19.ไอ้ตัวแสบ
1180 Words
ความเดิม- ..อือ..ใช่ แม่มาส่งน่ะ มาส่งเราก่อนแล้วก็ต้องไปส่งน้องที่โรงเรียนในตัวอำเภอก็เลยมาถึงเช้าไปหน่อย..
………………………………………
"โห..อย่างงี้คุณแม่ของเธอไม่เหนื่อยแย่เลยเหรอ ไม่หัดขึ้นรถรับส่ง หรือรถประจำทางบ้างล่ะ ทำเป็นลูกแหง่ไปได้" บรรณวัฒน์แกล้งพูดกระเซ้าเย้าแหย่เพื่อนสาวของเขาเล่น ๆ โดยไม่ได้คิดอะไร
ด้านนนท์วนาทันทีที่ได้ยินเพื่อนใหม่พูดขึ้นมานึกโมโหและค้านอยู่ในใจ แล้วทำทีเป็นพูดหยั่งเชิงกลับไปบ้าง
"แล้วนายล่ะ ขับรถมอ'ไซค์มาเองเหรอ หรือว่าที่บ้านมาส่งเหมือนกัน" บรรณวัฒน์บอกหน้าแหย ๆ
"เราเหรอ..ก็ที่บ้านมาส่ง แต่เป็นคุณลุงคนขับรถน่ะ"
"โถ่ว..เอ๊ย..มันก็เหมือนกันละว๊า..มีคนรถมาส่ง คุณหนูนิหว่า" นนท์วนากัดกลับคืนบ้าง ‘หนอย..ทำเป็นมาพูด’ นนท์วนาได้แต่เข่นเขี้ยวในใจ
..จุ๊..จุ๊..จุ๊.. “เงียบไว้ อย่าพูดไป ว่าแต่เธอขับรถมอ'ไซค์เป็นรึเปล่า” บรรณวัฒน์เมื่อเห็นว่าเพื่อนรู้ทันจึงประณีประนอมไว้ก่อนดีกว่า
"เป็นซิ่.. รถยนต์ เจ็ทสกี เรือ เป็นหมดแหละ แต่รออายุได้ค่อยไปทำใบขับขี่ แต่มอ'ไซค์นี่ได้ใบขับขี่แล้ว" นนท์วนาบอกอย่างภูมิใจ จะไม่เป็นได้ยังไงเล่า ก็คุณป๋าสอนให้ขับรถขับเรือมาตั้งแต่อายุ 12 ปี
"เหรอ.. เราก็ได้ใบขับขี่มอ'ไซค์แล้วเหมือนกัน แต่ขับเจ็ทกับเรือไม่เป็นอ่ะ เธอขับเรือเป็นด้วยเหรอ เราอยากลองบ้างจัง" บรรณวัฒน์เผยไต๋ออกมาจนได้
"ไม่ได้หรอก ต้องขอพ่อแม่นายก่อนซิ เผื่อนายเป็นอะไรไปหรือเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำไง เราไม่โดนหวดด้วยไม้เรียวอีกเหรอ ไม่เอาอ่ะ ไม้เรียวอ่ะไม่กลัว แต่กลัวป้าวนิดามากกว่า"
"ห๊ะ อะไรนะ เราฟังไม่ถนัด" บรรณวัฒน์ที่ได้ยินอะไรไม่ค่อยชัดเจนว่าเพื่อนสาวกลัวอะไรจึงถามย้ำขึ้นมา
แต่ยังไม่ทันที่เด็กสาวจะตอบก็ได้ยินเสียงเพื่อนที่เรียกทักมาแต่ไกล
//อ้าว ยัยลีอา นายโบ๊ท มาแต่เช้ากันจัง/นั่นซิ เป็นแวววราที่เอ่ยขึ้นตามด้วยกันศักดิ์ขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งคร่อมอยู่บนจักรยานยนต์คันเท่
ตัดมาที่ผู้สังเกตการณ์
เกียรติพงษ์ที่กำลังนั่งเซ็นเอกสารกองเท่าภูเขาย่อม ๆ อยู่ที่โต๊ะทำงาน บังเอิญเหลือบไปเห็นหน้าจอโทรศัพท์ปรากฎเตือนข้อความใหม่จึงเข้าไปเปิดอ่านดู ปรากฎว่าเป็นภาพถ่าย และคลิปวิดีโอของเด็กสาวที่หมายปองกับเด็กหนุ่มที่เพิ่งมีเรื่องกันได้ไม่นานมานี้เอง แต่ดูสองคนคุยกันออกรสออกชาติจนน่าหมั่นไส้
..น้อย ๆ หน่อยนะ ลีอา หนูจะสนิทกับผู้ชายมากไปไม่ได้นะ อย่าลืมซิว่าเราคือคู่หมายกันมาตั้งแต่เกิดน๊า.. เกียรติพงษ์ได้แต่พึมพำในใจ
อีกด้านของคนที่อยู่ข้างนอก
ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก..
"ขออนุญาตครับนาย ผมมาขอรับแฟ้มที่เซ็นแล้วครับ..พอดีแผนกเค้าวานมาให้มาเอาให้ครับ"
"อื้อ..มาเอาไปซิ"
"ครับผม งั้นผมอนุญาตเอาออกไปเลยนะครับ" เทศกาลแกล้งทำตะเบ๊ะเป็นเชิงล้อเลียนแล้วรีบหอบแฟ้มออกไปอย่างไว
..ไอ้นี่นิ่ มันห่ามจริง ๆ เลย.. ชายหนุ่มได้แต่พึมพำคนเดียวอย่างเหนื่อยหน่ายระคนขำลูกน้องหนุ่ม จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารในแฟ้มต่อไป
สามสิบนาทีผ่านไป ชายหนุ่มรู้สึกเหนื่อยล้าสายตาจึงเอนพิงพนักเก้าอี้แล้วหลับตาลงอยู่อย่างนั้น แต่ไม่ได้หลับเสียทีเดียว ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องถี่กระชั้น จึงรีบลืมตาขึ้นทันที
ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก.. “นายครับเกิดเรื่องแล้วครับ” เทศกาลบอกเจ้านายด้วยน้ำเสียงติดหอบเล็ก ๆ
"เกิดอะไรขึ้นเทศ" เกียรติพงษ์เอ่ยถามขึ้นอย่างกลั้นใจรอ ในใจก็กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับยัยเด็กแสบ และสิ่งที่คิดไว้ก็ไม่ผิดไปจากนี้จริง ๆ เมื่อได้ยินลูกน้องคนสนิทกล่าวขึ้น หัวใจของชายหนุ่มแทบหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเสียให้ได้ นี่คือสิ่งที่ชายหนุ่มบ่นในใจ
"คือคุณหนูลีอาขี่มอ'ไซค์ไปกับเพื่อนครับ" เทศกาลบอกเสียงดังฟังชัด
"ห๊ะ!! ฉิ๊_หายล๊ะ แล้วไปกับใคร ใส่หมวกกันน็อคหรือเปล่า แล้วอานารู้มั๊ยว๊ะ" เกียรติพงษ์เอ่ยถามแบบถี่กระชั้นชนิดละเอียดยิ๊บ
"คือเท่าที่สายรายงานมาบอกว่าไปกันสองคันครับ ทั้งหมดก็สี่คนครับมีทั้งเพื่อนผู้หญิงแล้วก็เพื่อนผู้ชายครับ แต่ไปไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไรครับ หนึ่งในนั้นก็มียัยตัวเล็กของผมด้วยครับ ทำไงดีครับนาย" เทศกาลรายงานเจ้านายตามข้อมูลที่ต้นทางได้รายงานมาและเผลอพูดสิ่งที่อยู่ในใจอย่างลืมตัว
"สั่งคนของเราคอยคุ้มกันไว้ ขับตามไปอย่าให้คลาดสายตา เราต้องรีบออกไปสกัดยัยตัวแสบไว้ให้ได้ก่อนที่อานาจะไปรับ ไม่งั้นโดนหวดด้วยไม้เรียวอีกแน่ ๆ ไอ้ตัวแสบ.. นี่ก็ใกล้เวลาที่อานาจะมารับแล้วเนี่ย" เกียรติพงษ์สั่งลูกน้องเสียงขรมแล้วรีบทิ้งทุกอย่างทันที
"ครับ เจ้านาย งั้นเชิญครับ"
@บนรถ
เกียรติพงษ์รีบต่อสายหาวนาลีอย่างร้อนรน ทันทีที่ได้ยินเสียงปลายสายพูดขึ้นเขารีบกรอกเสียงเข้าไปทันที
วนาลี; สวัสดีคร้าบพี่เกียรติ คุณแม่ขับรถอยู่ให้อาลีรับแทนคร้าบ
เกียรติพงษ์; เอ่อ อาลี เปิดสปีกเกอร์โฟนหน่อยซิ พี่มีเรื่องจะบอกคุณแม่เราหน่อย
วนาลี; เด็กชายวนานนท์รีบกดปุ่มแล้วนำโทรศัพท์ไปใกล้ ๆ หน้ามารดาทันที และวนาลีจึงเอ่ยถามขึ้น มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะพ่อเกียรติ
เกียรติพงษ์; คือ..ผมผ่านมาทางโรงเรียนของน้องลีอาพอดีครับ ผมก็เลยจะรับน้องลีอาไปส่งที่บ้านให้ อานารับน้องอาลีเสร็จแล้วก็กลับบ้านได้เลยนะครับ ไม่ต้องห่วงทางนี้ เดี๋ยวผมไปส่งน้องให้ครับ
วนาลี; อ้าว เอาอย่างนั้นเหรอจ๊ะ ก็ได้ ดีเหมือนกัน แล้วยัยตัวดีอยู่ใกล้ ๆ กับพ่อเกียรติหรือเปล่าจ๊ะ อาขอคุยด้วยหน่อย
เกียรติพงษ์; อ๋อ น้องยังไม่ออกมาครับ เห็นอยู่ที่สนามไกล ๆ นู่นครับถ้ามาแล้วเดี๋ยวผมจะให้น้องโทรหานะครับ
วนาลี; โอเคจ้า ขอบใจมากลุก งั้นอาพาน้องกลับบ้านเลยนะ เจอกันที่บ้านน๊า บายจ้ะ
เกียรติพงษ์; ครับอานา สวัสดีครับ พร้อมกับตัดสายทันที
- Writer
