“ฉันจะเรียกใครว่าพี่แล้วมันผิดตรงไหนคะ แล้วใครจะเรียกฉันว่าน้องฉันผิดตรงไหนคะ คุณอย่าพาล”
“แล้วทำไมกับผัวตัวเองแท้ ๆ ถึงไม่เรียกฮะ! เธอไม่เรียกฉันแม้แต่ชื่อ คุยกับมันมากกว่าฉันด้วยซ้ำข้าวแกง!”
“คิดอะไรไร้สาระเกินไปรึเปล่าคะ”
“ไร้สาระเหรอ?”
“ใช่ค่ะ ไร้สาระ แล้วก็ไร้สาระมากด้วย”
“หึ! ก็เพราะเมื่อก่อนไม่คิดไร้สาระแบบนี้ไงเมียกูถึงได้ทำเรื่องระยำอ่อยผู้ชายไปทั่ว แม่งเอ้ย!”
ทำเรื่องระยำอ่อยผู้ชายไปทั่ว?
นี่เขาว่าฉันแรงเกินไปรึเปล่า??
“...บางทีฉันก็อดคิดไม่ได้นะว่าฉันมาทนอยู่กับคุณทำไมให้ชีวิตดิ่งลงเหว” ฉันโกรธมากนะแต่ฉันไม่คิดจะแก้ตัวเรื่องที่เขาใส่ร้ายว่าฉันทำเรื่องระยำด้วยการอ่อยผู้ชายไปทั่ว
“หึ! แล้วเธอคิดว่าฉันอยากอยู่กับเธอเหรอวะ ที่ทนก็เพราะพินัยกรรมต่างหาก!”
“โอเคค่ะ แต่พินัยกรรมบอกแค่ห้ามหย่าแต่ไม่ได้ห้ามแยกกันอยู่นี่คะ” และฉันก็จะไม่ทนแม้แต่วินาทีเดียว
“ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหม
