอะ ลองชวนไปสักคนสิ อีกอย่างตอนนี้ผมกำลังอ่านหนังสืออยู่รุ่นพี่ช่วยเงียบ ๆ ได้ไหม”
ไอ้ลมมันพูดกับผมทั้ง ๆ ที่สายตามันยังจับจ้องอยู่ที่หนังสืออยู่เลย ผมไม่ยอมโดนเมินแบบนี้หรอกนะ!!!
“ไอ้ลม!!!”
ปัง!!!
“รุ่นพี่!!! ผมอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องนะครับ!!”
ไอ้ลมวางหนังสือลงบนโต๊ะอย่างแรงก่อนที่มันจะมองผมด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
“อะไรวะ แค่นี้ก็ต้องโมโหด้วย ก็ฉันหิวข้าวนี้หว่า”
เปล่าหรอจริง ๆ แล้วผมหาข้ออ้างมากกว่า ไอ้ลมมองมาที่ผมอย่างเซ็ง ๆ ก่อนที่มันจะวางหนังสือไว้บนโต๊ะแล้วเดินมาหาผม
“ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผมจะยอมรุ่นพี่ ไปสิ”
ผมยิ้มมุมปากออกมา หึในเมื่อมันมีครั้งแรกมันก็ต้องมีครั้ง ต่อ ๆ ไปสิ ผมเดินนำมันออกมาอย่างอารมณ์ดี
“ไหนว่าจะไปกินข้าวไง ทางลงไปข้างล่างไม่ใช่ทางนี้นิ”
ไอ้ลมพูดขึ้นหลังจากที่เดินตามผมไปได้สักพัก
“แล้วใครบอกละว่าฉันจะไปข้าวข้างนอก ถ้าไปข้างนอกมีหวังฉันหิวตายแน่ ๆ”
“รุ่นพี่พูดเหมือนว่า ที่นี่มีร้านอาหารอยู่อย่างนั้นแหละ”
ไอ้ลมมองมาที่ผม ตอนนี้มันหน้ามึนมากเลย ผมยิ้มออกมาทันทีที่เห็นท่าทางของมัน
“ร้านอาหารนะไม่มีหรอกแต่มีห้องครัวต่างหาก ไปได้แล้ววันนี้ฉันซื้อของมาเต็มเลย วันนี้แกโชคดีนะที่ได้กินอาหารฝีมือของฉันนะ”
“ฝีมือรุ่นพี่ หมายความว่ารุ่นพี่จะทำอาหาร!!! จะกินได้หรอนั้น!!”
ไอ้ลมพูดออกมาเล่นทำเอาความมั่นใจของผมหดหายไปเลยทีเดียวให้ตายเถอะ มันจะพูดตรงไปไหนเนี้ย แต่ก็นะปกติผมจะไม่ทำอาหารหรอกแต่ไม่รู้ทำไมแค่เมื่อวานได้ยินว่าไอ้ลมอยากกินข้าวต้มกุ้ง ผมก็อยากจะทำให้มันกินซะงั้น
“เฮ้ย!! แกสองคนจะไปไหนกันวะ”
เสียงของไอ้ฟินทำให้ผมหยุดชะงักผมหันไปก็พบไอ้ฟินไอ้เต้และไอ้เรียวพวกมันมองมาที่พวกเราด้วยสายตาจับผิด
“พอดีว่ารุ่นพี่เขาหิว ก็เลยชวนผมไปเป็นเพื่อนนะครับ ไปด้วยกันไหมรุ่นพี่พีชบอกว่าจะทำอาหารเองเลยนะ”
นั้นไงละ ไอ้ตัวดีเชิญเองเสร็จสับ เลยสรุปว่าพวกมันตกลง ให้ตายเถอะกูไม่ได้จะทำให้พวกมึงกินนะโว๊ย!!!
“นี้ไอ้พีช มึงจะทำอะไรกินวะ”
ไอ้ฟินเดินเข้ามาหาผมในครัวหลังจากที่ตกลงกันเสร็จพวกมันก็แยกไปรอที่โต๊ะอาหาร ผมผู้มีหน้าที่ทำอาหารเลยต้องมาอยู่ในครัว
“ว่าไงวะ เหม่ออะไรของมึงวะ”
“เออ น่า มึงเข้ามาทำไมไปนั่งรอเลยกูใกล้เสร็จแล้ว”
“กูสงสัย ทำไมมึงถึงมาทำอาหารไหนว่ามันยุ่งยากไง”
ไอ้ฟินมันทำหน้าสงสัยมาทางผม นั้นสิทำไมผมต้องทำ เพราะไอ้ลมงั้นหรอ ไม่ใช่ผมก็แค่หิวก็เท่านั้น
“ว่าไงมึง กูว่าช่วงนี้มึงดูแปลก ๆ ไปนะ ไม่ค่อยไปที่ผับเลยนะมึงหรือว่ามีเด็กซุ่มไว้”
“พูดมากนะมึง อะยกไป”
ผมส่งถาดข้าวต้มให้มัน มันทำเหมือนจะถามต่อแต่ผมก็ไม่สนใจผมถือถ้วยข้าวต้มออกมา
“อ้าวมึงแล้วถ้วยนั้นของใครวะ”
ไอ้ฟินถามผม ผมหันไปยิ้มให้มัน
“ของไอ้ลมนะ ไปได้แล้วมึง”
ผมเดินนำมันไป ไอ้ลมแล้วแกจะได้รู้ว่าข้าวต้มกุ้งฝีมือฉันมันวิเศษแค่ไหน แกจะต้องกินจนหมดแล้วขอเติมแน่ ๆ 5555
“นี้อะ ฉันซื้อมาฝาก”
“ข้าวต้มกุ้ง!!! ขอบใจมากนะแกนี้รู้ใจฉันจริง ๆ”
“นี้ร้านเจ้าอร่อยเลยนะเว้ยกินให้หมดละ”
“แน่นอนอยู่แล้ว เดี๋ยวใส่ถ้วยกินเลยหยิบมาให้หน่อยสิ”
ผมชะงักฝีเท้าแล้วมองเหตุการณ์ตรงหน้า เมื่อกี้ไอ้เต้มันเอาข้าวต้มกุ้งให้ไอ้ลมและที่สำคัญไอ้ลมรับมาด้วยรอยยิ้ม ผมมองไอ้ลมที่ตอนนี้มันนั่งตรงกลางระหว่างไอ้เต้และไอ้เรียว
“อะฉันก็ซื้อมาแต่ว่ามีของไอ้เต้แล้วงั้นถุงนี้ก็ทิ้งละกัน”
เสียงไอ้เรียวพูดขึ้น ไอ้เรียวนี้มึงด้วยหรอวะ!!! ไอ้เรียวกำลังจะโยนถุงข้าวต้มลงถังขยะ แต่ไอ้ลมมันรีบคว้าไว้ทันที
“เรื่องอะไรละ ถุงเดียวมันไม่อิ่มหรอกนะ แถมพี่เรียวยังซื้อมาให้กินแบบนี้ฉันจะกินให้หมดทั้งสองถุงเลยค่อยดู”
“ไม่ต้องฝืนหรอกน่า”
เฮ้ย!! ไอ้เรียวใช้มือลูบหัวไอ้ลมก่อนจะยิ้มอ่อนโยนให้มัน ตอนนี้ผมถือถ้วยข้าวต้มแน่น
“ไอ้พีชทำไมไม่เข้าไปวะ”
ไอ้ฟินเดินมาข้างหลังผม แต่ผมไม่สนใจสายตาของผมก็ยังมองไปที่สามคนนั้น ไอ้ฟินมองตามผมไป
“กูว่าไอ้พวกนี้มันต้องมีอะไรแน่ ๆ เลยวะ มันดูสนิทกันเกินไป”
“มึงจะพูดอะไร”
ผมพูดออกไป
“ไม่รู้ดิ ไม่แน่พวกมันอาจจะเปลี่ยนรสนิยมก็ได้”
คำพูดของมันทำให้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
“นี้อย่ากินเยอะสิเดี๋ยวอ้วนขึ้นมาโทษฉันไม่ได้นะ” <<ล็อตเต้
"ก็มันอร่อย สมคำร่ำลือเลย" <<<ไอ้ลม
"อย่ากินเยอะสิ เดี๋ยวก็อิ่มจนกินอาหารของไอ้พีชไม่ได้หรอก" << เรียว
"ไม่เป็นไรหรอก จริงจริงก็ไม่คิดจะกินอยู่แล้ว"<<<ไอ้ลม
ผมจับถ้วยข้าวต้มแน่นกว่าเดิม ไม่คิดจะกินอยู่แล้วงั้นหรอ หึ!! ผมยิ้มสมเพชให้กับความพยายามของตัวเอง
เพล้ง !!!
"เอ้ย!!!"
ผมปาชามข้าวต้มลงพื้น พวกมันหันมามองที่ผม ผมหันไปมองไอ้ลมเพื่อต้องการเห็นสายตารู้สึกผิด แต่มันกลับมองผมด้วยสายตาว่างเปล่า
"ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน กูไม่อยากบังคับใคร"
ผมเดินออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด ผมเดินมาถึงห้องทำงานเผื่อสงบอารมณ์ในตอนนี้ ไอ้สายตาว่างเปล่าที่ไม่รู้สึกอะไรนั้นมันคืออะไรวะ
'ไม่เป็นไรหรอก จริงจริงก็ไม่คิดจะกินอยู่แล้ว'
เสียงของไอ้ลมยังดังอยู่ในหัวของผมทั้ง ๆ ที่ตั้งใจทำให้กินขนาดนั้น แต่มันกลับพูดออกมาเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย แม่งเอ้ย!!!
"โถ่เว้ย !!"
เพล้ง !! ตุบ!!!
ผมใช้มือปัดของที่อยู่บนโต๊ะทำงาน โคตรไม่ชอบอารมณ์ไม่คงที่ของตัวเองในตอนนี้เลยจริง ๆ
"ไง ได้ข่าวว่ากำลังเป็นหมาบ้าหรอ"
"ท่าทางจะบ้าจริง ๆ ด้วยสิพี่พอร์ช"
เสียงพี่พอลกับพี่พอร์ชดังขึ้น เหอะผมไม่มีอารมณ์จะมาคุยอะไรตอนนี้หรอกนะ
"ผมอยากอยู่คนเดียว พวกพี่ออกไปเถอะ"
"พีช....นายเป็นอะไร"
เสียงนี้มัน....รัน....
"รัน"
ผมหันไปทางประตูพบรัน พี่พอล พี่พอร์ชมองอยู่ รันมองมาที่ผมด้วยสายตาเป็นห่วง ผมเดินเข้าไปกอดรันแน่น ถ้าเป็นรันละ จะอธิบายที่ผมกำลังสับสนตอนนี้ได้ไหม....
"พีช....เป็นอะไร..."
รันกอดผมตอบและพูดน้ำเสียงเป็นห่วง
"รัน ฉันควรทำยังไงดี ความคิดฉันตอนนี้มันตีกันไปหมดเลย"
รันดันผมออก ก่อนจะมองมาที่ผมด้วยสายตาเป็นห่วง
"เล่ามา รันจะช่วยเอง"
"ออกห่างจากเมียกูด้วย...."
พี่พอร์ชดึงรันไปกอด มองมาที่ผมอย่างคาดโทษ เหอะ ๆ เรื่องหวงเมียก็ยอมพี่พอร์ชจริง ๆ
"รันขอคุยกับพีช สองคนได้ไหมคะ พี่พอร์ชกับพี่พอลออกไปก่อนได้ไหมคะ"
พี่พอลไม่ตอบอะไรได้แต่พยักหน้า ส่วนพี่พอร์ชยังคงยืนอยู่
"พี่พอร์ช...."
"พี่ยอมเพราะรันขอหรอกนะ.....อย่าให้กูเห็นมึงกอดเมียกูอีกนะไอ้พีช.."
"......." <<< พีช และ รัน
หลังจากที่ทุกคนออกไปหมดแล้วผมกับรันก็มานั่ง คุยกันผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้รันฟังพร้อมบอกอาการแปลก ๆ ของผมในตอนนี้
"มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว พีชชอบลม แล้วมีตรงไหนที่สับสนละ"
"แต่นี่พีชนะ พีชเสือร้อยเมียนะรัน แล้วไอ้ลมมันก็เป็นผู้ชาย พีชว่าพีชอาจจะแค่โดนยามเลยทำให้รู้สึกแบบนี้"
"ผู้ชายแล้วไงละพีช เสือร้อยเมียแล้วไง พีชก็คือคนนะ มีความรู้สึก ก็แค่รักไงพีชไม่เห็นมีอะไรยาก"
"แต่รัน.....พีชมีคนคนนั้นอยู่แล้วนะ.."
"........."
"พีชรู้ว่าพีชหลอกตัวเองอยู่ตอนนี้ ขอให้พีชมั่นใจอีกหน่อยนะ"
หลังจากที่ผมคุยกับรันเสร็จ ผมก็เดินคิดอะไรไปเรื่อย ๆ ถ้าผมชอบไอ้ลมจริง ๆ แล้วผมจะทำยังไงกับคนคนนั้น สัญญาที่เคยให้ไว้ตั้งมากมาย เราสามารถชอบคนที่รู้จักไม่ถึงเดือนได้หรอวะ
"อืมมม"
เสียงหนึ่งดังขึ้น ผมหยุดฝีเท้าก่อนจะหันไปมองทางต้นเสียง เวรเอ้ย!!!
"ทำอะไรกัน!!!"
ผมเดินไปกระชากแขนไอ้ลมอย่างแรก หลังจากที่เห็นว่ามันกำลังจูบอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่อย่างดูดดื่ม ไอ้ลมมองมาที่ผมด้วยสีหน้าตกใจ
"พีช อะไรของนาย ฟินยกเด็กนี่ให้ฉันแล้วนะ!!!"
เสียงของเชอร์รี่ที่พึ่งจูบกับไอ้ลมพูดออกมาอย่างไม่พอใจ เหอะมีสิทธิ์อะไร
"ออกไปซะ อย่าให้ฉันเห็นว่าเธอมายุ่งกับเมียฉันอีก"
"เมีย ???"
"เออ เมีย!!"
พูดจบผมก็ลากไอ้ลมออกมาทันที ใช่ผมยอมรับความจริงแล้ว ก็ปากนี่มันเป็นของผม ทั้งอย่างของมันเป็นของผม
"รุ่นพี่ผมเจ็บ !!!"
"เงียบปาก !!!"
- Writer
