Episode-๐๑ ความรักเฮงซวย
1446 Words
“โลกแม่งก็โหดร้าย ผู้ชายแม่งก็เหี้ย”
“อ้าวเฮ้ย!! เมาก็กลับไปนอนอย่ามาแหกปากด่าคนอื่นแบบนี้เป็นผู้หญิงอะไรวะ”
“เสือกไรด้วยล่ะ ผู้ชายมันก็เฮงซวยเหมือนกันหมดนั่นแหละ”
“ปากดี”
“เอ่อ...ขอโทษนะคะพี่เพื่อนหนูเมามากแล้วขอโทษจริง ๆ ค่ะ”
“ไปขอโทษมันทำไมผู้ชายเลว ๆ แบบนั้น”
“นี่! สายธารแกเงียบปากหน่อยได้ไหม เมาแล้วพล่ามด่าคนอื่นไปทั่วเลยจะโดนกระทืบอยู่แล้วเนี่ย”
“พะแพงเพื่อนรัก อยู่กับฉันไม่มีใครทำอะไรเธอได้หรอก คิกคิก ไปเข้าห้องน้ำกัน”
“เฮ้อ!! แกนี่มันจริง ๆ เลยมา! ฉันจะพาไปเข้าห้องน้ำเอง”
แสง สี เสียงในตอนนี้ไม่ได้ช่วยคลายความรู้สึกในใจฉันได้เลยสักนิด แต่ก็ช่วยลืมความเจ็บได้ไปชั่วขณะ
“เสร็จแล้วเจอกันตรงนี้นะ ฉันจะเข้าห้องน้ำเหมือนกัน” และนี่คือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนสติจะดับวูบไป...
เช้าวันใหม่
“อื้อ... ทำไมหนักหัวแบบนี้นะ”
“...”
“นี่มันอะไรกัน”
กวาดสายตาไปรอบบริเวณ เศษซากเสื้อผ้ากระจัดกระจายไปทั่วบริเวณรวมไปถึงความรู้สึกบางอย่างตรงส่วนนั้นก็ด้วย จำได้ว่าก่อนหน้านี้ยังอยู่กับพะแพงอยู่เลยแล้วทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
“บ้าฉิบ! ทำไมฉันสะเพร่าแบบนี้นะ” ก่นด่าตัวเองก่อนจะค่อย ๆ ก้าวลงจากเตียงให้เงียบที่สุด นี่ฉันทำอะไรลงไปเพราะความไม่ระวังตัวของฉันแท้ ๆ เลยถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ได้ รีบใส่เสื้อผ้าแล้วออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด ส่วนคนที่ฉันนอนด้วยสงสัยจะอยู่ในห้องน้ำมั้งคะ ช่างเถอะ! ฉันต้องรีบกลับแล้วป่านนี้แม่กับพะแพงคงเป็นห่วงแย่ โชคดียังมีเงินติดตัวอยู่นิดหน่อย ไม่อย่างนั้นคงได้เดินกลับบ้านแทน
“ไปไหนมา? ทำไมเมื่อคืนแกไม่กลับบ้าน” แม่เอ่ยถามเมื่อฉันมาถึง
“...”
“สายธาร!!”
“แม่จะยุ่งอะไรนักหนาหนูโตแล้วนะ!! เลิกเซ้าซี้สักทีเหอะ”
“โตอะไร โตแบบไหนยังแบมือขอเงินแม่อยู่เลย ลูกคนอื่นเขาไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย”
“ทีแม่ไม่เหมือนแม่คนอื่นหนูยังไม่พูดเลย อะไร ๆ ก็คนนั้นดีคนนี้ดี มีหนูคนเดียวแหละที่ไม่ดี”
“ฉันเป็นแม่แกนะสายธาร แกพูดแบบนี้กับแม่เหรอ”
“น่าเบื่อ!!” แม่ก็คือแม่เป็นคนที่ไม่เคยเข้าใจอะไรฉันเลย เอะอะก็ลูกคนอื่นดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ ทีกับฉันตรงข้ามไปซะทุกอย่าง
กลับเข้ามาในห้องก็ทิ้งตัวลงที่นอนเลยค่ะ ปวดหัวเป็นบ้าเลยแถมยังต้องมาต่อปากต่อคำกับแม่แต่เช้าอีก
ครืด...ครืด...
“ว่าไงพะแพงโทรมาแต่เช้าเลย”
(สายธาร เมื่อคืนแกหายไปไหนมาโทรไปก็ไม่รับฉันบอกให้รอไง)
“ไม่รู้อ่ะ ตื่นมาอีกทีฉันก็อยู่ที่บ้านแล้ว ขอโทษนะทำให้แกเป็นห่วง”
(เป็นแบบนั้นค่อยโล่งใจหน่อย คราวหน้าฉันไม่พาแกไปดื่มแล้วด้วย)
“ฮ่า ๆ ขอโทษนะเพื่อนรักทำให้แกเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย”
(ดีขึ้นบ้างหรือยัง เขาโทรมาง้อแกบ้างหรือเปล่า)
“ไม่อ่ะ พี่เวย์เขาหายหน้าไปเลยไม่พูดไม่อธิบายอะไรกับฉันเลยสักนิด”
(แล้ว...แกจะเอาไง จะให้โอกาสเขาไหม)
“ไม่รู้สิ ฉันไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไง”
(เกิดอะไรขึ้นกันแน่ แกยังไม่เล่าให้ฉันฟังเลยนะสายธาร)
“พี่เวย์เขามีคนอื่นน่ะ”
(แกรู้ได้ยังไง เห็นกับตาตัวเองหรือเปล่า)
“แล้วถุงยางที่ใช้แล้วในถังขยะมันหมายความว่าไงล่ะ ฉันไม่เคยมีอะไรกับเขาสักหน่อย ถามอะไรเขาก็เอาแต่เงียบ”
(เพื่อนเขามาใช้ห้องหรือเปล่า ทำไมแกไม่คุยกันก่อน)
“ก็เขาไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำแล้วแกจะให้ฉันคุยกับใคร”
(เฮ้อ... สายธารเอ้ยมันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้)
“ถ้าไม่มีเขาคงรีบแก้ตัวหรืออธิบายกับฉันแล้ว ไม่ใช่เงียบแบบนั้น”
(เออ ๆ ใจเย็นก่อนแล้วกัน คืนนี้ไม่ออกไปเมากับแกแล้วนะฉันยังไม่สร่างดีเลย หนักหัวชะมัด)
“โอเค พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน”
พี่เวย์คือแฟนของฉันเองค่ะ เขาอยู่ปีหนึ่งส่วนฉันกำลังจะจบมอปลาย ฉันเข้าใจว่าเขาต้องเจอผู้คนมากหน้าหลายตา แต่ไม่คิดว่าจะทำกับฉันแบบนี้ได้ลงคอ ทั้งที่ผ่านมาเขาดีมาตลอด
เช้าอีกวันก็แต่งตัวมาเรียนตามปกติ ออกจากห้องมาก็ไม่เห็นแม่แล้วค่ะมีเพียงเงินที่วางไว้ให้เห็นต่างหน้าเท่านั้นเอง
ฉันเรียนสายวิทย์คณิตค่ะเทอมนี้ก็จบแล้ว เพื่อนสนิทก็มีแค่พะแพงคนเดียวที่เหลือก็คุยกันได้แต่ไม่สนิทเท่าไหร่
“นั่นขอบตาแกเหรอเนี่ย” มาถึงมันก็เอ่ยแซวทันที
“อย่าแซวดิแกก็ไม่ต่าง”
“ฮ่า ๆ”
วันทั้งวันก็เรียนตามปกติเหมือนทั่ว ๆ ไปแหละค่ะ แต่ที่ไม่ปกติคงจะเป็นผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้มากกว่า
“...”
“สายธาร”
“พี่เวย์มีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะธารจะกลับบ้านแล้ว” ฉันเอ่ยถามผู้ชายตรงหน้าที่มาดักรอฉันหลังเลิกเรียน
“พี่อยากขอโทษ”
“ขอโทษเรื่องอะไรล่ะคะ”
“...”
“ถ้าพี่ไม่มีอะไรจะพูดก็หลีกทางหน่อย”
“ไอ้เวย์ไปคุยที่อื่นเหอะ คนมองเยอะแยะไปหมดแล้วเนี่ย” เพื่อนเขาคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าพวกเรากำลังตกเป็นเป้าสายตา
“มานี่...” แขนข้างหนึ่งถูกรั้งไปอย่างถือวิสาสะจนหยุดอยู่มุมหนึ่งของตึก “พูดดี ๆ ได้ไหมพี่มาหาเราถึงโรงเรียนก็เพราะว่าอยากปรับความเข้าใจกันนะ”
“เหรอคะ? พี่อยากให้ธารเข้าใจแบบไหนก็รีบพูดมาเถอะ”
“ขอโทษ”
“...” ไม่อธิบายแต่ก็ไม่ปฏิเสธ มันก็ยอมรับดี ๆ นี่เอง เขาจะรู้บ้างไหมว่าฉันรู้สึกยังไง ว่าฉันจะเป็นยังไงบ้าง
“พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
“ค่ะ” ฉันไม่รู้จะพูดอะไร ขานรับอย่างเข้าใจไปอย่างนั้นแหละน้ำตาก็พาลจะไหลออกมาให้ได้เลย
“อย่าร้อง...” พี่เวย์เอ่ยก่อนจะยื่นมือมาเกลี่ยน้ำตาให้ฉัน
“อย่า... อย่ายุ่งกับธาร อย่าแตะต้องตัวธารด้วย ฮึก!”
“อย่าร้องดิวะ” ฉันร้องไห้ออกมาไม่อายใครสักนิด มันผิดหวัง เสียใจ ความรู้สึกตีกันมั่วไปหมด
“แค่นี้ใช่ไหมคะ ฮึก! ที่พี่จะพูด”
“...”
“ขอบคุณนะคะที่ทำให้เข้าใจว่าความจริงคืออะไร จากนี้ไปก็ขอให้พี่โชคดี เจอแต่สิ่งดี ๆ อยู่กับคนที่ตัวเองรัก”
“สายธาร ไม่เอาแบบนี้”
“พี่คิดว่าตัวเองเป็นใครคะ? ถึงได้กล้าทำร้ายความรู้สึกธารมากขนาดนี้ ไหนบอกว่ารักกันไง รักแบบไหนล่ะคะ ฮือ...”
หมับ!
“แค่อารมณ์ชั่ววูบน่ะ พี่ขอโทษ พี่ยับยั้งตัวเองไม่ได้เอง”
ฉันยังคงนิ่งในอ้อมกอดของเขา มันขยะแขยงและอบอุ่นในเวลาเดียวกันแต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยอมรับไม่ได้อยู่ดี
“พี่เลิกพูดคำนี้เถอะ ฟังแล้วก็ยิ่งรู้สึกแย่ คนจะเอากันมันไม่ตั้งใจยังไงวะ”
“สายธาร...”
“ใครรับได้ก็รับไปเถอะ แล้วไม่ขอรับรู้ด้วยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ที่แน่ ๆ พี่คงรักเธอไปแล้ว”
“...”
เงียบเท่ากับว่าไม่ปฏิเสธ ถึงจะเสียใจร้องไห้เหมือนคนบ้าฉันก็ไม่กอดขาอ้อนวอนให้เขากลับมารักฉันเหมือนเดิมอีกแน่นอนฉันรับไม่ได้
“เราจบกันแค่นี้นะคะ พี่ไปตามทางของพี่เถอะ” ฉันว่าพลางปาดน้ำตาทิ้งลวก ๆ แล้ววิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที พี่เวย์พูดอะไรฉันฟังไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำทุกอย่างมันเงียบไปหมด คบกันมาตั้งสองปีฉันไม่มีค่าให้เขารักษาบ้างเลยงั้นเหรอ ทำไมเขาถึงไม่นึกบ้างว่าฉันจะรู้สึกยังไง หรือถ้าความจริงไม่รักกันแล้วก็น่าจะบอกกันดี ๆ อย่างน้อยพวกเราก็คงจบกันด้วยดีไม่ใช่แบบนี้
- Writer
