Ep.1 เจ็บ

3025 Words

ห้าง C รอยพิมพ์ Talk สวัสดีค่ะฉันชื่อรอยพิมพ์เรียกว่าพิมพ์ก็ได้ตอนนี้ฉันกำลังเลือกเนคไทให้ว่าที่สามีอยู่คือที่จริงก็ไม่ได้อยากจะซื้อหรอกนะ เพราะมันเปลืองตังเอามากๆแต่ว่าเมื่อวานเราทะเลาะกันนิดหน่อยและคุณชายก็งอนฉัน เห้อ จะเรียกว่างอนก็ไม่ได้เรียกว่าไม่สนใจฉันจะดีกว่า ตั้งแต่ที่เราหมั้นกัมาฉันพยายามทำทุกอย่างให้หมอคินสนใจทั้งไปผับดื่มเหล้าจนเมาหรือแม้กระทั่งอ่อยผู้ชายแต่หมอคินก็ไม่สนใจฉันเลย # ร้องไห้แป๊บ แล้วไหนจะเรื่องเมื่อวานที่ฉันดันนัดผู้ชายคนหนึ่งไว้มันชื่อไอ้วิ๊กให้มาหาที่คอนโดไม่ได้อะไรหรอกน่ะมันเป็นเพื่อนฉันเองแถมร่างชายใจหญิงอีกด้วยแต่ชื่อเต็มๆของมันก็คือวิสกี้ไงล่ะคะ แต่เมื่อวานหมอคินกลับมากินข้าวกลางวันที่คอนโดซะงั้น และเป็นไงล่ะ ก็เจอฉันกำลังนอนตักไอ้วิ๊กอยู่น่ะสิ ตอนแรกฉันก็ตกใจกลัวว่าหมอคินจะเข้าใจผิดฉันที่กำลังจะเดินไปอธิบายแต่หมอคินกลับเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำเปล่ามาหนึ่งขวดแล้วก็เดินออกจากห้องไปเลย งานเข้าอีกแล้วฉัน!! ฉันรู้เวลาที่หมอคินไม่พอใจเขาจะเลือกที่จะเงียบแล้วทำเป็นไม่สนใจเพราะแบบนี้ไงฉันเลยต้องมาง้อต้องพูดกับหมอคินให้รู้เรื่องถ้าปล่อยไว้แบบนี้แล้วเมื่อไหร่เขาจะพูดกับฉัน ฉันน่ะแค่ไม่ได้ยินเสียงเขาแค่1ชั่วโมงก็จะบ้าตายอยู่แล้ว มันอาจจะดูเวอร์ไปบ้างแต่ทำไงได้ก็คนมันรักอะนะ และแล้วฉันก็เลือกเนคไทได้แล้ว...นี่ฉันเลือกเองกับมือเลยนะฉันว่าหมอคินต้องชอบแน่ๆพอเขาเห็นปุ๊บเขาจะต้องตกตะลึงในความคิดของฉันเขาจะต้องซาบซึ้งกับสิ่งที่ฉันทำและเขาก็จะให้รางวัลฉันด้วยการมอบจูบสุดแสนพิเศษให้ฉันอร้ายยยแค่คิดก็ฟินแล้วอะ รีบไปหาหมอคินดีกว่า รอยพิมพ์ Talk end รอยพิมพ์นั่งแท็กซี่มายังโรงพยาบาลK4เมื่อลงมาปุ๊บก็ตรงดิ่งไปยังห้องหมอคินทันทีเพราะเมื้อกี้เธอโทรเช็คมาแล้วว่าตอนนี้ หมอคินว่างและไม่มีเคสผ่าตัดใดๆทั้งสิ้น “หมอรอยพิมพ์สวัสดีค่ะ”รอยพิมพ์ชะงักฝีเท้าก่อนจะหันไปยังต้นเสียงก็เจอกับหวายพยาบาลคนสนิทที่เมื่อก่อนเธอคอยสอนในเรื่องทำกิจกรรมต่างๆในตอนที่หวายยังเป็นพยาบาลฝึกหัด “พี่ลาออกจากหมอแล้วเลิกเรียกพี่ว่าหมอเถอะ”รอยพิมพ์ตอบกลับไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ไม่ว่ายังไงหมอพิมพ์ก็ยังคงเป็นหมอพิมพ์สุดสวยแสนใจดีของหวายอยู่แหละค่ะ”พยาบาลสาวบอกเธอก็ได้แต่ยิ้มและขอตัวเดินออกมา ห้องทำงานหมอคิน รอยพิมพ์หยุดยืนอยู่ตรงประตูหน้าห้องของหมอคินพร้อมกับสำรวจตัวเองหน้าผมว่าโอเคแล้วหรือยังเมื่อสำรวจจนพอใจแล้วมือบางก็เลื่อนไปที่ลูกบิดประตูพร้อมกับเปิดเข้าไป “อื๊ออ....ซื๊ดด.....หมอคิน....อ๊า.....แรงกว่านี้.....หวานซื๊ดดด....อ่าส์”มือบางชะงักแถบจะทันทีที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไป เสียงนี้มันคืออะไร? เสียงเล่านี้มันหมายความว่ายังไงกัน "อ่าส์...." “ซื๊ดดด......หมอคินขา......น้ำหวาน...ระ..รักคุณ...อ๊ะ...อ่า....อ๊ะ...” รอยพิมพ์กำลูกบิดประตูแน่นพลันน้ำใสๆก็ไหลลงมาจากดวงตาคู่สวยมือบบางยกขึ้นมาปิดปากตัวเองเก็บเสียงซะอื้นนั้นไว้พร้อมกับปิดประตูให้เบาที่สุดและหันหลังเดินจากไปพร้อมกับหัวใจที่แตกสลาย รอยพิมพ์วิ่งออกมาผู้คนที่อยู่ข้างนอกต่างแปลกใจกับท่าทางของเธอแต่เธอหาสนใจไม่เธอวิ่งออกมาโดยไม่คิดที่จะดูทางและก็ไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้ตัวเองได้วิ่งออกมาอยู่กลางถนนแล้ว ปื้นๆๆๆ เสียงบีบแตรดังลั่นถนนแต่รอยพิมพ์กับไม่สนใจก้มหน้าก้มตาวิ่งอย่างเดียวเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสิ่งที่เธอได้ยินนั้นมันคือเสียงของคนร่วมรักกัน! “เห้ยคุณ!อยากตายรึไงวะวิ่งมาแบบนี้”เสียงคนขับรถตะโกนด่าเธอรอยพิมพ์หยุดวิ่งแล้วหันไปมองหน้าคนขับ ตายงั้นหรอ? เธอคิดว่าบางทีการที่เธอตายไปอาจจะเป็นเรื่องดีของใครบางคนก็เป็นได้... รอยพิมพ์ตัดสินใจเดินออกไปกลางถนนพร้อมตะโกนบอกคนขับรถด้วยท่าทีที่บ้าคลั่ง “ขับรถชนฉันที......ได้โปรด” “จะบ้าหรอวะ หลบไป” “ได้โปรด.....ขับมันมาหาฉัน” รอยพิมพ์บอกคนขับคนนั้นไปแต่รถคันนั้นไม่สนใจเธอเลยสักนิดและพยายามขับรถหนีเธอไปเลยรอยพิมพ์ยืนยิ้มอยู่กลางถนนเหมือนคนสติฟั่นเฟื่อน “หึ สุดท้ายแล้วทุกคนก็หนีฉันไปหมดแกมันน่าสมเพชยัยรอยพิมพ์” รอยพิมพ์ตัดสินใจเดินกลับไปทางเดิมอีกครั้งแต่คราวนี้กับต่างกันออกไปเมื่อมีรถคันหนึ่งพุ่งมาด้วยความเร็วสูง..... ปื้นๆๆๆ เอื๊ยดดดด โครมมม ห้องทำงานหมอคิน “น้ำหวานมีความสุขจังเลยค่ะ”เสียงหญิงสาวที่พึ่งผ่านการร่วมรักกับหมอคินเอ่ยขึ้นพร้อมกับมือเรียวที่กำลังเกี่ยวอยู่ที่ต้นคอหนา “ออกไป...ผมจะทำงาน”คณิตแกะมือเรียวนั้นออกทันทีเขาไม่ชอบให้ใครถึงตัวซักเท่าไหร่ยกเว้นรอยพิมพ์คนเดียวที่เขาให้ถึงตัวได้แต่ก็แค่บางกรณีเท่านั้น “แต่น้ำหวานเพลีย....วันนี้หมอคินสุดยอดมากเลยนะคะกระแทกน้ำหวานซะน้ำหวานครางลั่นเลย”คณิตปรายตามองน้ำหวานทันทีที่พูดแบบนั้นถ้าเกิดใครมาได้ยินเข้าเรื่องใหญ่แน่ๆ “หยุดพูดนะน้ำหวานถ้ายังอยากอยู่กับผมคุณห้ามพูดเรื่องนี้”คณิตรีบปรามอย่างทันทวงที “แหม่น้ำหวานกะ...” “หมอคณิตคะ...อุ้ย!”ก่อนที่น้ำหวานจะได้พูดก็มีเสียงของบุคลที่สามเอ่ยมาดักไว้ซะก่อน “มีอะไรครับพยาบาลหวาย”คณิตลุกขึ้นทันทีเพราะตอนแรกน้ำหวานนั่งบนตักเขาน้ำหวานปรายตามองพยาบาลคนนั้นอย่างเคืองๆที่มาขัดจังหวะความสุขของเธอ “คะ...คือว่าหมอ เอ้ย พี่รอยพิมพ์เขา....”คณิตที่ได้ยินชื่อร่างบางก็จ้องเขม็งทันทีหวายกำลังจะบอกอะไรเขาแล้วทำไมต้องอึกอักแบบนี้ด้วยตอนนี้หัวใจของเขานั้นแทบจะตกไปอยู่ที่ตะตุ่ม “รอยพิมพ์เป็นอะไรหวาย รอยพิมพ์เป็นอะไร”คณิตทนไม่ไหวเดินไปเขย่าไหล่หวายทันทีให้รีบๆพูดออกมา “พี่รอยพิมพ์โดนรถชนค่ะ!” คณิต Talk ‘พี่รอยพิมพ์โดนรถชนค่ะ’เสียงนี้มันดังก้องอยู่ในหูของผม ไม่จริงอะ ไม่จริงใช่มั้ย ใครก็ได้บอกผมที ยัยนั่นอ่ะนะจะโดนรถชน เวลานี้เธอต้องไปอ่อยไอ้ผู้ชายคนนั้นอยู่สิ โกหก หวายกำลังโกหกผมอยู่ “ระ....รถชนได้ไง”ถึงในสมองผมมันจะบอกว่าสิ่งที่หวายพูดนั้นเป็นเรื่องโกหกแต่เมื่อมาเห็นหน้าของหวายแล้วมันไม่น่าจะโกหกกันเนียนขนาดนี้ “มะ...ฮึก...ไม่รู้”ผมมองหวายที่ค่อยๆปล่อยเสียงสะอื้นออกมา คือไร ไม่รู้งั้นหรอ มันจะเป็นไปได้ยังไง “ไม่รู้ได้ไงหวาย! พิมพ์โดนรถชนได้ยังไง” “หวายไม่รู้ ฮึก หวายต้องถามหมอคณิตมากกว่า....ว่าทะเลาะอะไรกับพี่รอยพิมพ์หรือป่าวพี่เขาถึงต้องวิ่งออกไปแบบนั้น”ผมมองหน้าหวายอย่างสับสน อะไร รอยพิมพ์มาที่นี้งั้นหรอ มาตอนไหนทำไมผมไม่รู้หรือว่าตอนที่ผม.........เหี้ยเอ้ยย!!! “พิมพ์อยู่ไหนหวาย ตอบพี่มา” “น้ำหวานว่ายัยพิมพ์ไม่เป็นไรหรอกค่ะมันหนังเหนียวจะตายไป”ผมหันไปหาน้ำหวานทันทีก่อนจะเดินไปกระชากแขนเธอให้ออกไปจากห้อมผมซะ “ออกไปหวาน ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับเธอ!”น้ำหวานแบะหน้าใส่ผมแต่ก็ยอมเดินออกไปผมยกมือขยี้หัวตัวเองแรงๆ ทำไมเธอ ต้องเข้ามาตอนที่ผมกับน้ำหวานกำลัง....ที่จริงไม่อยากทำแบบนี้หรอกแต่เมื่อวานที่ผมเห็นเธอนอนตักไอ้ตัวผู้อยู่คือถ้าทำกันตอนผมไม่เห็นจะไม่เป็นไรเลยแต่นี่!ผมเห็นเต็มสองตาแม่งโครตจะไม่โอเคเลย ผมเลยเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วขับรถกับโรงบาลทันทีข้าวแม่งก็ยังไม่ได้กินผมนอนอยู่ในห้องทำงาน1คืนและจู่ๆน้ำหวานก็เข้ามาในห้องผม.....เธออ่อยผมสาระพัดจนผมคล้อยตามและก็ร่วมรักกับเธอในที่สุด “พี่รอยพิมพ์อยู่คอนโดค่ะ”ผมหันไปหาหวายอีกครั้ง....คอนโดไหนบอกว่าโดนรถชนแล้วไปอยู่ทำไมที่คอนโด “ไหนบอกว่าโดนรถชนแล้วไปอยู่คอนโดได้ไง” “พี่รอยพิมพ์ไม่ยอมมาโรงบาลค่ะพี่เขาบอกว่าไม่อยากเจอพี่”หวายตอบผมด้วยน้ำเสียงอึกอัก.....เออดี!ให้แม่งตายห่าไปเลยผมจะได้ถอนหมั้นซักที รำคาญเหี้ยๆ! “ออกไปพี่จะทำงานต่อ”ผมไล่หวายให้ออกไปจากห้อง “หมอไม่ไปดูพี่รอยพิมพ์หรอคะ”หวายถามผมใบหน้าของเธอแสดงความกังวลอยู่ไม่น้อย “ไม่ล่ะ...ไม่ได้ตายนิ....ไม่จำเป็นต้องไป”ผมตอบหวายไปก่อนจะปิดประตูทันที....เธอเป็นหมอนิคงไม่ปล่อยให้ตัวเองตายหรอก เหอะ! คิดว่าผมเหี้ยใช่ป่ะ หึ! แต่เธอเหี้ยใส่ผมก่อน ผมไม่ผิด! คณิต Talk end หมอคณิตกลับมาทำงานต่อในใจก็นึกเป็นห่วงรอยพิมพ์แต่เธอเป็นหมอเธอคงจะรักษาตัวเองได้คงไม่ปล่อยให้ตัวเองตายหรอกคณิตสะบัดหัวตัวเองแรงๆให้เลิกคิดเรื่องไร้สาระซักทีก่อนจะเดินไปตรวจคนไข้ตามปกติ ทางด้านรอยพิมพ์เธอสั่งให้รถโรงพยาบาลมาส่งเธอที่คอนโดตอนแรกเจ้าหน้าที่ไม่ยอมเพราะเธอค่อนข้างเจ็บหนักอาจจะมีกระดูกหักก็เป็นได้แต่ด้วยความดื้อของรอยพิมพ์เจ้าหน้าที่จริงตามใจและมาส่งเธอเพราะเธอเอ่ยปากว่าเป็นหมอและประเมินอาการแล้วว่าตัวเองนั้นปกติดี เจ้าหน้าที่จึงยอมมาส่งเธอ รอยพิมพ์เดินเข้ามาในคอนโดอย่างช้าๆเพราะแผลที่ขาเธอค่อนข้างใหญ่และลึกแต่เธอก็ยังฝืนสังขารตัวเองเดินมายังลิฟท์ได้ รอยพิมพ์เดินเข้าห้องและฟุบนั่งตรงโชฟาใหญ่หยิบมือถือกดหาเพื่อนสนิททันที “ไอ้วิ๊ก...มึงมาหากูหน่อยมีเรื่องจะให้ช่วย” (นี่อีชะนีหน้าเผือก มึงยังกล้าให้กูไปหาอีกหรอ เคลีย์กับหมอคินแล้ว?) “ยัง! มึงรีบมาหากูเถอะก่อนที่กูจะตาย” (อิชะนีมึงเป็นอะไร....) “รีบมาอีกะเทยหัวโป๊ก” ตื๊ด! พอคุยเสร็จรอยพิมพ์เดินไปยังกระจกเพื่อสำรวจตัวเองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำคิ้วข้างขวาแตกแผลที่ปล่อยไว้นานจนเลือดแห้งส่วนที่มือก็ถลอกแต่ไม่มากแต่ส่วนที่เป็นหนักที่สุดน่าจะเป็นขาซ้ายของเธอที่พอขยับที่ไรก็เจ็บทุกทีบวกกับแผลลึกและเลือดไหลไม่หยุดนั่น “บ้าเอ้ยย.....ขาหักแน่เลย”รอยพิมพ์บ่นกับตัวเองพรางปฐมพยาบาลเบื้องต้นที่ขาซ้ายไปพรางๆถึงจะเจ็บหนักขนาดไหนเธอก็ไม่อยากไปโรงบาลไม่อยากไปเจอคนใจร้ายคนนั้น กริ๊ง กริ๊ง เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้นรอยพิมพ์ผละตัวออกจากอุปกรณ์ทำแผลและเกาะขอบโต๊ะพยายามเดินไปยังหน้าห้อง “อิชะนี.....มึงเป็นอะไรเนี้ย!!”พอเปิดมาปุ๊บเพื่อนสาวก็ถามเธอทันทีรอยพิมพ์ไม่ตอบแต่บอกให้วิ๊กช่วยพยุงเธอไปนั่ง “กูโดนรถชน” “แล้วไม่ไปโรงบาล...มึงคิดว่ามึงเป็นคนเหล็กรึไง...กูเห็นสภาพมึงแล้วไม่ต่างอะไรจากศพเลยนะ” “นี่อีวิ๊กกี้...กูโทรหามึงให้มาช่วยกูทำแผลไม่ได้ให้มึงมาด่ากู” “มันน่าด่ามั้ยล่ะ....ไหนมานี่กูทำให้”วิ๊กกี้เดินไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลมา..พรางสำรวจใบหน้าของรอยพิมพ์โดนหนักขนาดนี้ยังกล้ากลับคอนโด ยอมใจนางจริงๆ และยอมใจครพามาส่งด้วย คิดได้ยังไงกันสภาพแบบนี้ให้กลับบ้าน “ไหนบอกจะไปง้อหมอคิน”วิ๊กกี้ทำแผลที่หน้าไปพรางถามรอยพิมพ์ไปแต่รอยพิมพ์ก็เอาแต่เงียบเธอไม่อยากจะพูดหรือคิดอะไรตอนนี้เพราะเหตุการณ์ที่เธอพึ่งเจอมามันทำให้เธอช็อคไม่น้อย “อิชะนี...มึงขาหักใช่ไหม...ไปหาหมอเดี๋ยวนี้”วิ๊กกี้พึ่งสังเกตเพราะมัวแต่ทำแผลบนหน้าแต่พอจะเปลี่ยนตำแหน่งไปที่แขนเขาก็เห็นที่ขาซ้ายของเธอมีไม้รองขาบวกกับผ้าพันไว้อยู่ “เออ” รอยพิมพ์ตอบเพื่อนกลับไปเธอไม่ได้แสดงสีหน้าว่าเจ็บปวดเลยซักนิด “กูขอร้อง...ไปโรงบาลกันแบบนี้ไม่ไหวมึงต้องรักษา” “กูไม่ไป” “มึงทะเลาะกับหมอคินใช่ไหม”เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักปฏิเสธทุกครั้งที่บอกให้ไปโรงบาลเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเพื่อนรักของเขาต้องทะเลากับหมอคินมาแน่ๆปกติรอยพิมพ์เคยไม่อยากไปหาหมอคินซะที่ไหนล่ะ “กูป่าว” “ไม่ต้องโกหก...กูจะพามึงไปโรงบาลไม่ต้องโรงบาลK4ก็ได้โรงบาลแถวนี้แหละ” “อะ....อืม” เพราะทนเห็นเพื่อนสนิทเป็นห่วงไม่ได้เธอเลยตอบตกลงไป รอยพิมพ์ถูกส่งเข้ารักษาที่โรงพยาบาลเล็กๆแห่งหนึ่งถึงหมอจะไม่ค่อยเก่งเหมือนที่โรงพยาบาลK4แต่ก็ถือว่าอยู่ในระดับดีอยู่ หมอบอกว่ารอยพิมพ์ต้องเข้าเฝือกที่ขาซ้ายเป็นเวลา1เดือนส่วนรอยฟกช้ำหมอก็ให้ยาแก้ฟกช้ำไปแล้วที่จริงหมอให้รอยพิมพ์นอนพักรักษาตัวซัก2คืน แต่รอยพิมพ์ปฏิเสธและบอกกับวิ๊กกี้ว่าจะกลับคอนโด คอนโด “อีชะนี....ให้กูนอนเป็นเพื่อนมึงไหมถ้าหมอคินมากูจะได้อธิบายให้เขาฟังว่าเรื่องเมื่อวานมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน” “ไม่ต้องไปอธิบายหรอก...เขาไม่สนใจกูอยู่แล้วมึงกลับไปเถอะ”วิ๊กกี้มองรอยพิมพ์ที่นอนหันหลังให้เขา....เขาก็อยากจะไปหาหมอคินด้วยตัวเองนะแต่ก็ไม่กล้ากลัวหมอคินต่อยแล้วดั้งที่ทำมา2แสนจะพัง “กูกลับก็ได้....หายไวๆนะมึง” “อืม...ขอบใจมึงมากนะ”รอยพิมพ์หันมาขอบคุณเพื่อนรักและก็หันไปเหมือนเดิม ทางด้านหมอคณิตวันนี้ก็เลิกงานเร็วเลยกะว่าจะมาดูอาการรอยพิมพ์ซะหน่อยเขาไม่ได้เป็นห่วงเธอหรอกแค่สงสารกลัวไม่มีใครป้อนข้าวป้อนยาก็แค่นั้น หมอคณิตรอลิฟท์อยู่รอซักพักลิฟท์ก็มาถึงประตูลิฟท์เปิดออก...หมอคณิตกลับกำมือแน่นเพราะคนที่อยู่ในลิฟท์มันคือไอ้ตัวผู้ที่อยู่กับรอยพิมพ์เมื่อคืน วิ๊กกี้เองก็ตกใจไม่น้อยที่เห็นหมอคินวิ๊กกี้อยากจะบอกความจริงแต่เพราะความกลัวมันเลยทำให้วิ๊กกี้ไม่กล้าบอกเลยรีบเดินออกจากลิฟท์ทันที แต่ก็หนีไม่พ้นเมื่อเจอคณิตกระชากแขนให้มาประจันหน้ากัน “มึงมาทำไรที่นี้” “คะ...คือ” “กูถาม!!”วิ๊กกี้ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวหมอคินที่ใครว่ากันว่าแสนดีแต่ตอนนี้เขาว่ามันไม่ใช่เลยซักนิดที่มันซาตานร้ายชัดๆ “ผมมาหาพิมพ์”วิ๊กกี้พูดความจริงออกไปคณิตก็ยิ่งบีบแขนวิ๊กกี้แน่น....วิ๊กกี้มองหมอคินที่ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ “เหอะ!นัดกันมาเอาว่างั้น” “มะ....ไม่ใช่....ผมพาพิมพ์ไปหาหมอแล้วก็ความจริงแล้วผมปะ....”วิ๊กกี้กะจะบอกความจริงกับหมอคินแต่หมอคินกับพลักเขาออกพร้อมกับชี้หน้าด่า “ต่อไปนี้ท่ากูเห็นมึงอยู่กับพิมพ์อีก...กูฆ่ามึงแน่!!” วิ๊กกี้พยักหน้ารับทันทีขืนปฏิเสธมีหวังเขาคงไม่มีชีวิตรอดไปบอกความจริงเขาในครั้งหน้าแน่ วิ๊กกี้วิ่งออกมาพรางในหัวเขาก็คิดขอโทษรอยพิมพ์เพราะพอขึ้นไปหมอคณิตคงเล่นงานยัยเพื่อนตัวดีของเธอหนักแน่ๆ เขาหวังว่าหมอคณิตคงไม่ทำอะไรรุนแรงใส่ยัยพิมพ์หรอกนะ ถึงจะมีก็ขอให้ไม่เป็นอะไรมากก็พอ วิ๊กกี้ส่งข้อความหาเพื่อนว่าหมอคณิตกำลังขึ้นไปและขอให้เธอคุยกับหมอดีๆและอธิบายเรื่องราวเหล่านี้ให้กระจ่างสักทีแต่เพื่อนตัวดีกลับไม่อ่านซะงั้นสงสัยคงหลับไปแล้วแน่ๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more