วิญญาณรักป่วนก๊วนไร่ส้ม

ผีขอร้อง

“เมื่อกี้คุณว่ายังไงนะคะ ขออีกทีบางทีฉันอาจจะหูฝาด” ญาณวดีขอให้ทวนคำ

"ฉันอยากรู้ว่าฉันตายได้ยังไงค่ะ" เธอยังตอบหน้าตาเฉยเหมือนเดิม

"ดะเดี๋ยวนะ นี่คือล้อกันเล่นหรือเปล่าคะ ไหนกล้อง?" ญาณวดียังคงไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน

"คาปู" ญาณวดีหันไปหากุมารน้อย

"ฮึ ไม่รู้ไม่ชี้!" กุมารน้อยกอดอกทำท่างอนเพราะเมื่อครู่เรียกแล้วเธอทำไม่ฟัง

"หนุ่มน้อยช่วยบอกหน่อยสิจ๊ะฉันอยากได้ความช่วยเหลือจริงๆ" พริมาหันไปขอร้องกุมารน้อย

"เอ่อ...ร้านปิดแล้วค่ะ ขอโทษด้วยค่ะ" ญาณวดียืนขึ้นก้มหัวให้เพื่อเป็นการขอโทษแล้วถือวิสาสะไล่ลูกค้าสาวออกจากร้านพร้อมดึงประตูเข้ามาปิดล็อคทันที

"เบลอ ฉันต้องใช้พลังจิตดูดวงมากจนเบลอไปแล้วแน่ๆ ไปคาปูแม่ของีบพักผ่อนก่อนนะ"ญาณวดีบ่นกับตัวเองและหลบไปนอนพักที่ห้องชั้นสองของร้าน

"เฮ้อหลับเต็มอิ่มหน่อย ไหนๆก็ปิดร้านแล้วออกไปหาอะไรกินดีกว่า" ญาณวดีมีท่าทางอารมณ์แจ่มใสขึ้นสะพายกระเป๋าเดินลงมาจากชั้นสองแล้วเปิดประตูร้าน

"เฮ้ย!ยังไม่ไปอีกหรือ" เธอตกใจที่ยังคงเห็นลูกค้าสาวยืนอยู่ที่เดิมไม่ไหวติง

"หรือกูฝันวะเนี่ย" เธอตบแก้มตัวเองเบาๆ

"นี่ ไม่เล่นแล้ว ไม่มีเวลามาเล่นด้วยไปละ" เธอแกล้งทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินผ่านร่างของลูกค้าสาวไปชั่วครู่เธอก็ต้องชะงักแล้วเดินถอยหลังกลับมา

"มะเมื่อกี้ ฉันเดินผ่านร่างเธอ" ญาณวดีพูดพร้อมเอามือทะลุไปที่ลำตัวของหญิงสาวปรากฏว่าร่างของเธอโปร่งแสง

"ผี!" ญาณวดีตะโกนลั่น

"ถ้าคนที่ตายไปแล้วเรียกว่าผีงั้นฉันก็คงใช่มั้งคะ" พริมามองญาณวดีตอบซื่อตาแบ๊ว

......