บทที่ 2 เริ่มแผนการ
3279 Words
ลมหนาว
ฉันกำลังนั่งอยู่ในร้านกาแฟ ที่อีตาล็อตเต้พาฉันมาปล่อยทิ้งไว้ที่นี่ หมอนั้นให้เหตุผลว่ามีเรื่องด่วนมาก และที่ที่ไปมันอันตรายเลยพาฉันไปด้วยไม่ได้ เดี๋ยวหมอนั้นจะให้เพื่อนมารับฉัน ให้ตายสิ ฉันรอมาหลายชั่วโมงแล้วนะ!!!
“น้อง ๆ”
“ครับ ลูกค้าต้องการอะไรเพิ่มหรอครับ”
พนักงานส่งยิ้มพิมพ์ใจมาทางฉัน
“ลาเต้เย็น 1”
“รอสักครู่นะครับ”
ฉันพยักหน้า ก่อนจะหันไปมองข้างนอกผ่านกระจก แต่แล้วสายตาของฉันก็ไปสะดุดกับผู้ชายร่างสูงที่กำลังยืนมองฉันอยู่ หมอนั้นกระตุกยิ้มทันทีที่รู้ว่าฉันเห็นเขา ไม่นานเขาก็เดินเข้ามาในร้าน ก่อนจะมานั่งตรงข้ามฉัน
“คือว่า……”
“ฉันชื่อเรียว ไอ้เต้มันส่งฉันมารับเธอ”
เรียวพูดขึ้น ก่อนจะขยับแว่นและส่งรอยยิ้มเท่บาดใจมาให้ฉัน ให้ตายเถอะผู้ชายอะไรหล่อชมัด!!! ไม่ได้ ไม่ได้ แกห้ามหื่น ผู้ชายหล่อ ๆ มันไว้ใจไม่ได้ อีกอย่างแกมีพี่เหนือแล้ว
“สวัสดีฉันชื่อละ”
“ลมหนาว ฉันรู้ และฉันก็รู้อีกว่าเธอมาที่นี่เพื่อแก้แค้นไอ้พีช”
ฉันเบิกตากว้างทันที หมอนี้รู้ได้ยังไง หรือว่า….
“ล็อตเต้ บอกนายใช่ไหม!!”
“ใช่และเธอก็ต้องการความช่วยเหลือจากฉัน เราเสียเวลามามากแล้ว วันนี้ฉันเลี้ยงเอง”
เรียววางแบงก์สีเทาไว้บนโต๊ะก่อนจะดึงมือฉันให้ออกมาจากร้าน
“นี้นาย จะพาฉันไปไหน”
“ฉันไม่มีเวลามากหรอกนะ รีบ ๆ ขึ้นรถซะ”
เรียวดันฉันให้ขึ้นรถ ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งฝั่งคนขับ
“ยินดีต้อนรับ สู่รถอัจฉริยะ”
เรียวหันมาพูดกับฉันด้วยรอยยิ้ม ฉันมองเขาอย่าง งง ๆ แต่ไม่นานฉันก็ได้รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร
“ซ่าร่าที่รัก เปิดโหมดขับอัตโนมัติ”
เรียวหันไปพูดกับพวงมาลัยรถ ฉันว่าหมอนี้มันเพี้ยน ๆ นะ
“เรียวที่รัก ต้องการไปที่ไหน”
“องค์กร”
“ระบุสถานที่เรียบร้อย”
“จบการสนทนา”
เฮ้ย!!! รถมันพูดได้ แถมยังคุยกับอีตาเรียวรู้เรื่องอีกต่างหาก ผีหลอกผีหลอกแน่ ๆ
“ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นก็ได้ นี้ก็แค่ของเล่นชิ้นหนึ่งของชั้นเท่านั้นนะ ฮ้าววว!!! ฉันง่วงมากเลย ถึงที่เธอปลุกฉันด้วยนะ”
พูดจบหมอนั้นก็ปรับเบาะแล้วลงไปนอนทันที อ้าวเฮ้ย!! นายมานอนแบบนี้แล้วใครจะขับรถ
“นี้นาย ตื่นนะ!! รถมันขับเองไม่ได้นะ ว้าย!!!”
ฉันร้องออกมาอย่างตกใจ เพราะจู่ ๆ นายเรียวก็ดึงฉันให้ไปอยู่ในอ้อมกอดเขาซะงั้น
“นะ…นายปล่อยนะ!!”
“อยู่เงียบ ๆ ฉันจะนอน รู้ไหมว่าเมื่อคืนเพราะเธอฉันเลยต้องอดหลับอดนอน”
หมอนั้นพูดขึ้น แต่ที่ฉันสนใจตอนนี้ไม่ใช่คำพูดของเขาแต่ว่ามันเป็นรถที่กำลังวิ่งอยู่ ใช่ รถคันนี้มันวิ่งไปเองโดยไม่มีคนขับ!!!
“รถนายมัน….”
“ขับไปเอง ไม่เห็นแปลกตรงไหน ฉันสร้างมันขึ้นมาให้มันมีระบบขับอัตโนมัติ ตอนนี้รภฉันยังดูฉลาดกว่าเธอที่จะแก้แค้นไอพีชอีก เอาเป็นว่าตอนนี้เธอช่วยอยู่เงียบ ๆ สัก 5 นาทีได้ไหมฉันนอนไม่หลับ”
นายเรียวพูดเสียงเรียบ ก่อนที่เขาจะหลับตาลง แต่ที่สำคัญตอนนี้จมูกของเขามันชนกับแก้มของฉันอยู่เลยกายเป็นว่าตอนนี้ฉันกำลังโดนเขากอดและหอมแก้มพร้อม ๆ กัน
ตึก ตึก ๆ ๆ
ตอนนี้หัวใจของฉันเต้นแรง ให้ตายสิ ทำไมมันเป็นแบบนี้ละ ฉันรู้สึกเหมือนตอนที่จูบกับนายพีชครั้งแรกเลย ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่
“เรียวคือว่า”
“พี่…เรียกฉันพี่เรียว ฉันอายุมากกว่าเธอ”
พี่เรียวพูดขึ้น ทั้ง ๆ ที่ยังหลับอยู่
“พี่เรียว คือว่า ช่วยปล่อยลมหนาวด้วยค่ะ”
“ตัวเธอนิ่มเหมือนตุ๊กตาหมี ถ้าฉันไม่ได้กอดตุ๊กตาหมีฉันจะนอนไม่หลับ เข้าใจตรงกันนะ”
“แต่ว่ามันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับละ….”
ฉันหมุนตัวหันไปหาพี่เรียวอย่างลืมตัว เลยทำให้ตอนนี้ปลายจมูกของฉันกับพี่เรียวสัมผัสกัน พี่เรียวลืมตาขึ้นก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน
ตึก ตึก ๆ ๆ
หัวใจของฉันมันเต้นแรงอีกแล้ว พี่เรียวค่อย ๆ เลื่อนหน้ามาหาฉัน ฉันหลับตาลงโดยอัตโนมัติ
“ถึงที่หมายแล้ว ถึงที่หมายแล้ว”
เสียงจากรถทำให้ฉันได้สติ ฉันลืมตาขึ้นก่อนจะดันพี่เรียวออกทันที (แต่ฉันก็ยังอยู่ในอ้อมกอดพี่เขาอยู่นะ >-<)
“ถึงแล้ว พี่เรียวปล่อยลมหนาวได้แล้ว”
“เธอกวนฉันจนไม่ได้นอนเลยนะลมหนาว”
พี่เรียวยิ้มมุมปากก่อนจะปล่อยฉันเป็นอิสระ ฉันรีบไปนั่งที่ของตัวเองทันที พี่เรียวเดินลงจากรถก่อนจะมาเปิดประตูให้ฉัน ฉันลงจากรถก่อนจะมองอาคารข้างหน้า พบว่ามันใหญ่มาก และมีการคุมกันอย่างแน่นหนา มีชายชุดดำเดินอยู่เต็มไปหมด
“ไปกันได้แล้ว”
พี่เรียวดึงมือฉันเข้าไปข้างใน ที่นี่ใหญ่มาก ระหว่างทางที่ฉันเข้ามาพบชายชุดดำพวกนั้นมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว
“เดินช้าแบบนี้เมื่อไหร่จะถึง แบบนี้ง่ายกว่าเยอะ”
“ว้าย!!!”
ฉันร้องออกมา เพราะจู่ ๆ พี่เรียวก็อุ้มฉันผาดบ่าแล้วเดินไปทันที ฉันรู้ว่าพยายามดิ้นยังไงมันก็ไม่มีประโยชน์ฉันเลยได้แต่อยู่เฉย ๆ ฉันโดนอุ้มมายังห้องห้องหนึ่ง พี่เรียววางฉันไว้บนโซฟา
“นั่งอยู่นี้ก่อนเดี๋ยวฉันไปหยิบของให้”
ฉันพยักหน้า ก่อนจะมองรอบ ๆ ห้อง ในห้องนี้มีหน้าจอคอมอยู่เป็นจำนวนมาก ทุกหน้าจอมีการแสดงผลเป็นภาษาแปลก ๆ ตามพื้นห้องมีแต่สายไฟอยู่เต็มไปหมด ฉันคิดว่าถ้าฉันเดินไปฉันคงต้องโดนไฟช็อตตายแน่ ๆ
“อะของเธอ ไอ้เต้มันฝากมาให้”
ฉันรับถุงสีน้ำตาลจากมือพี่เรียวมา พอเปิดดูข้างในก็พบว่ามันคือหน้ากากของผู้ชายที่ฉันขอล็อตเต้ไว้ หึ คนอย่างลมหนาวจะปลอมตัวเป็นผู้ชายทั้งที จะให้ใส่วิกติดหนวดแบบนั้นมันง่ายไป สู้เปลี่ยนหน้าใหม่เลยดีกว่า
“นี้ เครื่องแปลงเสียง ไอ้ล็อตเต้มันให้ฉันสร้างให้เธอ”
“ขอบใจนะ”
“และนี้ ข้อมูลปลอมที่เธอขอไว้ รู้ไหมฉันต้องสร้างมันทั้งคืนเลย เพราะเธอคนเดียว ฮ้าววว”
พี่เรียวหาวออกมา ฉันได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ กลับไป แต่ทำไมพี่เรียวถึงช่วยฉันละ
“ทำไมพี่เรียวถึงช่วยลมหนาวละคะ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าลมหนาวมาเพื่อแก้แค้นเพื่อนพี่”
“ฉันก็แค่อยากดูอะไรสนุก ๆ ก็เท่านั้น ว่าแต่เธอเถอะ จะทำยังไงต่อไป”
“ฉันจะต้องหาทางใกล้ชิดนายพีชให้ได้ค่ะ เพื่อที่ฉันจะได้สืบข้อมูลของเขา”
ฉันพูดออกมา พี่เรียวมองมาที่ฉันอย่างไม่เข้าใจ
“ทำเพื่ออะไร”
“ก็เพื่อที่ฉันจะได้รู้ไงคะ ว่านายพีชชอบผู้หญิงแบบไหน ฉันจะทำให้เขามาหลงรักฉันให้ได้คะ”
“หลงรักเนี้ยนะ นี้แสดงว่าเธอยังรักมันสินะ”
พี่เรียวยิ้มให้ฉันรอยยิ้มของเขามันดูเจ้าเล่ห์ ไม่ใช่นะฉันไม่ได้รักเขาสักหน่อย
“ไม่ใช่นะคะ ฉันแค่จะทำให้เขารักแล้วก็ทิ้งเขาเหมือนที่เขาทำกับฉัน ฉันจะทำให้เขาเจ็บเหมือนที่ฉันเจ็บ ผู้ชายคนนั้นต้องชดใช้!!”
“ถ้าแค้นมันมากขนาดนั้นทำไมไม่เอาปืนมายิงมันเลยละ หรือว่าไม่มีปืนยืมฉันก่อนได้นะ แต่ฉันว่าใจจริงเธอก็ยังรักมันอยู่ใช่ไหม”
พี่เรียวมองมาที่ฉันด้วยสายตาจับผิด
“พี่กำลังเข้าใจผิดค่ะ ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพราะหมอนั้นมาทำลายชีวิตฉันด้วยความรัก ฉันก็จะทำลายเขาด้วยวิธีนั้นเช่นกัน ทีนี้พี่ก็เข้าใจแล้วนะคะ”
“แต่ว่านะ...พีชมันรักใครไม่เป็นหรอก เอาเถอะงั้นเธอก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ใส่หน้ากากให้เรียบร้อยฉันจะเป็นคนพาเธอเข้าองค์กรเอง”
“ทำไมเป็นที่ไหนล็อตเต้บอกว่า..”
“ไอ้เต้มันจะไม่อยู่ 2-3 วัน มันเลยให้ฉันมาจัดการและดูแลเธอแทน ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อห้องน้ำอยู่ทางโน้น”
ฉันเดินไปที่ห้องน้ำแล้วจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที ดูเหมือนว่าล็อตเต้จะเตรียมทุกอย่างให้ฉันพร้อมหมดแล้ว หลังจากที่ฉันจัดการทุกอย่างเรียบร้อยฉันก็เดินออกไป พบว่าพี่เรียวกำลังนอนหลับอยู่ที่โซฟา
“ฉันขอโทษนะคะที่ทำให้พี่อดนอนแบบนี้”
ฉันพูดเบา ๆ ตอนนี้เสียงของฉันดูเป็นผู้ชายแล้ว แถมหน้าตาก็โคตรจะหล่อเลย อันนี้ต้องขอบคุณล็อตเต้เพื่อนรักที่สร้างหน้ากากนี้มาให้ฉัน
“ไอ้เรียว!! แกเห็นกุญแจห้องฉันไหมวะ!!!”
เสียงนี้มัน!!! ฉันหันหน้าไปทางต้นเสียงพบว่าเป็นนายพีช จริงดังคาด!!! หมอนั้นมองมาที่ฉันอย่าง งง ๆ
“แกเป็นใคร ฉันไม่คุ้นหน้าเลย”
“คือว่า….”
ขวับ!!!
“ลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง”
พี่เรียวที่ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาตอนไหน ลุกขึ้นแล้วเอาแขนมาคล้องคอของฉันเอาไว้
“ทำไมกูไม่เคยเห็นหน้าวะ”
“กูพึ่งไปรับมาจากต่างจังหวัด มันชื่อไอ้ลม ไอ้ลมมันจะมาอยู่กับเราสักพัก”
“เออ สวัสดีฉันพีช ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ค่ะ เฮ้ย ครับพี่พีช”
ฉันก้มหัวทำความเคารพให้นายพีช หึ ฉันต้องทำดีกับหมอนี้ไว้สินะ
“ไอ้พีช มึงมาพอดีเลย เดี๋ยวกูฝากไอ้ลมสักพักนะ พอดีช่วงนี้กูยุ่ง ๆ มึงช่วยเอามันไปดูแลแทนกูหน่อย”
“กูไม่ว่าง มึงก็รู้ว่ากูมีนัดกับสาวแทบทุกวัน ไปฝากไอ้เต้โน้น”
นายพีชพูดอย่างเซ็ง ๆ ชิ มีสาวเยอะ ของให้เป็นโรคตายเถอะไอ้บ้า
“ไอ้เต้มันไม่ว่าง มึงแหละดีที่สุด งั้นมึงก็ช่วยสอนให้มันเป็นเสือหน่อยละกัน ไอ้ลมมันยังไม่รู้เรื่องอะไรเท่าไหร่”
พูดจบพี่เรียวก็ผลักฉันให้ไปหานายพีชทันที เฮ้ยพี่ ทำอะไรปรึกษาฉันหน่อยก็ได้!!
“น่าสนุกดี งั้นให้ไอ้ลมมาอยู่กับฉันละกัน ไปไอ้ลมฉันจะพาแกไปทัวร์”
นายพีชใช้มือโอบบ่าฉัน ก่อนจะหันมายิ้มให้ฉัน ฉันได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ตอบกลับไป
“เออ ใช่ มึงเห็นกุญแจห้องกูไหมกูหาไม่เจอ”
พี่เรียวส่ายหัวให้นายพีช ก่อนจะโบกมือเป็นเชิงไล่ไปที่ประตู
“เห็นโน้นไหมประตูนะ รีบออกไปได้แล้วกูจะนอน”
“เออ ๆ ไปไอ้ลมเดี๋ยวฉันจะพาแกไปเป็นเสือเอง”
นายพีชลากฉันออกมาจากห้อง ก่อนที่หมอนั้นจะปล่อยมือฉัน นายพีชหันมามองที่ฉันด้วยสายตาเรียบ มองอะไรหรือว่าหมอนี้จับได้ ไม่นะฉันว่าฉันทำได้แนบเนียนที่สุดแล้วนะ!!!
“แกนะ อยากจะเป็นเสือหรือเปล่า”
“หะ”
นายพีชทำหน้าเซ็ง ๆ ก่อนจะกอดอก มองมาที่ฉันอีกครั้ง
“ฉันอยากรู้ว่าแกนะ อยากเป็นเสือจริง ๆ หรือเปล่า ถ้าไม่อยากเป็นฉันจะได้ไม่ต้องสอน”
“อยากสิ ต้องอยากอยู่แล้ว!!!”
ซะที่ไหนกันละ ที่ทำเนี้ยเพราะมันจำเป็นหรอกนะ T-T
“ดีงั้นก็ตามฉันมา”
นายพีชเดินนำฉันไป ฉันเดินตามเข้าไป ไม่นานนายพีชก็มาหยุดที่ห้องห้องหนึ่ง
“ห้องประชุมหัวหน้า”
ฉันอ่านชื่อตามป้ายที่ติดอยู่หน้าห้อง ห้องประชุม หมอนี้พาฉันมาทำอะไรที่นี่เนี้ย
“ใช่ แต่พอเข้าไปก็ไม่ต้องตกใจละ เพราะมันไม่ค่อยเหมือนห้องประชุมสักเท่าไหร่”
นายพีชพูดขึ้นก่อนจะเปิดประตูเข้าไปข้างใน ฉันรีบเดินตามไปทันที ให้ตายเถอะบอกฉันทีว่านี้มันห้องประชุมจริง ๆ ภายในห้องเต็มไปด้วยของมากมาย มีโซฟา มีทีวี มีคอมพิวเตอร์และสายไฟอยู่เต็มไปหมด ที่นี่เหมือนจะเป็นห้องพักผ่อนซะมากกว่า
“พวกฉันจะใช้ที่นี่เพื่อประชุมหรือว่าออกความเห็นในเรื่องต่าง ๆ ห้องนี้จะแบ่งเป็น 4 โซน โซนโน้นจะเป็นของไอ้เรียว”
นายพีชชี้ไปที่โซนขวา พบว่าที่โซนนั้นมีคอมพิวเตอร์อยู่เต็มไปหมด มีสายไฟนับร้อยสาย วางอยู่ แหะ ๆ สภาพไม่ต่างจากในห้องทำงานเลย
“ส่วนโซนนั้นจะเป็นของไอ้ล็อตเต้ แกคงยังไม่รู้จักไว้ฉันจะแนะนำให้ละกัน”
ฉันมองตามมือของพีชไป พบว่าที่โซนของล็อตเต้ มีแต่ขวดน้ำยาเคมีและหลอดทดลองอยู่เต็มไปหมด ถัดมาก็มีโซฟาเล็ก ๆ ไว้สำหรับพักผ่อน แต่รวม ๆ แล้วโซนของล็อตเต้ก็น่าอยู่กว่าโซนพี่เรียวเป็นเท่าตัวเลย
“ส่วนโซนนั้นเป็นของไอ้ฟะ…”
เสียงของพีชขาดหายไปทันทีที่หันไปทางโซนนั้นฉันจึงหันไปดูก็ต้องเบิกตากว้างทันที
“ไอ้ฟิน ไอ้เพื่อนเวร!!!”
พีชเดินเข้าไปดึงฟินให้ลุกขึ้นทันที ไม่ใช่ อะไรหรอก ก็นายฟินนะสิกำลังนัวเนียกับผู้หญิงอยู่บนโซฟา แล้วฉันกับนายพีชดันมาบ๊ะจ่างเห็น ซวยชะมัดสงสัยต้องไปล้างตาสักสิบรอบ
“อ้าวไอ้พีช มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“มึงทำผิดกฎมึงก็รู้ว่าไม่ให้เอาผู้หญิงเข้ามานอนในนี้”
“เออ ๆ ซินดี้จ๋า กลับไปก่อนน้า”
นายฟินหันไปส่งสายตาหวานเยิ้มไปทางยัยซินดี้ ยัยซินดี้พยักหน้าก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกมา ยัยนั้นเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน
“ขอทางหน่อยนะคะสุดหล่อ”
ยัยซินดี้นั้นพูดน้ำเสียงยั่วยวนก่อนจะใช้มือลูปแขนฉันไปมาอย่างยั่วยวน เฮ้ย!!! ยัยนี้จะทำอะไรเนี้ย!!!
“ชื่ออะไรหรอคะ”
ยัยนั้นเข้ามาประชิดตัวฉันก่อนจะใช้มือลูบใบหน้าฉันไปมา ไม่ไหวแล้วโว๊ย ขนลุกหมดแล้ว!!! ฉันดันยัยนั้นออกก่อนจะหลีกทางให้แล้วใช้สายตามองไปที่ประตู
“เชิญครับ”
“อุ๊ย!!! อย่าเล่นตัวสิคะหวังว่าเราคงจะได้พบกันอีกนะคะสุดหล่อ”
จุ๊บ!!!
เฮือก!!! ยัยนั้นหอมแก้มฉันก่อนจะเดินออกไป ตอนนี้ฉันรู้สึกได้เลยว่าตัวเองขนลุกสุด ๆ ฉันหันไปมองนายพีชกับนายฟินที่ตอนนี้กำลังมองมาที่ฉันตาไม่กะพริบ
“5555 ไอ้ฟินกูว่ามึงคงต้องหาเด็กใหม่แล้ววะ ดูท่าทางซินดี้จะชอบไอ้ลมมากกว่ามึงซะแล้ว”
“หึ อยากได้ก็เอาไปสิ ผู้หญิงแบบนี้กูหาที่ไหนก็ได้ ว่าแต่กูว่ามึงไปดูไอ้น้องคนนั้นก่อนดีไหมกูว่าแม่งช็อกไปแล้วมั่ง”
นายฟินชี้มาที่ฉัน ใช่ฉันต้องช็อกแน่ ๆ ยัยนั้นบังอาจมาหอมแก้มฉัน ฉันเป็นผู้หญิงนะเฟ้ย!!! นายพีชเดินมาหาฉันก่อนจะเขย่าตัวฉันไปมา
“เฮ้ย!! ไอ้ลม!!”
“หะ ๆ ว่าไงครับรุ่นพี่”
“เป็นอะไรโดนหอมแค่นี้ถึงกับสตั้นไปสิบวิเลยหรอ กูว่างานนี้คงต้องใช้เวลาการสอนนานพอควรกว่ามึงจะได้เป็นเสือจริง ๆ นะ”
ฉันยิ้มแห้ง ๆ ให้กับนายพีชไป
“ไอ้พีช ใครวะ”
“เออใช่กูลืมแนะนำ ไอ้ลมนี้ไอ้ฟินเพื่อนในกลุ่มฉัน ไอ้ฟินนี้ไอ้ลม รุ่นพี่รุ่นน้องไอ้เรียวมัน”
“สวัสดีไอ้น้อง แต่เดี๋ยวนะรุ่นพี่รุ่นน้องไอ้เรียวแล้วทำไมมาอยู่กับมึงวะ”
“พอดีไอ้เรียวมันฝากให้กูสอนการเป็นเสือไอ้ลมมันนะ ไม่มีอะไรมาก นี้กูเลยพามาทำความรู้จักกับพวกมึงก่อน”
นายฟินเดินมาหาฉันก่อนจะเดินสำรวจรอบ ๆ ตัวฉัน อะไร จะหาพิรุธฉันหรือไง หมอนั้นใช้มือลูบคางเหมือนกับใช้ความคิด แล้วก็ยิ้มมุมปากออกมา
“น่าสนุกดี งั้นทำไมมึงถึงไม่ให้มันมาเข้ากลุ่มพวกเราเลยวะ ไหน ๆ ก็ต้องสอนมันอยู่แล้วนิ”
“จะดีหรอวะ ถ้าทำแบบนี้ก็ต้องรอถามพวกมันดูก่อน”
“วันศุกร์นี้เป็นไง ไอ้ล็อตเต้มันก็กลับมาพอดี รอความเห็นจากพวกมันด้วย”
“เออ ตามนั้น งั้นวันนี้ฉันยังไม่สอนอะไรแกละกัน”
ฉันพยักหน้าเป็นการเข้าใจ ดีมีเวลา 2 วันในการทำใจแบบนี้
“งั้นกูขอตัวก่อนละกัน พี่พอร์ชแม่งให้รายชื่อกูมาแล้วเดี๋ยวกูต้องไปทำงานแล้ว”
“งานนี้ไปยิงใครละ”
“นักค้าอาวุธเถื่อนนะ ไปละ”
“โชดดี”
นายฟินเดินมาตบที่บ่าของพีชสองสามทีก่อนจะเดินออกจากห้องไป อย่าบอกนะว่านายฟินเป็นมือสังหารนะ!!! เป็นไปไม่ได้!!
“ไปเดี๋ยวฉันจะไปส่งบ้าน”
นายพีชพูดขึ้นก่อนจะเดินนำฉันไป เราใช้เวลาไม่นานกว่าจะมาถึงรถของนายพีช หมอนั้นขับรถออกมาจากองค์กรพร้อมกับเปิดเพลงฟังเบา ๆ ให้ตายเถอะช่างเป็นคนที่ทำตัวว่างได้ตลอดจริง ๆ อย่างนี้องค์กรนายคงเจริญงอกงาม (ประชด)
“ว่าแต่แกพักที่ไหนละ ฉันจะได้ไปส่งถูก”
นั้นสิ ถ้าบอกว่าฉันพักที่ห้องล็อตเต้แผนต้องแตกแน่ ๆ ทำไงดี!!!
“ว่าไงเงียบทำไม หรือว่าพักกับไอ้เรียวแต่ก็ไม่น่าใช่ไอ้เรียวมันไม่น่าจะยอมให้ใครมานอนด้วย ว่าไงละ”
เอาไงดี ลมหนาว เอาไงดี เอาวะไหน ๆ มันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว!!!
“คือว่าผมยังไม่มีที่พักนะครับ พึ่งมาถึงที่นี่เป็นวันแรกก็โดนปล้นโชคดีที่เจอพี่เรียวนะครับ”
ฉันพูดตีหน้าเศร้า เอาวะไหน ๆ ก็มาถึงขนาดนี้แล้วอยากได้ลูกเสือมันก็ต้องเข้าถ้ำเสือสิ!!
“งั้นไปนอนที่คอนโดฉันไหมล่ะ ยังไงแกก็ไม่มีที่พักอยู่แล้วนิ เป็นอันตกลงนะ”
นายพีชไม่รอฟังคำตอบหมอนั้นขับรถตรงไปที่คอนโดทันที ฉันยิ้มมุมปากอย่างผู้มีชัย
“หึ ครั้งนี้นายเป็นคนพลาดเองนะ”
ฉันพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะมองทอดสายตามองไปที่ถนนในหัวคิดวางแผนต่อไป ฉันจะทำยังไงดีให้นายไว้ใจฉันมากขึ้น พีช ไรท์เตอร์!!!!
- Writer
