Rekindled Hearts (TAGLISH)

Three

Makulimlim ang panahon at nagbabadyang uulan. Tila nakikiramay din sa kanila ang langit.

"Mommy, I don't like what they're doing to Daddy. Give my Daddy back!" Palahaw na iyak ng kaniyang anim na taong gulang na anak habang turo ang mga tauhan ng magulang ni Jarvis, dala-dala nila ang kabaong nito. Ngayong araw napagdesisyunan nilang ilibing na si Jarvis. She squatted down and held her son's hand.

"Mikael." Simula niya habang hinahagod ang likod ng kaniyang anak para mapatahan ito. "Daddy's gone now. He'll be with Papa God, but remember, he'll always be beside you." Pigil ang luhang tugon niya sa anak. Mikael just nodded his head while crying trying to understand his mother. Antonette hugged her son and brushed the lone tear that left her eyes. The Priest uttered a prayer at dahan dahan ng ibinaba ng mga ito ang kabaong ni Jarvis sa lupa. Numerous people started throwing their flowers on Jarvis' casket. Mga katrabaho, mga kaibigan at pati na rin mga ninang at ninong nila ay naroon para makiramay. Nakita niya rin ang magulang ni Jarvis sa isang tabi, tahimik na umiiyak ang mga ito. Hindi niya na napigilan at napahagulgol na rin siya at pati na rin si Mikael na nasa tabi niya. Hawak ang kamay ni Mikael, lumapit sila at sabay na itinapon ang bulaklak sa kabaong ni Jarvis.

"Till we meet again, Jarvis." She sadly said. She can't thank Jarvis enough sa mga nagawa nito at araw-araw siyang magpapasalamat dahil don. Isa-isa ng nagsi-alisan ang mga tao at tanging sila nalang ng magulang ni Jarvis ang naiwan.

"So what's your plan now, Nette?" Tanong ni Alberto Ronquillo, Jarvis' father. "Ipagpapatuloy ko po yung vet clinic, Pa." Sagot niya habang nakatingin sa kaniyang anak na nasa mga tiyahin ni Jarvis.

"You know, you can live with us right?" Sabi pa nito. Pero hindi na niya iyon matatanggap pa. They've already done everything they can to help her and that's already enough. Ngumiti siya at dahan dahan na umiling.

"I'm okay with our house, Pa. Maraming salamat." Sagot niya. The two sighed. For them, Nette is like their own child. Naalala pa nila noong una nilang makita ang dalaga. Awang-awa sila rito, the girl suffered so much. Dumped in the orphanage when she was just a baby, Nette did all she can to succeed in her life at don bilib ang matandang mag-asawa.

"Bring Mikael to our house if you have time, okay? I will miss that kid." Sabi pa ng Papa Alberto niya. She loved the fact na kahit hindi nila totoong apo si Mikael ay mahal na mahal pa rin nila ito. Naging maswerte siya sa pamilya ng asawa at tanggap siya nito. Nagsimula na silang mag-ayos ng mga gamit. Nette bid her goodbye and held Mikael's hand papunta sa kanyang sasakyan. She's planning on working today para umiwas sa lungkot at para na rin makalimot kahit panandalian lamang. She drove back the car to their house. Naligo siya at nagpalit ng damit. She saw her son eating his snack while watching cartoons, nilapitan niya ito at hinagkan.

"Mama will go to the clinic to take care of the pets, are you coming?" Masiglang tanong niya sa anak. Mikael looked at her and nodded his little head, eyes were still swollen from crying. She softly pinched her son's cheek. Si Mikael na lang ngayon ang nagpapagaan sa loob niya. Pinalitan niya ito ng damit at sabay silang bumaba. Hindi madali maging ina, but Nette will do everything for Mikael.

Pumunta silang dalawa sa clinic, naabutan niya roon ang helper niyang si Kristine na nag aayos ng mga gamit at pagkain ng mga aso at pusa. Binati siya nito at binati niya rin ito pabalik. Mahigit isang taon na si Kristine na nagtatrabaho sa kanya. Inilagay niya ang bag sa mesa at pinaupo si Mikael sa upuan.

"Mom, can I play with Nido?" Tanong ni Mikael. Si Nido ay isang asong pasyente nila.

"Okay, punta ka kay Ate Kristine mo, so you can play with Nido." Sagot nito at tiningnan ang anak na patakbong pumunta sa helper nila.

"Hoy bruha! Tulala ka naman diyan!" Sigaw ni Zahra Therese Manuel, her best friend pagkarating na pagkarating niya. Umupo ito sa upuan na nasa harapan niya. Nginitian niya ito ng malungkot.

"Hindi mo ako napansin na pumasok ano?" Tanong nito sa kanya kaya naman umiling ito. Sa dami kasi ng iniisip niya hindi niya na napapansin ang mga nangyayari sa paligid niya.

"Heto dinalhan ko kayo ng meryenda ni Mikael, kumain ka muna." Sabi ni Zahra sabay lapag ng plastic bag na may lamang turon at hamburger para kay Mikael. Kinuha niya ito at napangiti, ito ang paboritong pagkain niya.

"Salamat Zahra ah." Sinserong sabi niya sa kaibigan.

"Ano ka ba! Wala iyon. Pasensya nga pala di ako ako nakaabot sa libing kanina. Alam mo na, enrollment na naman. Hindi ako agad makaalis sa eskwelahan." Sabi ni Zahra.

"Wala iyon. Alam ko naman na busy ka. San nga pala si Hannah?" Tanong niya. Hannah Lucille Madrigal, isa rin ito sa kaibigan ni Nette. Umismid si Zahra.

"Ang gaga nasa San Pablo raw." Sagot niya. Napatawa si Nette. Hannah is an adventurous type of man. Minsan mababalitaan na lang nila ito kung saan saan na nakakarating. She likes to travel a lot. Si Zahra naman ay isang propesor sa kolehiyo, she's teaching English at mahal na mahal nito ang pagtuturo. These were her friends and they've been together since their college days.

"Siya nga pala, nabalitaan mo na ba?" Tanong niya kay Nette, kumunot noo ito. She's been busy sa pag-aasikaso sa burol ni Jarvis kaya wala siyang panahon sa balita.

"Ang ano?" Tanong ni Nette kay Zahra.

"Yung ex mong mayamang pulis. Naibalita kasi yung palyadong operasyon nila." Sagot nito. Tumaas ang kilay ni Nette.

"Wala akong pakialam sa kanya." Matigas na pahayag ni Nette. Humalukipkip si Zahra, magsasalita pa sana siya pero pinili niya na lang na manahimik at wag ng magkomento pa. Knowing her best friend, iwas na iwas ito kapag si Alexander ang pag-uusapan.

"Kamusta ang kaso ni Jarvis? May update ba?" Tanong ni Zahra sa kaibigan.

"Wala pang bagong update galing sa pulis. Last time they said there's a new inspector assigned to Jarvis' case." Sagot naman ni Nete at kumagat sa turon na hawak niya.

"Kelan daw ba pupunta?" Tanong pa ni Zahra. Nette shrugged her shoulder, kahit siya ay walang alam kung kelan pupunta ang bagong inspector.

----

Matapos bumili ng mga pagkain kaagad na bumalik si Alexander sa kanyang sasakyan para ilagay ang mga pinabalot na pagkain at prutas. He drove to the hospital kung san nakaconfine ang kanyang mga kasamahan. Balak niya itong dalawin. Nang makarating isa-isa niyang pinuntahan ang mga kwarto nito at binigay ang pagkain at prutas na dala niya.

"Balita ko sir, lilipat ka ng kaso?" Tanong ni SPO1 Beltran.

"Oo. Pupunta akong San Jose. Wala eh, hindi tayo nakahanap ng solidong ebidensya tapos napahamak pa kayo." Sabi nito. Nalungkot naman ang pulis sa sinabi ni Alexander. Hindi lang magaling na pulis si Insp. Alexander Chavez, mabait rin ito kaya't marami itong kaibigan.

"Mag-iingat ka ron, Sir." Dagdag ni SPO1 Beltran at sumaludo kay Alexander. Nagpasalamat naman si Alexander rito at lumabas na ng kwarto. He pulled his cellphone out and dialed his mother's phone number. After three rings, she finally answered.

"Bakit napatawag ka, hijo?" Tanong ng kanyang ina.

"Ma, mawawala ako ng ilang linggo. I'll be going to San Jose for the new case." Paliwanag niya sa ina. He heard her mother sighed. Ilang beses na siyang binalak pahintuin ng ina sa pagpupulis pero palagi itong hindi nagtatagumpay. He loves this job so much at kahit na ano pang pilit ng ina ay hindi siya hihinto sa pagkapulis.

"Do you want me to arrange a house for you?" Tanong ng ina.

"No, Ma. I can handle that. I just want to inform you in case na hanapin mo ako." Sagot niya sa ina.

"Please be careful hijo, hindi ko alam ang gagawin ko kapag napahamak ka." Seryosong sabi ng kanya ina. He smiled. In-end call niya na at bumalik sa kanyang sasakyan. Kailangan niya pang mag-ayos ng mga dadalhin papunta sa probinsya.

--