“เป็นอะไรกันวะเสียงดังออกมายันข้างนอกเลย” ริวเอ่ยถามเมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของธีรฉัตร
“น่าเบื่อฉิบหาย!!”
“มึงจะเบื่ออะไรนักหนาไอ้ธีร์ ใจเย็น ๆ หน่อยดิวะไม่ใช่ทุกคนนะที่จะรองรับอารมณ์ของมึงได้น่ะ”
“กูถามตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าเป็นอะไรก็ไม่พูดดีแต่ประชด”
“ประชดยังไง?”
“หน้าโคตรนิ่ง ถามอะไรก็ไม่ตอบ ข้าวก็ไม่กิน กูให้คนเอาไปให้ทุกอย่างแล้วก็ไม่ยอมกินอีก” ชายหนุ่มตอบกลับอย่างเอือมระอา
“แล้วยังไง? มึงจะสนใจทำไมไม่กินก็ไม่ต้องกินดิไม่เห็นต้องไปยุ่งวุ่นวายกับเขาเลยนี่หว่า ขนาดมึงออกจากบ้านแต่เช้ามืดกลับเที่ยงคืนเขายังไม่เอ่ยปากถามเลยไม่อยากรู้ด้วยซ้ำว่ามึงไปไหนมา”
“...” ประโยคยาว ๆ ของริวทำเอาคนฟังนิ่งเงียบไปเพราะสิ่งที่เพื่อนรักพูดมันเป็นแบบนั้นจริง ๆ สายธารไม่เคยเอ่ยถามเขาสักประโยคเดียว
“ไม่ใช่ตัวคนเดียวหรือเปล่าวะทำอะไรไม่นึกถึงลูกเลย”
“แล้วมึงล่ะ นึกถึงลูกบ้างหรือเปล่า?”
“...”
“อ
