ฉันไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ฉันยังนั่งอยู่แบบนี้ นั่งให้น้ำตาไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ฉันอยากลุกออกไปจากตรงนี้แต่ก็ไม่มีแรงแล้วจริง ๆ ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกไปไหน
“พี่สาว ๆ ^-^”
เสียงเรียกทำให้ฉันเงยหน้าไปมองผมว่าเป็นเด็กผู้ชายน่ารักที่กำลังยิ้มสดใสมาให้ฉัน เด็กคนนั้นเดินมาหาฉันก่อนจะใช้มือเช็ดน้ำตาที่แก้มของฉันอย่างแผ่วเบา
“พี่สาวอย่าร้องไห้นะครับ ถ้าหยุดร้องฟอลโล่จะให้อมยิ้มนะ” ^-^
น้องฟอลโล่ยิ้มให้ฉันก่อนจะชูผมยิ้มขึ้น รอยยิ้มของเด็กคนนี้ทำให้ฉันยิ้มตามทันที
“พี่สาวยิ้มแล้ว เห็นไหมพี่สาวยิ้มน่ารักจะตาย ฟอลโล่ชอบจังครับ”
“เราชื่อฟอลโล่หรอครับ”
ฉันใช้มือลูบหัวฟอลโล่อย่างเอ็นดู เด็กคนนี้น่ารักจริง ๆ
“ครับ ว่าแต่พี่สาวชื่ออะไรหรอครับ ทำไมฟอลโล่ถึงไม่เคยเห็นพี่สาวเลย”
“พี่ชื่อ ลมหนาว ว่าแต่ฟอลโล่มาทำอะไรในที่แบบนี้ครับเนี้ยแล้วพ่อแม่ไปไหนครับ”
ฉันถามออกมาอย่างสงสัย เด็กน่ารักแบบนี้มาทำอะ
