EP.3 ผิดแผน

2467 Words

“มึงว่าอะไรนะ!!” “ไอ้เซนพี่!...มันจับตัวนายหญิงไปมันหลอกให้นายหญิงขึ้นรถไปกับมัน”ใครก็ได้ช่วยบอกทีเถอะว่าสิ่งที่ฮันเตอร์บอกเขามันไม่ใช่เรื่องจริง “จับไปไว้ที่ไหน?...แล้วเธอเป็นไงบ้างมันแตะต้องเธอรึเปล่า”คณิตถามไปพรางเขย่าตัวฮันเตอร์ไปจนฮารุน้องสาวของฮันเตอร์ที่พึ่งกลับมาจากอังกฤษได้เกือบเดือนต้องมาห้าม “เฮ้!...พวกพี่น่ะคุยกันดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องใช้อารมณ์เลย”คณิตยอมผละออกมาพรางแตะข้าวของกระจายไปทั่วด้วยความโมโห “มันบอกว่าไรบ้างฮันเตอร์”เมื่ออารมณ์เริ่มเย็นลงคณิตก็เอ่ยถามทันที “มันโทรเข้ามาในเครื่องของพี่พิมพ์มันบอกว่าถ้าอยากได้เมียคืนให้เตรียมหนังสือสัญญาค้าอาวุธไปให้มันที่โกดังแถวๆชานเมืองตอนแรกมันบอกว่าเย็นนี้แต่มันเลื่อนไปเป็นพรุ่งนี้เย็นแทนครับ” “เหี้ยเอ้ยย!!!...มันจะเลื่อนทำไมวะ...พิมพ์ล่ะ...พิมพ์เป็นไงบ้าง” “มันบอกว่าเธอปลอดภัยดี...แต่ถ้าพี่ไม่ยอมไปตามสัญญามันจะฆ่ารอยพิมพ์ทันที”คณิตยิ่งหัวเสียเข้าไปอีกเขาเป็นห่วงเธอเหลือเกินตัวก็เล็กนิดเดียวไม่รู้ว่าจะโดนพวกมันรังแกอะไรบ้าง “งั้นก็ไม่ต้องไปช่วยสิ” ฮารุที่ยืนเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นทั้งฮันเตอร์และคณิตต่างมองเธอด้วยความไม่เข้าใจ “นั่นมันนายหญิงของพวกเรานะเว้ย..จะไม่ช่วยไม่ได้”ฮันเตอร์เดินเข้าไปตบหัวน้องสาวข้อหาพูดอะไรไม่ได้เรื่อง อุส่าห์ให้ไปเรียนตั้งเมืองนอกเมืองนามีสมองกลับมาแค่เนี้ย “โอ้ยย!...ไอ้พี่บ้าฟังฮารุก่อนสิ....ผมเสียทรงหมด”ฮารุโมโหใส่พี่ชายที่ชอบมาตบหัวเธอตบมากตอนนี้เธอจะโง่จริงๆแล้วล่ะ “ฮารุมีแผนอะไร”คณิตถามอารุที่ยืนจัดทรงผมตัวเองเขามั่นใจว่าฮารุจะต้องมีแผนเด็ดแน่ๆ “ก็ให้พี่หรือพี่ฮันเตอร์ก็ได้ติดต่อพวกมันกลับไปแล้วบอกว่าพี่คณิตจะไม่ไปเพราะรอยพิมพ์ไม่ได้สำคัญอะไรมากก็แค่คู่หมั้นที่ไม่เต็มใจหมั้นก็แค่นั้น”คณิตยืนฟังที่ฮารุพูดพรางคิดตามส่วนฮันเตอร์ที่มีสมองน้อยนิดก็เดินไปตบหัวน้องสาวอีกรอบ(สงสารน้องฮารุT^T) “จะบ้าหรือไง!...ขืนไปพูดแบบนั้นมันก็ฆ่านายหญิงพอดีกัน” “เดี๋ยวนะ...ฮารุเธอจะให้พี่แกล้งทำเป็นไม่ทุกข์ร้อนอะไรทำเหมือนกับพี่ไม่ได้สนใจเธอและก็ไม่ได้รักเธอบอกมันไปแบบนั้นให้พวกมันเลิกเห็นค่าในตัวรอยพิมพ์และปล่อยเธอไปใช่ไหม” ฮารุยิ้มให้กับพี่ชายที่หัวไวเสมอเมื่อเธอเสนอแผนส่วนฮันเตอร์อ้าปากวอเพราะอึ้งในสิ่งที่น้องสาวคิด(เงิบแดรก) “ใช่ค่ะ...ถ้าพวกมันรู้ว่าพี่ไม่สนใจว่าเธอ จะเป็นจะตายยังไง...ยังไงมันก็ต้องปล่อยเธอไปอยู่แล้วแต่....ฮารุกังวลอยู่เรื่องหนึ่ง”คณิตมองหน้าฮารุที่ทำหน้าตาดูกังวลนัก “ เรื่องอะไรฮารุ”คณิตเองก็เอ่ยปากถามทันที “ถ้ามันเห็นว่าเธอไม่มีค่าแล้ว...มันอาจจะไม่ฆ่าเธอแต่มันอาจจะ...ข่มขืนหรือไม่ก็ส่งพี่รอยพิมพ์ไปขายแทน”คณิตยิ่งอึ้งเข้าไปอีกเมื่อฮารุพูดใช่เธอพูดถูกสาวๆสวยๆอย่างรอยพิมพ์ไม่มีทางที่พวกมันจะปล่อยไปฟรีแน่ๆ “ผมมีแผนครับ!”จู่ๆฮันเตอร์ก็โพล่งพูดขึ้นมาทั้งฮารุและคณิตต่างมองไปที่ฮันเตอร์อย่างต้องการคำตอบ “แหะๆก็...ให้ยัยฮารุไปเป็นตัวล่อสิครับฮารุเก่งศิลปะป้องกันตัวยังไงก็ล้มพวกมันได้อยู่แล้ว”คณิตใช้เวลาคิดสักครู่ก่อนจะพยักหน้า เข้าใจและหันไปมองฮารุที่ยิ้มมาให้เขารอยยิ้มนั้นมันบอกเขาว่าเธอทำได้สบายมาก “ทำได้ใช่ไหม?” “แน่นอนอยู่แล้วคนอย่างฮารุซะอย่าง”คณิตพยักหน้าน้อยๆในใจก็นึกเป็นห่วงฮารุถึงจะเก่งแค่ไหนแต่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้หญิงมันก็อ่อนแอกว่าผู้ชายอยู่ดี “งั้นจัดการตามนี้นะ...ฮันเตอร์ไปเอาโทรศัพท์กูมา...กูจะโทรไปบอกมันเดี๋ยวนี้แหละ”คณิตนั่งรออยู่ในห้องสักพักฮันเตอร์ก็เอาโทรศัพท์มาให้ เขากดไปที่เบอร์โทรเข้าล่าสุดและกดโทรออกทันที (มึงมีอะไร) “กูอยากคุยกับไอ้เซน” (นายกูกำลังเต๊าะเมียมึงอยู่มึงอยากดูไหมล่ะ)คณิตขบกรามแน่นพรางมือหนาเปลี่ยนสายเป็นวีดีโอคอลทันทีที่สัญญาณภาพมาเขาถึงกับกำมือแน่นขึ้นไปอีกตามองไปยังไอ้เซนมาเฟียกระจอกที่กำลังทาบทับร่างบางที่หมดสติอยู่...แต่เขาก็ต้องตั้งสติไว้จะทำให้แผนแตกไม่ได้ คณิตทำหน้านิ่งจนเซนที่เหลือบมามองถึงกับถอนหายใจพืดใหญ่ที่ฝ่ายตรงข้ามไม่มีท่าทีว่าจะสนใจหรือเป็นห่วงเมียเลยสักนิด “มึงจะทำไรก็เชิญพอดีกว่ากูกินจนอิ่มแล้วว่ะ....ที่กูโทรมาเพราะอยากจะบอกอะไรบางอย่าง”คณิตที่พยายามปรับเสียงตัวเองให้นิ่งที่สุดแต่มือหนายังกำแน่น (นี่มึงไม่ห่วงเมียมึงเลยรึไง....เห้ยมึงปลุกอินี่ดิ่!)คณิตมองดูลูกน้องของเซนที่สาดน้ำถังใหญ่ใส่รอยพิมพ์เขาก็ได้แต่นั่งกำมือแน่นจนตอนนี้เริ่มมีเลือดซึมออกมาแล้ว “ยังไงมึงก็เบาๆหน่อยเขาเป็นผู้หญิงนะ”คณิตมองรอยพิมพ์ที่ค่อยๆลืมตาขึ้นมาพรางไอสำลักน้ำที่สาดมา “พิมพ์”เพียงแค่เธอได้ยินเสียงของคนที่ตนรักรอยพิมพ์ก็หันมายังตนเสียงทันทีที่ได้เห็นคณิตอยู่ในโทรศัพท์เธอก็กระโจนใส่เข้าทันที (ฮึก...คิน...ฮึก..ชะ...ช่วยพิมพ์ด้วย...พิมพ์กลัว..ฮึก)รอยพิมพ์หัวใจหล่นวูบเมื่อเห็นสีหน้าของคนที่อยู่ในจอทำไมมันนิ่งแบบนี้ล่ะ?เหมือน.....ไม่สนใจกันเลย “เธอมันชอบหาเรื่องให้ฉันปวดหัวได้ตลอดเวลาเลยนะรอยพิมพ์”คณิตมองรอยพิมพ์ที่นั่งร้องไห้อย่างบ้าคลั่งโดยมีเซนจับให้เธอมานั่งบนตักโดยที่รอยพิมพ์มีท่าทีขัดขืน (เห้ยอินี่อยู่เฉยๆดิ่....กูบอกให้อยู่เฉยๆ….เพี้ยะ!)คณิตแถบล้มทั้งยืนเมื่อเห็นเซนง้างมือหนาตบหน้ารอยพิมพ์อย่างแรงจนเธอล้มลงจากตักหนาแล้วไปนอนแหมะอยู่บนที่นอน “ผู้หญิงสวยๆมึงจะตบเขาทำไม...เสียของหมด”รอยพิมพ์ยิ่งได้ฟังที่คณิตพูดเธอก็ยิ่งเจ็บเข้าไปใหญ่เจ็บกายที่โดนตบยังไม่เท่าเจ็บหัวใจกับคำพูดของคนที่ตนรักสักนิด (เหอะ!....ตกลงมึงไม่สนใจอีนี่เลยหรอ...กูคิดผิดจริงๆสงสัยต้องลองวิธีอื่น)เซนที่คอยหาเรื่องยุให้คณิตโกรธโมโหและยอมแสดงความหึงหวงออกมาแต่คณิตเองก็ไม่แสดงออกมาซักนิดแถมยังทำหน้านิ่งตามสไตล์มาเฟียเหมือนเดิม “ก็กูบอกแล้วเธอแค่คู่หมั้นที่กูไม่อยากหมั้นเห็นว่าสวยหรอกนะเลยยอมหลับหูหลับตากระแทกไป”รอยพิมพ์ก้มหน้าร้องไห้พรางมือบางยกมากุมหน้าตัวเองที่ตอนนี้หน้าเธอบวมนิดๆเนื่องจากแรงของเซนนั้นแรงมากเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆโดนทำขนาดนี้ยอมเจ็บหนักเป็นธรรมดา (ถ้ามึงไม่เอากูขอแล้วกันนะ....แต่ไม่เอามาทำเมียหรอกกูรู้ว่าคงโบ๋แล้ว...ส่งไปขายน่าจะได้ราคามากกว่า)คณิตเพยรอยยิ้มออกมาเมื่อเซนเริ่มคล้อยตามไปกับเกมของเขา “มึงก็ดูแลเธอให้ดีๆสิ...หน้าบวมแล้วนั่นหายาให้เธอทาด้วยเดี๋ยวหมดราคา”เซนจ้องหน้าคณิตพรางพยักหน้าเข้าใจก่อนจะหันไปหารอยพิมพ์ที่นั่งก้มหน้าเซนเอ่ยถามว่าอยากคุยอะไรเป็นการส่งท้ายไหมรอยพิมพ์จึงพยักหน้าเซนเลยยอมให้ถือว่าเป็นครั้งสุดท้ายที่ทั้งสองจะได้คุยกัน “มีอะไรอีก...เจ็บมากก็รีบกินยาจะได้หายปวดไปพักเถอะฉันมีงานต้องทำ”เพื่อแผนการที่แนบเนียนเขาจะดูอ่อนโยนกับรอยพิมพ์ไม่ได้เพราะเซนก็ยังคงอยู่ในห้องนี้อยู่ (คิน....พิมพ์รักคินนะ)คณิตเบือนหน้าหนีจากโทรศัพท์ทันทีที่ได้ฟังประโยคจากร่างบางไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากได้ยิน..แต่เขาทนเห็นเธอในสภาพนี้ไม่ได้จริงๆภาพผู้หญิงตัวเล็กที่ร่างกายบอบช้ำเป็นจ้ำๆหัวยุ่งเหยิงไหนจะรอยตบที่เห็นเด่นชัดบนแก้มขวาของเธอ “พิมพ์...ฟังฉันนะ....ฉัน...ไม่..เคย...รัก..เธอ...เลย...สักนิด”รอยพิมพ์นิ่งไปจ้องมองร่างหน้าที่บอกประโยคออกมาที่ละคำเธอเพยรอยยิ้มให้คินก่อนจะพยักหน้า “พิมพ์รักคิน”เธอพูดไว้แค่นั้นสายก็ตัดไปคณิตสูดลมหายใจเข้าลึกๆเขาหวังว่ารอยพิมพ์จะเข้าใจในสิ่งที่เข้าทำไปหรอกนะ 16.00 pm. โกดังร้างแถวชานเมือง “มึงได้คนเตรียมซื้ออินี่รึยังวะ”เซนถามผู้เป็นลูกน้องข้างกายเขามีรอยพิมพ์ที่ยืนอยู่ตอนนี้เธอไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรไม่ทุกข์ร้อนหรือเศร้าแต่อย่างใดจนเซนที่มองหน้าร่างบางยังแปลกใจ เพราะผู้หญิงเมื่อโดนผู้ชายที่ตนรักมากหักอกกันแบบนี้มันต้องมีร้องไห้โฮกันบ้างแต่รอยพิมพ์กลับแปลกไปเธอไม่ร้องไห้เลยหลังจากที่ตัดสายจากคณิต “ได้แล้วครับนายท่าน...แต่วันนี้แม่เล้าจะเป็นคนมารับไปเอง”เซนมองลูกน้องที่บอกข้อมูลให้กับเขาเซนพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินนำรอยพิมพ์ไปยังจุดหมายที่นัดลูกค้าไว้ “สวัสดีค่ะฉันชื่อมาดามพุชชี่ยินดีที่ได้รู้จัก”เมื่อมาถึงจุดนัดหมายเซนก็เจอกับผู้หญิงร่างบางรูปร่างหน้าตาน่ารักดูมันขัดกับบุคคลิกกับที่เธอเป็นซะเหลือเกิน “สวัสดีครับผมเซน เซน ราเชน ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันมาดามพุช...ชี่หึ”ทั้งฮันเตอร์และคณิตที่สุ่มดูเหตุการณ์อยู่ถึงกับหัวร้อนทันทีที่เซนจับมือฮารุของสาวของพวกเขา ใช่! มาดามพุชชี่ก็คือฮารุนั่นเองคณิตพยายามบอกให้ฮารุแต่งตัวเยอะๆแต่งหน้าเยอะๆเข้าไว้เพื่อกลบความเป็นเด็กของเธอแต่ไม่รู้มันจะได้ผลรึเปล่าเนี้ยสิ “เธอคนนี้สวยดีนะคะ”มาดามพุชชี่หรือฮารุเอ่ยตัดบทพรางมองไปที่รอยพิมพ์ที่เพยรอยยิ้มอ่อนๆให้เธอ ‘ฮารุมาช่วยและนะนายหญิง’ ฮารุพยายามสื่อสารทางจิตไปให้รอยพิมพ์ “ใช่ครับเธอสวยมาก...คนนี้แพงหน่อยนะครับมาดามจ่ายไหวรึปล่า”เซนเอ่ยถามคนตรงหน้าตอนนี้เขาไล่ลูกน้องออกไปหมดแล้วทำให้ตอนนี้เหลือแต่รอยพิมพ์ มาดาม และเขาที่ยืนอยู่ “แพงแค่ไหนก็ยอมค่ะ...เมื่อคิดถึงสิ่งที่ตามมาฉันว่ามันคุ้มมาก”เซนหัวเราะออกมาน้อยๆจนฮารุถึงกับหน้าถอดสีเขาคงไม่ฉลาดถึงขนาดจับไต๋เธอได้หรอกนะ “คุณแสดงเก่งๆจริงๆนะครับ...คิดว่าผมโง่ขนาดนั้นเลยหรอ...หึ”เซนถอยหลังกลับไปล็อคคอรอยพิมพ์ฮารุเห็นท่าไม่ดีและคิดว่าเซนน่าจะรู้ตัวแล้วเธอก็สะบัดชุดยาวนี้ออกเหลือเพียงชุดเกาะอกสั้นกับกางเกงยีนส์ขาสั้นตัวเก่งที่เธอชอบใส่มันในตอนสู้รบกระชากวิ๊กปลอมออกทำให้ผมสวยสยายลงมาเต็มแผ่นหลัง “ฉลาดไม่เบาะนิลุง.....คืนพี่รอยพิมพ์มา”เซนมองร่างเล็กตรงหน้าที่เปลี่ยนไปยังกะคนละคนพรางความคิดชั่วร้ายก็ผุดขึ้นมา “เอาตัวเธอมาแลกสิสาวน้อย”เซนยกยิ้มอย่างเหนือกว่าและจัดการล็อกคอรอยพิมพ์แน่นขึ้นคณิตและฮันเตอร์เห็นท่าไม่ดีเลยปรากฏตัวออกมาจากที่สุ่มทันที “ไอ้สัสเซนมึงปล่อยเมียกูเดี๋ยวนี้”คณิตเดินมาเผชิญหน้ากับเซนอย่างตัวต่อตัวเซนยกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะค่อยๆผ่อนแรงล็อกคอลง “แลกกันสิ”คณิตมองหน้าเซนอย่างงุงงง แลก? แลกชีวิตเขางั้นหรอ “ได้!มึงเอาตัวกูไปแล้วปล่อยเมียกูซะ!”รอยพิมพ์ยิ้มออกมาทั้งน้ำตาประโยคนี้มันช่างทำให้รอยพิมพ์ดูมีค่าขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดเธอรู้ว่าสิ่งที่คณิตบอกเธอว่าไม่ได้รักมันเป็นเรื่องโกหกเพราะถ้าเขาจะบอกว่าไม่รักเธอเขาจะไม่มีทางต่อประโยคคำว่า'สักนิด'ออกมาแน่ๆข้อนี้พิมพ์รู้ดีแต่เมื่อคืนเธอได้ยินที่คณิตต่อประโยคนั้นสายตานั่นบอกเธอว่าเขาจะไปช่วยเธออย่ากลัวและเขาก็เริ่มรักเธอนิดๆแล้ว “ไม่!...คินอย่ามา...พิมพ์ไม่ยอมแน่...พิมพ์ไม่ยอมให้คินตาย ฮึก...ไม่เอา”รอยพิมพ์ร้องไห้อย่างหนักพยายามบอกให้คินอย่าคิดทำอะไรสิ้นคิดแบบนี้ให้เอาชีวิตเขามาแลกกับเธองั้นหรอ...เธอยอมตายดีกว่าทนเห็นเขาตาย “ความรักนี่มัน...น่าสมเพชสิ้นดี กูไม่ได้จะเอาชีวิตมึงหรอกนะที่กูต้องการคือ....” “คืออะไรของมึง” “ผู้หญิงคนนั้น!”ทุกคนหันไปตามนิ้วที่เซนชี้ ฮารุ? คือเธอ! “ไอ้สัสกูไม่ให้!นั่นน้องกู...กูไม่ยอมให้มึงได้เธอไปแน่!”ฮันเตอร์รีบเอ่ยปากบอกทันทีไม่มีทางน้องสาวสุดหวงของเขาจะไปอยู่ในอ้อมกอดคนเลวแบบมันไม่ได้!! ไม่ได้!!! “ก็แล้วแต่นะ....ถ้าเธอไม่มา...รอยพิมพ์ก็..” “โอเคตกลง! ฉันยอม”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more