“อย่านะลูก ถ้าอยากมาเกิดกับแม่หนูช่วยรอก่อนได้ไหมคะ รอแม่หาพ่อดี ๆ ก่อนนะ” ฉันว่าฉันต้องบ้าแล้วแน่ ๆ ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เพราะตอนนี้ฉันกำลังยืนคุยกับกระปุกฉี่ของตัวเองอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ
“เฮ้อ! ไม่ตรวจได้ไหมข้าวแกง ยังไงก็ไม่ท้องหรอก” ฉันยกกระปุกเล็ก ๆ ที่ใส่ฉี่กับที่ตรวจครรภ์มาถือไว้แล้วก็วางลงที่เดิม ไม่เอาไม่ต้องตรวจหรอกยังไงก็ไม่ติดอยู่แล้ว เขาน่ะระดับอารมณ์ไม่ค่อยคงเส้นคงวาเพราะฉะนั้นเขาไม่มีน้ำยาแน่นอน มันน่าจะเกี่ยวนะคะฉันว่า ต้องเกี่ยวแหละเพราะฉันจะให้มันเกี่ยว
“แต่ถ้าไม่ตรวจก็กังวลไปเรื่อย ๆ นะข้าวแกง”
“...โอ้ย~ เอายังไงดีข้าวแกงเอ้ย~” จะตรวจก็กลัวแต่ถ้าไม่ตรวจก็กังวล ฉันตอนนี้เหมือนคนที่ตัดสินใจอะไรไม่ขาด ที่จริงมันไม่ใช่เรื่องยากเลยเพราะฉี่ก็อยู่ในมือแค่หยดลงไปทุกอย่างก็เห็นผล แต่มันเป็นเพราะฉันไม่กล้าต่างหาก ไม่กล้าเสี่ยงยอมรับความจริง
“ตรวจไหม ตรวจหรือว่าไม่ตรวจ
