บทที่ 6 เพื่อนพี่ก็เหมือนสามีน้อง
3069 Words
ลมหนาว
แสงอาทิตย์ยามเช้าที่ส่องเข้ามาภายในห้อง ทำให้ฉันรู้ว่าเช้าแล้ว แต่ฉันก็ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง โดยมีเพียงผ้าห่มปกปิดร่างกายไว้เท่านั้น
“ลมหนาว…..”
เสียงเรียกจากคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ไม่สามารถทำให้ฉันหันไปสนใจได้ เพราะตอนนี้ในหัวของฉันมันสับสนไปหมด เมื่อคืนนี้ฉันทำอะไรลงไป ฉันยอมพลีกายให้นายพีช ง่าย ๆ แบบนั้นเลยหรอ แล้วเหตุการณ์เมื่อคืนนี้มันเกิดขึ้นเพราะมันอยู่ในแผน หรือว่า ฉันหลงคารมของหมอนั้นกันแน่
“ผิวของลมหนาว นุ่มจัง”
นายพีชลูบไล้ผิวฉันไปมา หมอนี้จะทำอะไรกันแน่ ฉันควรทำยังไงต่อไป ฉันควรทำตัวยังไง แววตาของพีชตอนนี้ดูอ่อนโยนมาก หรือว่าเขาจะรักฉันจริง ๆ ทำไมในหัวใจของฉันเต้นแรงแบบนี้
“เธอมีแผล ด้วยหรอ”
นายพีชเงยหน้าขึ้นมาถามฉัน ก่อนจะชี้ไปที่ข้อมือของฉันที่มีรอยแผล ฉันหยุดชะงัก ก่อนจะมองไปที่แผลที่ฉันกรีดแขนตัวเอง
“ไปโดนอะไรมาหรอ เจ็บมากไหม”
พีชลูบที่แผลของฉันเบา ๆ แววตาของเขามีความเป็นห่วงฉันอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาเองไม่ใช่หรอ ที่เป็นคนทำให้แผลนี้เกิดขึ้นมานะ แผลที่ค่อยเตือนฉันว่า ฉันไม่ควรเชื่อใจผู้ชายที่ชื่อ พีช ไรเตอร์!!!
“ว่าไงละ”
ฉันได้แต่มองนายพีชนิ่ง ฉันควรเล่นตามน้ำไปสินะ คิดได้ดังนั้นฉันก็บีบน้ำตาแล้วโผเข้ากอดพีชทันที
“ฮือ ๆ อย่าพูดถึงมันได้ไหม ฮือ ๆ ผู้ชายคนนั้นเข้าทิ้งฉันไป ฮือ ๆ แล้ว แล้ว ฉันก็….. ฮือ ๆ ๆ”
ฉันก้มหน้าลงไปซบอกของนายพีชทั้งน้ำตา นายพีชเหมือนจะทำอะไรไม่ถูก แต่ไม่นานเข้าก็ลูบหัวฉันเบา ๆ เป็นการปลอบ
“ยะ…ยะ..อย่าร้องสิ ฉันไม่ถามแล้วก็ได้ แต่เธออย่าร้องนะ”
นายพีชพูดออกมานั้นทำให้ฉันยิ้มมุมปากอย่างผู้มีชัย ค่อยดูเถอะฉันจะทำให้นายรู้ถึงฤทธิ์ของฉัน
“ฮือ ๆ ฉัน…ฉัน..กลัว…รุ่นพี่..ฮือ ๆ ฉันกลัว….”
ฉันยังใช้มารยาหญิงต่อไป นายพีชผละออกจากฉัน ก่อนจะใช้มือประคองหน้าฉันและใช้นิ้วเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างเบามือ พีชยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน
“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่นี้แล้ว ฉันจะไม่ยอมให้ใครหรืออะไรมาทำร้ายลมหนาวของฉันหรอก”
ตึก ตึก ตึก ๆ
หัวใจของฉันมันเต้นแรงทันทีที่ได้ยินคำพูดของนายพีช ไม่นะลมหนาวมันก็แค่คำพูดที่เขาใช้หรอกให้เธอตายใจเท่านั้นแหละ
“อย่าร้องนะ ฉันไม่ชอบเห็นน้ำตาของเธอเลยจริง ๆ ดูสิไม่สวยแล้ว รู้ไหมตื่นมานะเขาให้ยิ้ม ยิ้มแบบนี้ไง”
“555 หน้ารุ่นพี่ตลกชะมัด”
ฉันหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อจู่ ๆ นายพีชก็ยิ้มตาหยีมาทางฉัน ก่อนจะทำหน้าลิงตบท้าย คิดดูสิจะมีผู้ชายหน้าตาดีซักกี่คนที่จะทำแบบนี้
“ก็จะทำหน้าตลก ๆ แบบนี้กับคนพิเศษเท่านั้นแหละ”
พีชยิ้มออกมาก่อนจะลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู ฉันจึงเริ่มแผนขั้นต่อไปโดยการตีหน้าเศร้าแล้วผละตัวออกจากพีช นั้นทำให้นายพีชมองฉันอย่างไม่เข้าใจ
“คนพิเศษ แต่อีกไม่นานรุ่นพี่ก็จะเบื่อสินะคะ อีกไม่นานรุ่นพี่ก็ต้องทิ้งลมหนาวเหมือนผู้หญิงที่ผ่าน ๆ มาของรุ่นพี่”
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ ก่อนจะเงยหน้าแล้วยิ้มแหย่ ๆ ให้นายพีชไป
“แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ลมหนาวทำใจมาแล้ว ว่าถึงยังไงคนอย่างลมหนาวก็ไม่มีทางที่จะทำให้รุ่นพี่รักได้หรอก แค่ลมหนาวได้มีโอกาสอยู่ใกล้รุ่นพี่แบบนี้ก็ดีมากแล้ว รุ่นพี่ไม่ต้องห่วงนะคะลมหนาวจะไม่มาตอแยรุ่นพี่แน่นอน ลมหนาวสัญญา คะ”
ฉันชูนิ้วก้อยให้นายพีชเพื่อเป็นการสัญญา พร้อมกับยิ้มหวาน นายพีชมองมาที่ฉันเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ ก่อนที่หมอนั้นจะดึงฉันเข้าไปกอดทันที
“ยัยเด็กบ้า ใครสั่งให้เธอยอมแพ้หะ เธอต้องอยู่ที่นี้กับฉัน ทำให้ฉันรักเธอให้ได้ นี้คือคำสั่งของฉันเข้าใจไหม”
“คำสั่ง???”
“ก็เมื่อคืนวันรับน้องฉันยังไม่ได้สั่งเธอเลย และนี้คือคำสั่งของฉัน อยู่กับฉันแล้วทำให้ฉันรักเธอให้ได้เข้าใจไหม ยัยเด็กบ้า”
นายพีชกอดฉันแน่น นั้นทำให้ฉันยิ้มยกมุมปากอย่างพอใจ หึ ตอนนี้ใจนายมีฉันอยู่ครึ่งหนึ่งแล้วสินะถึงได้รั้งฉันไว้แบบนี้ ได้ในเมื่อนายขอฉันก็จะจัดให้ ฉันจะเป็นคนสร้างความรักนั้นขึ้นมา และฉัน!!! ก็จะทำลายมันให้นายได้เห็นเอง!!!
ล็อตเต้
แสงแดดยามเช้าปลุกให้ผมตื่นขึ้น ผมเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะก่อนจะลุกขึ้นบิดตัวไปมา นี้ผมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ยจริงสิเมื่อวานผมมาตามหาลมหนาวที่องค์กรแล้วก็มีงานด่วนเข้ามาผมเลยต้องนั่งทำจนดึกแล้วก็เผลอหลับไป
“หมดสภาพเลยนะมึง”
เสียงที่ดังมาจากด้านหลังของผม ทำให้ผมหันไปสนใจพบว่าเป็นไอ้ฟินที่ตอนนี้มันยิ้มกวน ๆ มาให้
“เออ!!!”
“แหม ทำไมถึงมาอารมณ์เสียใส่กูแบบนี้วะ กูไม่ใช่หรอที่ต้องโมโหนะที่มึงเอายัยลมหนาวมาปลอมตัวหลอกพวกกูนะ”
ไอ้ฟินพูดออก นั้นทำให้ผมที่กำลังงัวเงียเบิกตากว้างด้วยความตกใจ มันยิ้มอย่างพอใจที่ทำให้ผมตกใจได้
“มึงอาจจะหลอกไอ้พีชได้ แต่ไม่ทางหลอกกูไม่ได้หรอก คราวนี้ก็ถึงเวลาที่มึงจะบอกความจริงกับกูได้แล้วว่าทำไม”
“พูดเรื่องอะไรของมึง ไร้สาระ กูไม่คุยกับมึงแล้วถอยไป”
ผมพูดตัดบท ก่อนจะเดินออกมา แค่หาลมหนาวไม่เจอมันก็เครียดจะตายอยู่แล้วนี้ยังจะต้องมาเครียดเรื่องนี้อีก
“เพื่อแก้แค้นสินะ ยัยนั้นคงอยากจะแก้แค้นที่โดนไอ้พีชทิ้ง”
ผมหยุดชะงักฝีเท้าทันที ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับไอ้ฟิน ผมมองมันด้วยสายตาไม่เข้า มันรู้ได้ยังไง
“ทำไมแกถึงได้…..”
“ฉันนะจำยัยนั้นได้ ตอนแรกที่เจอฉันก็ว่าหน้าตายัยนั้นดูคุ้น ๆ แต่พอมานึกดี ๆ ฉันก็จำได้ ยัยนั้นเป็นผู้หญิงที่ฉันให้ไอ้พีชไปหลอกแล้วหนีไปเรียนต่างประเทศไงละ นี้คงกลับมาเพื่อแก้แค้นฉันกับไอ้พีชสินะ”
ผมกับไอ้ฟินสบตากันนิ่ง มันเป็นจริงอย่างที่ไอ้ฟินพูดทุกอย่างจนผมเองก็เถียงไม่ได้
“แต่มันก็เป็นความผิดของพวกมึงไม่ใช่หรือไง ลมหนาวต้องเจออะไรบ้างเพราะพวกมึงนะ เคยรู้ไหม!!! พวกมึงเคยสำนึกกันบ้างไหมวะ!!”
“……..”
ไอ้ฟินมันไม่ตอบแต่มันก้มหน้านิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ไม่นานมันก็หันหลังให้ผม
“กูจะช่วยเอง แต่กูจะช่วยทำให้ยัยนั้นเลิกคิดที่จะแก้แค้นและจะทำให้ยัยนั้นได้พบชีวิตที่ดีเพื่อไถ่โทษ…..นี้คือการไถ่โทษของกู…..”
ไอ้ฟินพูดจบก็เดินออกไป น้ำเสียงของมันดูสำนึกผิดจริง ๆ จริง ๆ แล้วผมอยากให้ลมหนาวเลิกแก้แค้นนะ แต่ก็นะยัยนั้นคงไม่มีทางยอมแน่
Rrrrrrrrrrr
“ฮัลโหลครับ”
ผมรับโทรศัพท์เสียงเรียบเพราะเบอร์ที่โทรมาเป็นเบอร์แปลก ใครวะโทรมาเช้าขนาดนี้
(ฉันเอง แกมาหาฉันที่ห้องด่วน)
น้ำเสียงชวนขนลุกแบบนี้คงไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจาก พี่พอร์ช พี่ชายสุดโหดของไอ้พีช แล้วนี้โทรมาตามผมแบบนี้หวังว่าคงไม่เกิดเรื่องอะไรหรอกนะ
“ครับ ๆ”
(เออ!! แค่นี้แหละ)
ผมเตรียมจะตัดสายทิ้ง แต่เจ้าของเสียงก็พูดประโยคที่ทำให้ผมถึงกลับสั่นเลยทีเดียว
(ฉันยังไม่ลืมนะ ที่แกจูบแฟนฉันนะ ระวังตัวให้ดีเถอ!!!)
ตู๊ด!!!!
นี้พี่แกยังไม่ลืมเรื่องนั้นอีกหรอเนี้ย นี้มันก็ผ่านมาหลายปีแล้วนะ พี่แกนี้แค้นข้ามปีจริง ๆ น่ากลัววุ้ย!! ทางที่ดีผมว่าผมรีบไปหาพี่แกดีกว่าเดี๋ยวจะมีน้ำโหไปมากกว่านี้ คิดได้ดังนั้นผมก็เดินไปที่ประตูทันที
ปัง!! ตุบ!!!
“พีช นายอยู่ไหน!!!!”
จู่ ๆ ขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตูไอ้ประตูเจ้ากรรมมันก็ถูกทีบ อย่างแรงจนบานประตูล้มลงมาทับร่างผมอย่างจัง โอ๊ยเจ็บวุ้ย แถมตอนนี้ผมยังรู้สึกได้ว่าใครบางคนกำลังยืนอยู่บนร่างผม ที่มีประตูกั้นอยู่ตรงกลาง
“คุณหนูครับ ผมว่าใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ”
“หุบปาก!!! แล้วค้นที่นี้ให้ทั่ว!!!”
“อ่อย…อ้ม…อะ…”
ผมพยายามพูดออกมา และพยายามผลักประตูที่ตอนนี้กำลังแนบหน้าผมอยู่ออก
“พวกนายได้ยินเสียงอะไรไหม”
“เอียงอมเอียงอม!!!” (เสียงผมเสียงผม!!!)
“คุณหนูครับ ผมว่ามันดังมาจากด้านล่างนะครับ”
เสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น ผมรู้สึกได้ว่าน้ำหนักเบาลงก่อนที่ประตูนั้นค่อย ๆ ถูกยกขึ้น รอดตายแล้วคับงานนี้
“เฮ้ย!!! พี่ล็อตเต้!!!”
เสียงเรียกชื่อผมด้วยความตกใจ ก่อนร่างของผมจะถูกยกไปที่โซฟา ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างงง ๆ หน้าผมเสียโฉมหมดแล้วมั่งเนี้ย
“พี่ล็อตเต้ ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ ฝันหวานขอโทษนะคะ”
ผมหันไปมองทางต้นเสียง พบผู้หญิงหน้าตาน่ารัก ที่ตอนนี้มองมาที่ผมด้วยความเป็นห่วง พอมองดี ๆ ก็พบว่าเป็นฝันหวาน
“ว่าไงคะ เจ็บตรงไหนคะ ขอฝันหวานดูหน่อยนะ”
ฝันหวานใช้มือทั้งสองข้างของเธอจับหน้าผมไปมา แววตาของเธอมีความเป็นห่วงผมอย่างเห็นได้ชัด ยัยนี้ดู ๆ ไปก็น่ารักดีเหมือนกันแฮะ ผมยิ้มยกมุมปากออกมา
“คุณหนูครับ คือว่าจะให้พวกเราค้นต่อไหมครับ”
ผมเงยหน้าขึ้นมอง พบว่าตอนนี้ภายในห้องไม่ได้มีเพียงแค่เราสองคน แต่กับมีชายชุดดำนับสิบคนที่ยืนอยู่ข้างหลังของฝันหวาน พวกนี้มาได้ไงเนี้ย
“พวกแกไม่เห็น หรือไงว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่นะ อยากตายหรือไง!!”
ฝันหวานหันไปทำสายตาอาฆาตให้กับพวกนั้น ทำให้ชายชุดดำ หน้าซีดลงทันที หรือว่าพวกนี้จะเป็นลูกน้องของฝันหวาน แล้วฝันหวานพาลูกน้องจำนวนมากขนาดนี้มาทำอะไรที่นี่ ผมมองฝันหวานสลับกับลูกน้องไปมา
“ฝันหวาน”
“คะ พี่ล็อตเต้เจ็บตรงไหนหรอ หรือว่าจะไปโรงพยาบาลไหม”
“ไม่ ๆ พี่ไม่เป็นอะไรมากหรอกแค่จะถามว่า ฝันหวานมาทำอะไรที่นี่หรอ”
พอผมพูดจบ รอยยิ้มของฝันหวานก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันที
ปัง!!!
“หวาน อยากจะฆ่า อีตาพีชให้ตายคามือนัก!!!”
ฝันหวานใช้มือตบโต๊ะอย่างแรง จนทำให้ลูกน้องทั้งหมดมีสีหน้าหวาดกลัว
“ฆ่าไอ้พีช ฆ่าทำไม???”
“หมอนั้นพาตัวลมหนาวไป ไม่รู้ว่าป่านี้จะเป็นยังไงบ้าง มันน่าฆ่าให้ตายนัก”
แล้วทุกอย่างก็กระจ่าง ลมหนาวอยู่กับไอ้พีชอย่างงั้นหรอ อย่างนี้ก็แย่ นะสิ คิดได้ดังนั้นผมก็จับมือฝันหวานให้ลุกขึ้นทันที
“เฮ้ย แกอยากตายใช่ไหม ถึงได้มาจับมือคุณหนูของพวกเราแบบนี้นะ”
เสียงชายชุดดำพูดขึ้นก็พวกนั้นจะชักปืนเล็งมาที่ผม ผมจึงรีบปล่อยมือฝันหวานแล้วยกมือขึ้นทันที ให้ตายแฮะพวกนี้มันโหดชะมัด
“พวกแกนั่นแหละอยากตายหรือไง ถึงได้กล้าเล็งปืนมาแบบนี้นะ!!! เก็บปืนซะ!!!”
ฝันหวานพูดขึ้น ก่อนที่พวกนั้นจะรีบเก็บปืนทันที ผมมองไปที่ฝันหวานอย่างไม่เชื่อสายตา ยัยเด็กนี้โหดเป็นบ้า เลยวะฝันหวานเดินมาจับมือผมก่อนจะยิ้มหวานมาทางผม
“ไปสิคะ เมื่อกี้พี่ล็อตเต้จะพาหวานไปไหนหรอ”
“ไปหาลมหนาวนะ”
“งั้นไปเถอะค่ะ ต้องขอโทษทีนะคะที่เมื่อกี้เสียมารยาทพอดีว่าพวกนี้ยังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่นะคะ”
ผมยิ้มแหย ๆ ให้เธอไป ก่อนจะเดินออกมา ยัยนี้น่ากลัวสุด ๆ จะมีผู้หญิงสักกี่คน ที่สามารถคุมผู้ชายนับสิบได้ตัวคนเดียว ถ้ายัยนี้ไม่เก่งจริง คงทำไม่ได้หรอก
“ฝันหวานขอนั่งไปด้วยคนนะคะ”
เมื่อเดินมาถึงรถฝันหวานก็พูดขึ้น ก่อนจะเข้าไปนั่งในรถของผมทันที ผมทำหน้างง ๆ ก่อนจะขึ้นรถไป แล้วไอ้พวกชุดดำพวกนั้นมันหายไปไหนหมดวะ
“ถ้ามองหาพวกนั้น ฝันหวานให้พวกนั้นกลับไปแล้วละคะ”
ผมพยักหน้า ก่อนจะขี่รถออกไปทันที ตลอดทางฝันหวานเอาแต่มองผมเหมือนกำลังจับผิดอะไรสักอย่าง
“เรามีอะไรจะถามพี่หรือเปล่า”
“พี่ชอบพี่ลมหนาวหรือเปล่า”
ฝันหวานถามขึ้น โถ่นึกว่าอะไรผมยิ้มอ่อนโยนออกมาก่อนจะพูดออกไป
“พี่กับลมหนาวเป็นเพื่อนกัน สำหรับพี่คนที่อยู่ในหมวดเพื่อนไม่มีทางเลื่อนเป็นอย่างอื่นได้หรอก พี่ว่าลมหนาวก็คิดเหมือนกัน”
ฝันหวานยิ้มกว้างกับคำตอบของผม ไม่รู้ทำไมนะ แต่ผมรู้สึกว่าเวลาเด็กนี้ยิ้มแล้ว มันโคตรจะน่ารักอะ
“ก็ดีเพราะฝันหวานไม่อยากรักผู้ชายคนเดียวกับพี่สาวหรอก”
ฝันหวานพูดขึ้น ทำไมผมรู้สึกเหมือนกำลังถูกบอกรักอยู่อย่างไงไม่รู้
“นี้จะบอกอะไรให้นะ ตอนนี้ในใจของฝันหวานมีพี่เป็นสามีในอนาคต ฝันหวานชอบพี่!!”
เอี๊ยดดดดด!!!
ผมเบรกรถทันที ก่อนจะมองไปที่ฝันหวาน นี้ผมถูกสารภาพรักแบบสายฟ้าแลบงั้นหรอ จะทำยังไงดีละ ในเมื่อผมไม่ได้ชอบเธอ เอาวะถ้าพูดตรง ๆ ฝันหวานน่าจะตัดใจง่ายกว่า ผมใช้มือลูบหัวฝันหวาน ก่อนจะยิ้มอ่อนโยนให้เธอ
“พี่ขอโทษนะ พี่คงเป็นสามีในอนาคตให้เราไม่ได้หรอก พี่ไม่ได้รักเรา และอีกอย่างพี่มีคติว่าจะไม่คบคนที่อายุน้อยกว่านะ พี่ว่าเรามาเป็นพี่น้องกันดีกว่าเนอะ”
ผมพูดออกไป นั้นทำให้ฝันหวานยิ้มเจือง ๆ แต่เธอก็ดึงมือผมมาจับไว้แล้วมองผมด้วยสีหน้าจริงจัง
“ฟังนะคะ ฝันหวานรักพี่ไปแล้วไม่มีทางที่จะเปลี่ยนใจ เพราะฉะนั้นอย่าพยายามห้ามฝันหวานเลย ยิ่งพี่พูดแบบนี้ฝันหวานก็จะไม่ยอมแพ้ ฝันหวานไม่เชื่อหรอกว่าจะเอาพี่มาเป็นสามีไม่ได้!!! พี่ถือคติที่ว่าจะไม่คบคนอายุน้อยกว่าสินะคะ งั้นฝันหวานก็จะถือคติที่ว่า เพื่อนพี่ก็เหมือนสามีเรา เข้าใจตรงกันนะคะ”
ฝันหวานพูดด้วยสีหน้ามุ่งมั่น เล่นเอาผมไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“ฝันหวานพี่ว่าเรา…”
“ขับรถไปเถอะค่ะ ถ้าฝันหวานเกิดหื่น จับพี่กดในรถ ไม่รู้ด้วยนะคะ หึ หึ หึ”
ผมหน้าเหวอเลยครับ ก่อนจะขับรถต่อทันที ให้ตายเถอะ เด็กนี้จะน่ากลัวเกินไปแล้ว แม่ช่วยด้วยผมจะโดนผู้หญิงขมขื่น T_T
“อยากจะได้คนนี้เป็นแฟน ก็ฉันนะอยากจะได้คนนี้เป็นแฟน ได้คนนี้เป็นแฟนก็ดี”
“-////-”
ฝันหวานร้องเพลงออกมาอย่างอารมณ์ดี เธอชี้มือมาทางผมเป็นเชิงว่า อยากได้ผมเป็นแฟนจริง ๆ เล่นเอาผมเขินเลยละ ก็นะผมไม่เคยเจอรุกแบบนี้หนี้นา เคยแต่ไปจีบเขานี้หว่า
“เปลี่ยนเพลงดีกว่าเนอะ เอาเพลงอะไรดีน้า”
ใช่ ๆ เปลี่ยนเถอะ เพลงนี้มันประกาศเจตนารมณ์ชัดเจนเกิน!! T_T
“เป็นแฟนกันนะ ฉันว่ามันจะดีสำหรับเราสองคน ฉันและเธอไม่ต้องทนเหงาใจอึดอัดอยู่ข้างในนั้น…..”
“-//////-”
ฝันหวานร้องเพลงขึ้น เพลงนี้มันไม่ต่างกับเพลงแรกเลยนะ ให้ตายเถอะแล้วทำไมผมต้องรู้สึกเขินด้วยเนี้ย ฝันหวานหันมายิ้มให้ผม ยัยเด็กบ้าทำไมต้องทำตัวน่ารักนักฟะ
“พี่ล็อตเต้ ตั้งแต่วันนี้ฝันหวานจะรุกแบบเต็มทีแล้วนะ พี่เตรียมตัวเป็นสามีให้ฝันหวานได้เลยนะคะ หึ หึ หึ”
ฝันหวานพูดจบก็ยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ผม และผมก็รู้ได้เลยว่ารอยยิ้มนั้นมันจริงจัง และเธอต้องทำอย่างที่เธอพูดแน่ ให้ตายเถอะไอ้ล็อตเต้ แกจะรอดเงื้อมมือยัยเด็กหื่นนี้ได้ไหมเนี้ย แค่นี้ก็รู้แล้วว่า เธอจะเอาแกเป็นสามีจริง ๆ T-T ไม่ใช่ว่ายัยนี้ไม่สวยนะ ยัยนี้นะทั้งสวยและน่ารัก แต่ทำไงได้ละก็ผมมันไม่ชอบเด็กนี้หว่า ลมหนาวจ๋าช่วยเพื่อนด้วย ยัยหื่นหน้าสวยจะจับเขาทำสามี!!!T-T
- Writer
