"ข้าวทานอะไรก็ได้ค่ะ พี่แม็คล่ะคะอยากทานอะไร"
"พี่เหรอ…" เขาทวนคำพูดฉันแล้วก็ปรายตามองไปทางพี่เชนก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างหู แต่มันก็ได้ยินไปทั้งลิฟท์อยู่ดี
"พี่…อยากกินข้าวแกงครับ ได้ไหม~"
“พี่แม็คคะ” ฉันหันไปทำเสียงดุเพราะตรงนี้มันไม่ได้มีแค่เราสองคนแต่มีพี่เชนด้วย ฉันรู้ว่าเขาจงใจพูดใส่พี่เชนแต่มันก็ไม่ควรรึเปล่า
“ก็พี่หิวข้าวแกงจริง ๆ นี่ทำไมเหรอ อยู่อเมริกาไม่มีข้าวแกงให้กินตั้งแปดปี กลับมาก็อยากกินพี่ผิดตรงไหน” เขาทำหน้าซื่อใส่แต่คำพูดก็ยังสองแง่สองง่ามอยู่ดี ทำไมฉันต้องชื่อเป็นอาหารแบบนี้ด้วยนะ
“ฮึ่ม~” เสียงกระแอมดังมาลอย ๆ จากพี่เชนทำให้พี่แม็คยิ้มพอใจ
“เป็นไรวะ คอแห้ง?”
“เปล่า หนวกหู” ถึงตอนนี้พี่แม็คจะอยู่ในฐานะเจ้านายแต่ทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กพี่เชนก็เลยไม่ได้ดูเกรงกลัวพี่แม็คเลยสักนิด
“เหรอ ทีหลังถ้าไม่อยากหนวกหูก็ใช้บันไดหนีไฟสิวะ หรือถ้าเห็นคนรักหรือสามีภร
