"หุบปากกูรำคาญ!! "
ฉันเม้มปากเขาหากันแน่น แทบจะกลั้นหายใจ สีหน้าและแววตาของพี่ป่าที่มองฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกหน่วงใจมากจริงๆ
ทั้งที่ฉันก็เฝ้าบอกตัวเองตลอดว่าให้ตัดใจ แต่เอาจริงๆอยู่ด้วยกัน มีอะไรกันแทบทุกวัน ฉันจะตัดใจได้รึเปล่า
เอาเถอะยังไงฉันก็ต้องอยู่ให้ได้ ในฐานะพี่น้องที่พลาดมีลูกด้วยกัน อย่างน้อยเขาก็มีความรับผิดชอบ
ปัง!
ฉันสะดุ้งตัวเล็กน้อย เสียงดังสนั่นเมื่อกี้มันทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ มันเป็นเสียงพี่ป่าปิดประตู
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก้มหน้าแล้วก็เอามือลูบท้องของตัวเอง ฉันต้องอยู่ให้ได้ ฉันจะพยายามไม่ไปวุ่นวายกับเขา จะได้ไม่ต้องมาเสียความรู้สึก
ฉันลองหาดูในอินเทอร์เน็ตว่าอาการของพี่ป่าเนี่ยมันคล้ายกับโรคอะไรรึเปล่า เพราะฉันอดเป็นห่วงเขาไม่ได้จริงๆ
แต่พอเลื่อนๆดูในอินเทอร์เน็ตแล้ว มันทำให้ฉันแปลกใจจริงๆ เพราะมันใกล้เคียงกับอาการแพ้ท้อง เขาเรียกว่าแพ้ท้องแทนเมีย
"เป็
