วิญญาณรักป่วนก๊วนไร่ส้ม

ถึงเชียงราย

"ทุ่งหมอกโฮมสเตย์"

"หาวววว ถึงเสียที" ญาณวดีหาวลากเสียงยาว

"สวัสดีจ้า มาเที่ยวคนเดียวหรือลูก" คุณป้าเจ้าของโฮมสเตย์ออกมาต้อนรับอย่างอบอุ่น

"มาสามค่ะ" พริมาพูดบอกข้างๆหูคุณป้า

"ทำอย่างกับแกเห็นอย่างนั้นแหล่ะ" ญาณวดีบ่นพริมา

"ก็ลืมตัว อยากทักทายคนบ้างน่ะสิ" พริมาก้มหน้าที่โดนบ่นอีกแล้ว

"หนูว่าอะไรหรือจ๊ะ" คุณป้าหันมาถามเพราะได้ยินไม่ถนัด

"ปละเปล่าค่ะ หนูแค่บิดขี้เกียจแบบนี้ค่ะ" ญาณวดีแก้ตัวแล้วก็ทำท่าบิดขี้เกียจผสมหาวกลบเกลื่อน

"อ๋อ จ้ะ ไปเร็ว เดี๋ยวป้าพาไปส่งที่ห้อง"

"นี่อย่าทำตัวมีพิรุธอีกนะขอเตือน" ญาณวดีกำชับพริมา

"หนูมีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ" คุณป้าถามเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆของเธอ

"เอ่อ บิด...บิดขี้เกียจค่ะ"

"หนูคงง่วงมากนะไปพักผ่อนลูกแล้วมาทานอาหารที่ร้านป้านะคะ ที่นี่มีอาหารเช้าให้รวมในค่าห้องแต่กลางวันและเย็นจะคิดตามราคาเมนูเลยจ้ะ"

"คะค่ะ ขอบคุณค่ะคุณป้าไว้จะออกไปทานนะคะ" ญาณวดีเข้าห้องได้ก็รีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว

"ใครกันแน่ที่มีพิรุธ นุดหนอนุด"เจ้ากุมารแซวญาณวดีเพราะคนที่เห็นได้ชัดที่สุดว่ามีพิรุธคือมนุษย์อย่างญาณวดี

"เดี๋ยวเหอะเจ้าคาปูถ้าไม่เพราะพวกเธอสองคนทำอะไรให้ฉันคอยกังวลฉันก็ไม้ต้องถูกใครต่อใครมองว่าฉันประหลาดหรอก" ญาณวดีแทบจะแยกเขี้ยวใส่วิญญาณทั้งสอง

"ฉันขอนอนพักก่อนนะ เอาแรงสักงีบ คร่อกกกก" พูดจบปุ๊บเสียงกรนของญาณวดีก็ดังขึ้นตามทันที

"ถึงฉันจะจำอะไรไม่ได้แต่ฉันมั่นใจว่าไม่เคยนอนกรนเหมือนคุณแน่" พริมาพูดและมองหน้ากับกุมารจิ๋ว

"หมดกันแม่หมอฉัน" เจ้าคาปูชิโนส่ายหน้า

..................

"หาวววว เช้าแล้วหรออออ" ญาณวดีตื่นเมื่อรู้สึกเหมือนมีมือน้อยมาเขย่าตัว

"เช้าอะไรกัน นี่มันเย็นแล้วต่างหาก" เสียงเล็กๆบอก

"อ๋อเหรอ งั้นไปหาอะไรกินกันดีกว่า" ญาณวดีเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าตาแล้วเดินออกไปที่ด้านหน้าโต๊ะต้อนรับของโฮมสเตย์

"ว้าวเมนูเยอะมากเลยไม่น่าเชื่อว่าโฮมสเตย์ชาวบ้านจะมีอาหารเยอะแบบนี้" ญาณวดีกำลังหิว

"สั่งได้เลยจ้ะ รับเครื่องดื่มอะไรดีจ๊ะ" คุณป้าเจ้าของผู้ทำหน้าที่เองเกือบทุกอย่าง

"เอาน้ำลำไยสามแก้วค่ะ" ญาณวดีตอบอย่างรวดเร็ว

"สามแก้วหรือ"คุณป้าแปลกใจ

"ค่ะสามแก้ว" เธอลืมตัวสั่งเผื่อพริมาและคาปูชิโน่

"หนูกินทีเดียวสามแก้วหรือจ๊ะ"

"อ๊ะ อ๋อ เปล่าค่ะสั่งมาเผื่อจะได้ดื่มต่อเนื่องกันค่ะ" ญาณวดีแก้ตัว

"สั่งทีละแก้วก้ได้นะจ๊ะ" คุณป้าแนะนำ

"มะไม่เป็นไรค่ะเอามาเลยคุณป้าจะได้ไม่ต้องเดินหลายเที่ยว"

ถึงแม้ว่าคุณป้าจะแปลกใจแต่ก็ยอมทำตามลูกค้าสั่งแต่โดยดี

เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ ญาณวดีก็นั่งทานอย่างเอร็ดอร่อยโดยมีเจ้าคาปูน้อยนั่งดูดน้ำลำไยจากแก้วส่วนพริมานั่งเฉยมองที่แก้วนั้น

"คุณป้าคะ คุณป้าพอจะรู้จัก ไร่ธาราศิขรินทร์ไหมคะ" ญาณวดีถามคุณป้าเจ้าของโฮมสเตย์เมื่อรับประทานอิ่ม

"ธาราศิขรินทร์หรือ อ๋ออยู่ไกลมากเลยนะหนูอาจจะต้องหาเช่ารถไปหรือไม่ก็รถรับจ้าง เพราะส่วนใหญ่เขาขับรถส่วนตัวไปกันทั้งนั้นไม่มีรถประจำทางหรอกบนเขาบนดอยแบบนี้ หนูจะไปพักที่นั่นหรือ"

"ค่ะว่าจะไปเที่ยว"

"อืมก็ดีนะแต่น่าจะแพงหน่อยเป็นไร่ส้มแล้วก็รีสอร์ทด้วย"

"แพง ตายแล้วเสียเงินอีกแล้วหรือฉัน" ญาณวดีตกใจเพราะไม่คิดถึงเรื่องนี้มาก่อน

"ยัยคนสวยเล่นฉันแล้ว" ญาณวดีกุมขมับโดยมีพริมานั่งยิ้มแบบอายๆ

................

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่หารถรับจ้างไปส่งที่ธาราศรินทร์ได้ ญาณวดีก็ออกเดินทางในที่สุด

"ไร่ธาราศิขรินทร์ ใช่จริงๆด้วย" ญาณวดีตาวาวเมื่อถึงที่หมาย ด้วยความที่ไม่เคยมาเธอจึงเดินวนไปทั่วไม่มีจุดหมายจนเกือบเข้าไปถึงพื้นที่ที่เป็นที่พักส่วนตัวของธาราเทพ

"มาหาใครครับ จุดที่เป็นไร่ส้มที่รับนักท่องเที่ยวอยู่ทางโซนด้านนอกนั้นครับ" เสียงชายหนุ่มพูดขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวแปลกหน้าด้อมๆมองๆเดินเข้ามา

"อ๋อค่ะ คะขอโทษค่ะพอดีหลงเข้ามาน่ะค่ะ" ญาณวดีแก้ตัว และจำใจเดินกลบออกไปโดยเหลียวหลังหันกลับมามองเพื่อสอดส่องสายตาให้มั่วว่าไร่นี้มีอะไรบ้าง จนกระทั่งเธอเห็นป้ายที่หน้าเคาว์เตอร์จุดบริการนักท่องเที่ยวและแคชเชียร์คิดเงิน

"สมัครงานติดต่อฝ่ายบุคคล จันทร์ ถึงศุกร์ 8.30 - 17.00 น." แบบนี้แปลว่ารับสมัครพนักงาน

"เอ่อขอโทษนะคะที่นี่มีตำแหน่งอะไรว่างบ้างคะ" เธอถามพนักงานที่นั่งอยู่ตรงเคาว์เตอร์

"ตอนนี้ก็เหลือแค่ตำแหน่งแม่บ้านทำความสะอาดกับคนงานเก็บส้มค่ะ"

"แม่บ้านกับเก็บส้มเอาก็เอาวะ" ญาณวดีตัดสินใจแฝงตัวเป็นพนักงานของที่ไร่

"ขอใบสมัครด้วยค่ะ" ญาณวดีขอเอกสารมากรอก

"แล้วรอฝ่ายบุคคลติดต่อไปนะคะ"พนักงานรับเอกสารและแจ้งแก่เธอ

"วันนี้คงยังทำอะไรไม่ได้มากนอกจากสำรวจพื้นที่เบื้องต้น จริงสิเจ้าสองตัวนั้นหายไปไหนทำไมเงียบ" ญาณวดีเดินเพลินเลยลืมวิญญาณสองตนที่มาด้วยกัน

"แม่ ช่วยด้วย" กุมารน้อยร้องเรียก พริมาและคาปูชิโนไม่สามารถเข้ามาข้างในได้เนื่องจาก

"ข้าให้พวกเอ็งเข้าไม่ได้เจ้าของเขาไม่ได้อนุญาต" คุณตาคุณยายเจ้าที่เจ้าทางพูดขึ้น

"หนูจะไปหาแม่" คาปูชิโนแกล้งร้องไห้ขอความเห็นใจ

"เอ่อ ลูกชายหนูเองค่ะ" ญาณวดีเดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์ก็รีบวิ่งปราดเข้ามา

"ลูกหรือ?" ท่านเจ้าที่แปลกใจ

"เอ่อคือเลี้ยงแล้วรักเหมือนลูกน่ะค่ะ" เธอยิ้มแห้ง

"แล้วแม่หนูนั่นล่ะ" คุณตาชี้ไปที่พริมา

"มาด้วยกันค่ะเพื่อนกัน"

"เพื่อน โอ...มนุษย์สมัยนี้มีเพื่อนเป็นผีแล้วหรือ ว่าแต่หน้าคุ้นๆนะแม่หนูคนนี้" คุณยายเจ้าที่พูดบ้าง

"ยังไงก็ต้องให้เจ้าของเขาอนุญาตนะไม่อย่างนั้นก็เข้าไม่ได้"

"กำลังจะกลับกันแล้วค่ะ" ญาณวดีไม่รอช้ารีบพาเพื่อนต่างมิติทั้งสองตนเดินกลับออกไป

"นี่มาถึงที่นี่แล้วจะกลับแล้วหรือ" พริมาถาม

"ยังทำอะไรไม่ได้มากแต่ฉันก็คิดวิธีที่จะทำให้เราได้อยู่ต่อที่นี่แล้วนะ" ญาณวดีบอก

"ทำยังไงหรือ" พริมาดีใจ

"ก็ฉันจะสมัครงานเป็นแม่บ้านที่นี่น่ะสิแต่ว่าต้องรอฝ่ายบุคคลเรียกนะลุ้นเอาว่าเขาจะรับไหมตอนนี้ต้องกลับไปนอนที่เดิมก่อน" ญาณวดีไม่กล้าให้ความหวังแก่พริมาร้อยเปอร์เซ็นต์

"คาปูเรามาร่วมมือกันนะ" พริมาก้มลงไปคุยกับกุมารน้อยพร้อมกระซิปหูน้อยๆถึงแผนการ

"ได้เลยๆ" กุมารน้อยยิ้ม

"คุณตาคุณยายครับก่อนกลับผมขออะไรบางอย่างได้ไหมครับ" เจ้ากุมารเดินไปตีหน้าเศร้ากับตายายเจ้าที่

"อะไรล่ะไอ้หนู"

"ช่วยกอดหนูหน่อยได้ไหมตั้งแต่หนูกลายมาเป็นกุมารหนูก็ไม่เคยได้เจอหน้าพ่อแม่และตายายอีกเลย พอมาเจอคุณตาคุณยายมันอดคิดถึงไม่ได้ว่าครั้งหนึ่งหนูเกือบได้เกิดมามีพ่อแม่ เหมือนเด็กคนอื่นๆ" เจ้าคาปูชิโนบีบน้ำตา

"คาปูแกเป็นอะไร" ญาณวดีตกใจที่เจ้ากุมารเกิดบ่อน้ำตาแตกคิดถึงแม่

"นั่นเห็นไหมเขาเลี้ยงหนูแต่เขาก็ดุหนูนะ" คาปูชิโนบีบน้ำตาต่อ

"โอ้ยมนุษย์สมัยนี้ทำไมใจร้ายนักนะ มาลูกมาโอ๋ๆ" ตายายเจ้าที่ต่างก็หันมาสนใจกุมารน้อยน่าสงสารที่กำลังร้องไห้เป็นเถาเต่า

"เฮ้ยอยู่ๆมาว่าฉันได้ยังไง"ญาณวดีฮึดอัด

พอสองตายายเจ้าที่เผลอพริมาก็แอบวิ่งเข้าไปข้างในมองหาจุดที่เป็นโต๊ะรับสมัครงาน เมื่อเธอเห็นก็รีบเข้าไปหาเอกสารใบสมัครงานของญาณวดี

"เห็นแล้ว" พริมาพูดขณะที่ยืนหาเอกสาร

ด้วยพลังบุญที่เธอเพิ่งได้รับทำให้เธอมีพลังงานมากพอที่จะหยิบจับสิ่งของได้ เธอจึงหยิบใบสมัครของคนอื่นไปซ่อนเหลือไว้แค่ของญาณวดีเพียงชุดเดียว จนกระทั่งพนักงานฝ่ายบุคคลเดินออกมาเอาเอกสาร

"มีคนสมัครแค่คนเดียวหรือไงเนี่ย ช่างเถอะรีบๆรับ คนมาทำที่นี่ไม่ทนเลยสักคนขี้เกียจหาใหม่แล้ว" พนักงานพูดบ่นอยู่คนเดียว

"เยส ได้ผล" พริมาดีใจที่ทำสำเร็จแล้วรีบวิ่งกลับออกไป เมื่อมาถึงก็หันไปทำมือสัญลักษณ์โอเคให้กับคาปูชิโน

"ผมไปก่อนนะครับคุณตาคุณยายไว้มีโอกาสค่อยมาเยี่ยมกันใหม่นะครับ" เจ้าคาปูชิโนผละออกจากอ้อมกอดตายายเจ้าที่แล้วขอตัวกลับทันที

"หายไปไหนมายัยคนสวย" ญาณวดีถามพริมา

"เอาน่าเดี๋ยวรู้กัน" พริมาไม่ยอมบอก

"ไปกลับไปนอนรอฟังข่าวแล้วคิดหาวิธีกันใหม่" ญาณวดีนำทัพเดินออกไปรอรถรับจ้างที่นัดไว้ให้มารับ

.................