วิญญาณรักป่วนก๊วนไร่ส้ม

วิญญาณความจำเสื่อม

"นี่ยังโชคดีนะที่ฉันจำได้ว่าคุณคือหมอดูที่ฉันอยากจะดูดวงด้วย คงเป็นเพราะจิตสุดท้ายของฉันก็เลยพาฉันมาโผล่ที่นี่" พริมากล่าวพร้อมรอยยิ้มแรก

"โชคดี! เธอเรียกว่าความซวยของฉันคือความโชคดีของเธอหรือ พระเจ้าช่วย!" ญาณวดีกุมขมับในความหน้าซื่อของวิญญาณพริมา

"อ๊ะ แล้วชื่อตัวเองล่ะจำได้ไหม"

"หึ" พริมาสายหน้าไปมาเป็นพัดลม

"เฮ้อ!อยากจะเป็นลม เธอจำอะไรได้บ้างไหมเนี่ยที่เป็นประโยชน์กว่านี้" มาถึงตรงนี้ญาณวดีอยากจะร้องไห้ออกมาเสียให้ได้

"ส้ม" พริมาพูดออกมา

"จะมาอยากกินส้มอะไรตอนนี้เล่าแม่คุณณณณณ รอพรุ่งนี้เช้าฉันจะใส่บาตรให้แล้วกันนะ" ญาณวดีหัวเสียหนักเข้าไปอีกในแต่ละคำที่พริมาพูดออกมา

"ไร่ธาราศิขรินทร์" พริมาหลุดออกมาอีกหนึ่งคำ

"ห๊ะ ไร่ธาทาอะไรของเธอนะ"

"ไร่ธาราศิรินทร์แล้วก็ส้มฉันจำได้แค่นี้" พริมารวบรวมความจำทั้งหมดที่มีบอกแก่ญาณวดี

"เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เราค่อยมาเริ่มกันใหม่นะวันนี้ฉันปวดหัวกับเธอมากเลย" ญาณวดีเพลียใจกับสิ่งที่เจอวันนี้แล้วทำท่าจะลุกขึ้นไปนอนบนชั้นสองของร้าน

"แล้วเธอนั่งทำอะไรอยู่ตรงนั้น มาขึ้นมา" ญาณวดีเรียกพริมา

"ไม่กินหรือ" ญาณวดีเอาป็อบคอร์นเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยขณะที่นั่งดูซีรีย์

"ฉันหยิบมันขึ้นมาไม่ได้ แล้วที่สำคัญยังไม่หิวเลย" พริมาทำท่าเอามือจับแสดงให้ญาณวดีเห็นว่าร่างของเธอมันโปร่งแสง

"จริงสิฉันลืมไป เอาไว้ใส่บาตรให้วันหลังแล้วกันนะ" ญาณวดีหันกลับไปจ้องจอดูซีรีย์ต่อและปล่อยให้พริมานั่งอยู่ข้างๆเหมือนเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่มาเยี่ยมบ้าน

............