เข้ามาในห้องก็ไม่มีอะไรมากค่ะ นอกจากโซฟาและของกินตรงหน้าเท่านั้นเอง
“กินเข้าไปจะไม่ตายใช่ไหมคะ”
“ก็เห็นกินทุกอย่างที่ขวางหน้าไม่เห็นเธอตายสักที”
“ชิ! หลอกด่าเก่ง” ฉันว่าพลางเบะปากใส่เขา
“ห้ามออกมาล่ะ”
“รู้แล้วค่า... สั่งเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง”
“ถ้าง่วงก็นอน ส่วนห้องน้ำอยู่ตรงนั้น ระวังลื่นด้วย”
“มันนานขนาดนั้นเลยเหรอ?” ฉันเอ่ยถามไปตามความคิดเมื่อเห็นเขากำชับแล้วกำชับอีก
“...”
“ห้ามทิ้งหนูไว้ที่นี่นะ”
“อะไรทำให้คิดแบบนั้น?”
“ไม่รู้”
“เพ้อเจ้อเก่งขึ้นเยอะ”
สีหน้าไร้อารมณ์ของเขามันทำให้ฉันกลัวอย่างบอกไม่ถูก ไม่ได้กลัวพี่ธีร์นะคะแต่กลัวใจเขาต่างหากล่ะ
“ไม่ได้เพ้อเจ้อสักหน่อย ก็ลูกปลาบอกว่าทำไมถึงปล่อยให้ท้องไม่รู้เหรอว่าพี่ธีร์ไม่ชอบเด็ก” ฉันว่าพลางทำเสียงแหลมล้อเลียนให้สมจริงที่สุด
“ลูกปลาก็พูดถูกแล้วนี่”
“...”
“แต่ยกเว้นในนี้ไว้สักคนก็แล้วกัน” มือหนาสัมผัสหน้าท้องฉันแผ่วเบา
