หลายวันผ่านไป...
“นายครับ พวกมันเคลื่อนไหวแล้ว” ลูกน้องคนสนิทรายงานความคืบหน้า
“ปล่อยมันไปก่อน”
“แต่ล็อตนี้มหาศาลเลยนะครับนาย หากปล่อยไปเราอาจจะไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้วก็ได้”
“มีสิ เราแค่รอเวลาเท่านั้นเอง”
“รอเวลาอะไรวะ กูว่าไอ้บูมมันพูดถูกนะ มึงรออะไรไอ้ธีร์โอกาสแบบนี้มันไม่ได้หากันง่าย ๆ นะโว้ย” ติวเตอร์เพื่อนรักเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ
“ให้มันได้ใจไปก่อน”
“นอกจากจะได้ใจแล้วยังเล่นงานมึงถึงสองครั้งติด กูถามจริง ๆ มึงมีเหตุผลอะไร”
“...” ชายหนุ่มยังคงนิ่งเงียบไม่ตอบอะไรใครทั้งนั้น
ครืด ... ครืด ...
“ว่าไงครับป้านม”
(แย่แล้วค่ะ คุณสายธารเธอปวดท้อง)
“ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้” ได้ยินดังนั้นเขาจึงละทิ้งเอกสารทุกอย่างแล้วกลับบ้านทันที
“อ้าวเฮ้ย!! เกิดอะไรขึ้นวะ”
“กูมีธุระ” เขาตอบเพียงสั้น ๆ ก่อนจะรีบออกมาจากตรงนั้นและกลับบ้านแทบจะทันทีแถมยังไม่ฟังเสียงเรียกตะโกนจากเพื่อนอีกด้วย
“เป็นอะไร”
