ขโมยใจท่านประธาน-Steal

18.หัวอกเดียวกัน

ความเดิม- "เออ..ไม่แน่ว่ะ นี่ก็ขาลุยจริง ๆ ไม่รู้ว่าจบ ม.ปลายนี่อานากับอานนจะให้ไปต่อที่ไหน ชักจะห่วง ๆ เสียแล้วซิ" เกียรติพงษ์ได้แต่บ่นพึมพำให้ลูกน้องคนสนิทฟังอย่างนึกกังวลขึ้นมาบ้างแล้ว

…………………………………….

ตัดมาที่ปรียาวรรณ

หลังจากที่ผู้มาส่งได้กลับไปแล้วเด็กสาวจึงเดินเข้าบ้านพร้อมกับถุงกระดาษในมือ แบบงง ๆ เมื่อมาถึงห้องนั่งเล่นที่เป็นมุมโปรดของเธอจึงนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวแล้วแกะปากกระดาษที่พนักงานขายเย็บด้วยลวดเย็บกระดาษเอาไว้แน่นหนาเมื่อเปิดออกมาเธอต้องลืมตาให้กว้างที่สุดเพราะมันคือรองเท้าผ้าใบแบรนเนมรุ่นที่กำลังเป็นที่นิยมของวัยรุ่น และราคาเอาเรื่องอยู่ ซึ่งเธอคงไม่ยอมให้บิดามารดาเสียเงินกับเรื่องแบบนี้เป็นแน่

แย่แล้ว ต้องมีการสลับถุงแน่ ๆ อันนี้ไม่ใช่ของเรานิ่ เราไม่ได้ซื้ออะไรสักอย่างนี่ เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงกดเบอร์โทรศัพท์ที่บันทึกไว้แล้วโทรออกหาปลายสายทันที

ปรียาวรรณ โทรออก

นนท์วนา รับสาย; ว่าไงยัยเปรียว มีไรเหรอ

ปรียาวรรณ; ยัยลีอา เธอลืมของหรือเปล่า พอดีพี่เทศกาลเอาถุงกระดาษยื่นให้เราบอกว่าเราลืมของ แต่พอเปิดถุงดูมันเป็นรองเท้าผ้าใบแบรนเนม ราคาแพงมาก เราไม่ได้ซื้อนิ่

นนท์วนา; ไหน ๆ ลองเปิดกล้องดูซิ๊

ปรียาวรรณ; ได้ ปรียาวรรณเปิดกล้อง และแพลนไปที่ถุงกระดาษเปิดถุงและหยิบรองเท้าขึ้นมา

นนท์วนา; เบอร์ 36 นิ่ เราใส่เบอร์ 38 ไม่ใช่ของเรา แล้วสีนี้เราก็ไม่ชอบเพราะมันหวานไป ไม่ใช่ของเราแน่

ปรียาวรรณ; อ้าว แล้วมันมาได้ยังไง ใช่ของพี่ชายเธอจะซื้อฝากใครหรือเปล่า หรือว่าพี่เทศกาลหยิบผิด

นนท์วนา; เหรอ เดี๋ยวเราลองโทรหาที่เกียรติให้ถามที่เทศให้นะ อัดวิดีโอ แล้วก็ถ่ายรูปมา เราจะเอาไปถามต่อ

ปรียาวรรณ; ได้ ๆ ฝากหน่อยนะ ถ้าได้ความยังไงก็ส่งข่าวมานะ เราจะได้เอาไปคืนที่โรงเรียนวันพรุ่งนี้เลย จะฝากเธอไปคืนพี่เค้าอีกที

นนท์วนา; ได้ ๆ

จบการสนทนา

ด้านนนท์วนาหลังจากวางสายจากเพื่อนรักได้แต่คิดทบทวน และจดจำได้ว่าไม่ได้เดินเข้าร้านรองเท้าเลยสักนิด ก็แค่ไปที่ร้านอุปกรณ์กีฬา ห๊ะ! หรือว่า หรือว่า พี่เทศจะตั้งใจให้ยัยเปรียว ไม่ได้ล๊ะ เรื่องนี้ต้องสืบ เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว เด็กสาวก็รีบต่อสายหาตัวช่วยทันที

นนท์วนา โทรออก

เกียรติพงษ์ รับสาย; คร้าบ น้องลีอา มีอะไรหรือเปล่าครับ

นนท์วนา; พี่เกียรติถึงที่พักหรือยังคะ แล้วพี่เทศอยู่แถวนั้นด้วยหรือเปล่าคะ

เกียรติพงษ์; ถึงแล้วค่ะ ก็อยู่ค่ะ น้องลีอามีความลับอะไรหรือเปล่าคะ

นนท์วนา; เรียกว่ารู้ความลับจะดีกว่ามั๊ยคะ อ่ะ เปิดกล้องหน่อยค่ะ ลีอาอยากเห็นหน้าอิแอบที่แอบ กั๊กเพื่อนของลีอาค่ะ

เกียรติพงษ์; อ้อ..ได้ค่ะ เกียรติพงษ์เปิดกล้อง

นนท์วนา; ว่าไงคะพี่เทศ ถุงกระดาษน่ะ อันนี้ยัยเปรียวไม่ได้ซื้อนะคะ หนูก็ไม่ได้ซื้อ แล้วเบอร์รองเท้าขนาดเท้าของยัยเปรียวพอดี ทำไมมันจำเพาะเจาะจงขนาดนั้นได้คะ

เกียรติพงษ์; เกียรติพงษ์แพลนกล้องไปหาลูกน้องหนุ่ม ซึ่งอีกคนรีบทำหน้าเลิ่กลั่ก พี่ซื้อให้เพื่อนของเราเองแหละครับน้องลีอา คือสงสาร ตัวก็เล็ก ๆ เท้าก็เล็ก ๆ อยากให้ออกกำลังกายบ้าง เผื่อมีรองเท้าสวย ๆ ใส่วิ่งจะได้มีแรงบันดาลใจขึ้นมาบ้าง

นนท์วนา; นั่นแน่ เป็นแบบนี้นี่เอง พี่เทศรู้มั๊ยคะว่ายัยเปรียวมันตื่นตกใจ กลัวว่าภายหลังจะหาว่ามันเป็นขโมย ยิ่งของราคาแพงอยู่ มันซีเรียส

เกียรติพงษ์; โทรเกียรติพงษ์แต่เทศกาลพูด เอ่อน้องลีอาช่วยเหยียบเอาไว้ให้มิดเลยนะครับ บอกว่าผู้ใหญ่ใจดีซื้อให้ก็พอ แต่ห้ามบอกว่าพี่นะครับ ให้เก็บเอาไว้เลย รับรองไม่โดนข้อหาลักทรัพย์แน่นอนครับ

นนท์วนา; โอเคค่า ไม่มีปัญหา แต่พี่เทศห้ามเล่นนอกกติกานะคะ ไม่งั้นลีอาจะเปิดโปงเรื่องทั้งหมด

เกียรติพงษ์; โทรเกียรติพงษ์แต่เทศกาลพูด คร้าบ…ไม่นอกกติกาคร้าบ ขอบคุณคร้าบ คุยกับพี่เกียรติของหนูต่อนะครับ พร้อมกับยื่นโทรศัพท์คืนให้ เกียรติพงษ์จึงนำมาคุยต่อ โอเคคร้าบน้องลีอา รับทราบคร้าบ พี่ก็จะช่วยเหยียบอีกคน

นนท์วนา; โอเคค่า งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวลีอาจะรีบส่งข่าวไปบอกมัน มันซื่อ ขี้กลัวค่ะเดี๋ยวจะพาลนอนไม่หลับเปล่า ๆ บายค่า

เกียรติพงษ์; คร้าบ สวัสดีครับ สัญญาณวิดีโอคอลดับไป

เทศกาลที่เห็นว่าสายถูกตัดไปแล้วจึงเอ่ยปากกับเจ้านายอย่างเขินอาย

"เอ่อ..เจ้านายครับ เอาเป็นว่าเราหัวอกเดียวกัน ยังไงเสียเรามาร่วมมือกันไม่ดีกว่าเหรอครับ" เทศกาลพูดยิ้ม ๆ

"ทีงี้แล้วยอมรับ ต่อหน้าเค้าล่ะม่กล้า ไอ้คุณเทศ" เกียรติพงษ์เอ่ยขึ้นอย่างนึกหมั่นไส้

"แหม..เจ้านายก็..ก็เด็กมันกำลังเรียนเน๊าะ อีกอย่าง สงสาร ตัวก็เล็ก ๆ ผอม ๆ บาง ๆ ดูท่าแล้วน่าจะไม่ได้ออกกำลังกายเลย"

"ก็เลยซื้อรองเท้าอย่างดีให้ใส่วิ่งว่างั้นเถอะ" เกียรติพงษ์สรุปเองยิ้ม ๆ

"ครับ" เทศกาลรับคำอย่างไม่รู้จะปฏิเสธยังไงดี ตอนนี้หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย

"ไอ้เทศเอ๊ย…ยอมรับมาซ๊ะเถอะว่าถูกเด็กนั่นตกแล้ว"

"……." ไม่มีคำพูดใดจากเทศกาลชายหนุ่มได้แต่นิ่งและคิดตามคำพูดของผู้เป็นนาย

@เช้าวันใหม่@โรงเรียนประจำจังหวัดKK

สำหรับเช้านี้วลาลียังคงไปส่งลูกทั้งสองของเธอที่โรงเรียนอย่างเหมือนเคย เพียงแต่เธอต้องออกจากบ้านให้เช้ากว่าเดิมเท่านั้นเอง

..ลีอา.. เลิกเรียนแล้วมานั่งรอแม่ที่ด้านหน้านี้นะลูก แล้วอย่าก่อเรื่องทะเลาะกับใครเค้าอีกล่ะ.. วนาลีเอ่ยกำชับลูกสาวตัวดีของเธอเอาไว้ก่อน

..ทราบแล้วค่าคุณนายแม่ สวัสดีค่า/บ๊ายบายอาลี เย็นนี้เจอกัน

..คร้าบพี่ลีอา เจอกันครับ

จากนั้นวนาลีค่อยเคลื่อนรถออกไปเพื่อไปส่งลูกชายที่โรงเรียนในตัวอำเภอต่อ

ตัดมาที่บรรณวัฒน์

/หวัดดี ลีอา มาแต่เช้าเลย.. บรรณวัฒน์ร้องเรียกเพื่อนใหม่ตั้งแต่ยังไม่ถึงตัว

/อ้าว โบ๊ท นายนั่นเอง..

..ที่บ้านมาส่งเหรอ.. เด็กหนุ่มเอ่ยถามยิ้ม ๆ

..อือ..ใช่ แม่มาส่งน่ะ มาส่งเราก่อนแล้วก็ต้องไปส่งน้องที่โรงเรียนในตัวอำเภอก็เลยมาถึงเช้าไปหน่อย..